Alle reacties

Beste Mijnheer Zonneveld,

Gisteren was ik aanwezig bij de voorstelling Victory over the sun en kwam vol goede moed en hernieuwd vertrouwen in het Nederlandse theater- en kunstlandschap de zaal uit. Vandaag las ik uw recensie en deze zojuist herwonnen moed zonk mij onmiddelijk in de schoenen. Waar ik doorgaans na dit soort teleurstellingen mijn schouders ophaal en met een “in with anger out with love” mijn dagelijkse beslommeringen vervolg, voel ik mij dit keer geroepen om te reageren. Laat ik voordat mijn aanklacht doen duidelijk maken dat ik geen theatermaker ben en geen recensent. Ik ben een liefhebber van de podiumkunsten die altijd hoopt op en zoekt naar voorstellingen op het scherp van de snede. Vanuit dit perspectief schrijf ik u.
Mijnheer Zonneveld, u bent een erudiete schrijver met een indrukwekkende staat van dienst in de theaterwereld. Dat blijkt zelfs uit het lezen van deze recensie zonder voorkennis van uw achtergrond. Wat echter ook blijkt uit deze tekst is dat u niet de moeite heeft genomen of de interesse heeft gehad om een waardevolle bijdrage te leveren aan de cultuursector. U geeft een bijna kinderlijke beschrijving van de voorstelling en vervolgt met een oordeel gebaseerd op smaak. Nergens in dit stuk poogt u een analyse of een interpretatie te geven. Ook over de bedoeling van de maker en de betekenis van dit stuk met betrekking tot de wereld waarin wij leven rept u geen woord. Ik als kijker heb een stuk gezien dat spreekt over de verschuiving van een oude naar een nieuwe wereld. Ik heb een maker ervaren die de avant garde ervan beticht zich te hebben gevoegd bij de mainstream en zo de neo-liberale status quo van elke vorm van weerstand heeft ontdaan. Met andere woorden, Minailo zegt dat Avant Garde van deze tijd niet meer bestaat en dat de term Avant Garde nu enkel nog een historische verwijzing is naar een stijl uit de jaren 30. Een culturele elite die door maatschappelijke barrieres breekt en zich als een heuse enfant terrible afzet tegen traditie en zonder schroom met schrille stem over de makke consensus heen schreeuwt zoals de Avant Garde dat in de dertiger jaren deed bestaat niet meer. U maakt zich schuldig aan deze vertrutting mijnheer Zonneveld. U verwacht van een stuk dat in zijn oorspronkelijke uitvoering een offensief tegen de status quo was nu wordt uitgevoerd in de vorm van een reconstructie. U spreekt immers van een studentenvoorstelling die plachtte het stuk uit 1913 te recreeren; deze zou beter zijn dan wat u in het Stedelijk Museum heeft gezien. Wat u gemakshalve achterwege laat is dat deze voorstelling in de geest van het werk van Malevich een aanval doet op traditie. Met al uw voorkennis en ervaring in het theater weet u ongetwijfeld dat kunst altijd onderhevig moet zijn aan kritiek op de status quo en experimentele nieuwe paden moet bewandelen. Als vernieuwende theatermakers avantgardistische stukken uit het begin van de vorige eeuw gaan herhalen dan stel ik voor dat we de kunsten per direct opheffen. Als elke poging tot vernieuwing zonder enige reflectie de kop wordt afgehakt zoals u dat met dit stuk heeft gedaan, laten we dan de kunstwereld nu het spuitje geven dat het verdient, zoals we dat doen met een oude kreupele hond. Dat de consensus de culturele elite vandaag de dag ziet als een luis in de pels maakt mij treurig. Maar dat sleutelfiguren binnen de kunstensector zoals u zich schuldig maken aan deze armoedige stans maakt mij boos. Nee, het maakt mij woedend. En het maakt me moedeloos omdat echte contemporaine Avant Gardistische uitspattingen hoop geven, hoop dat we onze neo-liberale armoedige en vertrutte wereld kunnen ontstijgen.
ver smaak valt niet te twisten en theaterpubliek volgt een recensent juist om zijn uitgesproken smaak. Deze uitvoering van Victory over the sun spreekt u duidelijk niet aan en dat kan niemand u kwalijk nemen. Maar u heeft zich makkelijk van dit stuk afgemaakt. U heeft niet de moeite gedaan om als een goede journalist context te geven aan een werk dat relevant is voor onze hedendaagse levens. Als u als recensent ervaart dat de bedoeling van een maker niet goed is uitgevoerd of dat de boodschap niet goed overkomt dan moet u dat op z’n minst uit kunnen leggen. Er valt ongetwijfeld genoeg aan te merken op de voorstelling, maar als uw hart bij het theater ligt, en dat moet haast wel gezien u uw werk eraan wijdt, neemt u dan ook verantwoordelijkheid voor de staat van theater in Nederland en publiceert u dan alleen een recentie als u daadwerkelijk iets bij te dragen heeft. Dit stuk had u achterwege kunnen laten.
Mijn woede is overigens niet alleen op u gericht. Mijn bloed kookt als ik denk aan hoe wij, het volk (en dus ook met u legio andere recensenten), zonder blikken of blozen hebben toegegeven aan de verkettering van de culturele elite. Dit is een testament van hoe kleindenkend en xenophobisch we zijn geworden.
Als laatste mijnheer Zonneveld, als u de kwaliteit van een voorstelling afmeet aan hoe veel er te lachen valt, stop dan alstublieft onmiddellijk met het recenseren van contemporain muziektheater en gaat u dan vooral naar een gezellige cabaretvoorstelling.
Uw reactie afwachtende,

Yonathan Keren

Beste Simon,
Helaas is omtrent de cast van deze voorstelling niets gecommuniceerd, geen namen en geen biografieën. Noch op de site van het theater en de maker, noch in een dagprogramma of het publiciteitsmateriaal, noch in een persmap. Het spijt mij oprecht, dat de achtergrond van de dansers in deze recensie daardoor verkeerd is geïnterpreteerd.
Moos van den Broek

Een ieder heeft uiteraard altijd recht op zijn of haar eigen mening. Daar heb ik dan ook geen enkele moeite mee. Jammer is wel dat men soms zo slecht geïnformeerd is. Hoezo een cast van professionals en non-professionals? Een jonge professionele danser, een oudere danser (o.a. Béjart, NDT!) en een oudere acteur/zanger (o.a. Needcompany, Peeping Tom). Beide oudere heren hebben tientallen jaren podium-ervaring. Geachte Moos van den Broek, over een recensie discussieer ik nooit, maar doe alsjeblieft voortaan wel enig voorwerk/huiswerk, voordat je begint te schrijven! Met vriendelijke groeten, Simon Versnel.

Wat ontzettend leuke voorstelling! Complimenten voor het goede acteerwerk!
Mijn dochter (6 jr.) en zoon (4 jr.) hebben ontzettend genoten!
Vooral voor mijn zoon is dat een opmerkelijke verdienste, want dit is de eerste voorstelling die hij van begin tot eind vol spanning en plezier heeft uitgekeken, met geregeld een harde schaterlach tussendoor.
Een super leuk uitje voor het hele gezin! Zeker een aanrader!

Gisteravond naar zijn show geweest in het rabotheater in hengelo.
Het zijn zeker de vijf sterren waard!
Heb nog nooit zo veel gelachen.
Kortom een superavond.
Voor iedereen zeker aan te raden.

Ik heb 2x deze prachtige uitvoering gezien.
In een woord geweldig.
1 opmerking heb ik.
Als de koninging met de militaire groet gegroet gaat worden(bij de uitreiking v.d. Willemsorde) is de stand van de hand aan de pet verkeerd.
Zij groeten daar zoals dat nu gebeurd.
In die tijd was de stand van de hand anders.
Mvg.
PS dit is niet negatief bedoeld, maar als ex militair viel mij dat op.
Ik kom nog een derde keer.

Dank voor uw alerte reactie! Ik heb de naam verbeterd.

Jeroen van der Woe?

The Dry Piece received the Dioraphte Dance Award from the jury of the international programers in Nederlandse Dansdagen. From the jury:
“The work that had the most impact was considered to be remarkably fresh. We saw very skilled dancers, a beautiful staging and an impressive sound scape. It is esthetic, erotic and simply profoundly human. The work which is performed in a small space becomes a point of departure for the audience to immerse themselves in the limitless space of their imagination. With subtle and gentle movements and the use of new media, this reflects the core values of the award.”

Eens met Niels. De aankondiging als een bruisend spektakelstuk komen absoluut niet uit. Een langdradig en deprimerend stuk dat cultureel-literair pretendeert te zijn, maar vooral humbug is.
Bij onze voorstelling zaten opvallend veel scholieren. Kennelijk gestuurd door hun school. Dat was al een veeg teken dat het geen echt amusement zou worden, maar ‘cultureel’. Jammer dat scholieren met dergelijk quasi-diepzinnig drama de verkeerde indruk krijgen van wat je anders wel aan mooie voorstellingen kan zien in het theater.

ik zag dit stuk met mijn school en het was okay. moest wel lachen.

03/10/2013 net terug van een geweldige avond in de Stadsschouwburg in Amsterdam.
Wat een vakwerk, van werkelijke elke acteur / muzikant. Ogen en oren tekort.
En dan die Jack Wouters , wat een lef. Hij laat werkelijk zichzelf zien, in alle opzichten. En Beppe Costa mag natuurlijk niet onvermeld blijven. Met zijn bijzondere stem, raakt hij alle snaren.
Gezien het langdurige applaus, denk ik dat ik niet de enige was die ervan genoten heeft!!!

De focus ligt volgens mij op het kijken en luisteren, op het analyseren, het stilstaan. Als dit was voorafgegaan aan de afgelopen kunst- en cultuurbezuinigingen, dan was er een kans geweest om vanuit een zuiver perspectief te bezuinigen, in plaats van vanuit een ressentiments- of wraakgevoel. Gedane zaken nemen geen keer, maar de analyse is nodig om een nieuwe weg te kunnen inslaan. Stilstaan is dan het verstandigste wat je kan doen. Het spannende is dat de weg nu open ligt, maar als we doordraven zouden we alleen maar verdwalen.

..ondertussen haast ik me als jonge maker in de rustgevende omgeving van Zeeland om een onthaastende ervaring te bieden aan een nog te verleiden publiek.. En ik hoop dat ik ermee ga ‘shinen’.

Wat wil Caspar Nieuwenhuis nu eigenlijk van Jet?
Nog beter luisteren naar de kunstenaar? En als zij en de PvdA daar nu even ‘geen zin in hebben’ ? Ondanks dat Caspar – net als ik – haar geen directe ‘oplossing’ kan bieden dan de ‘fundamentele vraag’ aan de kunstenaar te stellen, mis ik focus in zijn betoog.
Jet Bussemaker is best in staat de ware aard van Kunst te herkennen, ze doet niet anders dan de gespreksfeer verbeteren en haar liefde voor de Kunst te beleiden. Maar ze is in dit kabinet – met lege handen – veroordeelt om het VVD/Zijlstra beleid uit te voeren.
Ik steun op vele fronten de inhoud van de Open brief, maar mis de politieke en beleidsmatige focus en consequenties. Waarvoor moet de deze goed luisterende Minister (sic!) van dit Geef&Neem kabinet gaan staan.
Hoe gaan we daar publiek voor vinden?…..

Herkenbare ziekteverschijnselen die Nieuwenhuis omschrijft. Sinds ik buiten de theatersector werk, voel ik me een stuk gezonder. Ik hoop dat Bussemaker zal inzien dat contemplatieve aandacht nodig is, maar ik vrees dat ze ongevoelig is voor ziektes. Net als de meeste cultuurpolitici overigens.

Zojuist dit stuk gezien in Amsterdam (28/9).
Betoverend, bruisend, kleurrijk??? Zo wordt dit ‘spektakel’ beschreven.

Het enige wat ik er aan over houd: als je dood wilt, is dit het laatste zetje wat je nodig hebt.

De inhoud is bijzonder deprimerend, verspreid over twee uur, waarvan de kern in 5 minuten gegeven kan worden. Elke monoloog van circa 15 minuten beschrijft hetzelfde.
De regisseur wil vast shockeren met naakte scènes, maar daar is het hedendaagse publiek echt al aan gewend. Behalve het jongetje in het publiek die uit schaamte niet meer durfde te kijken en nooit meer een toneelstuk zal bezoeken..

Ik moet bovenstaande recensie gelijk geven dat het decor erg mooi is vormgegeven. Helaas wordt het weinig benut. Een paar mooie beelden blijven hangen, maar er was veel meer uit te halen.

Plaatsvervangende schaamte kreeg ik bij het magere applausje.. Het klonk als enkele druppels water in een lege emmer. Sorry artiesten, jullie deden je best, maar zo’n stuk moet je nooit meer aangaan.

‘ Diffuse Meeuw ‘, schrijft Sara van der Kooi, en beter had ik het niet kunnen verwoorden. Bijna nergens heeft de voorstelling mij kunnen pàkken en ik heb de indruk dat ook de regisseur deze meeuw niet kon pàkken, want door zijn veelheid aan stijlvormen kabbelt deze Meeuw soms vervelend langdradig over het meer. Waarom zoeken naar zogenaamde intelligente vormen en ensceneringen ten koste van emotionaliteit? Het verschil met Die Möwe van Jürgen Gosch drie weken later in Berlijn ( september 2013) was immens : ultieme soberheid qua enscenering in harmonie met een maximum trouw aan Tsjechow. En ik verdenk zelfs Ostermeier ervan dat hij Die Möwe heeft gezien…( cfr. spelers blijven in de fond op de scène zitten ).

Waar in de aanhef ‘Lantaren Venster’ staat bedoel je natuurlijk ‘De Gouvernestraat’. LantarenVenster (twee hoofdletters, geen spatie) Doet al een jaar of drie niet meer aan theater en zit tegenwoordig een kilometertje zuidelijker. Dat gezegd hebbende ben ik erg benieuwd naar de voorstelling!

Moos, ben je vergeten dat Lantaren/Venster al lang geen Lantaren/Venster meer is.
Het heet nu De Gouvernestraat en belangrijk om te weten want ze willen een doorstart maken.

Met zo’n achtergrond…dat moet goedkomen.