Alle reacties

Tja, dat is dan zeer spijtig. Laten we zeggen dat het duidelijk is dat de voorstelling een link legt tussen beweging en klank, maar dat het minder duidelijk is dat daarin voornoemde interessante thema’s en vragen aan de orde komen. Voor de toeschouwer is dat namelijk gissen of hineininterpretieren. Je kunt moeilijk de recensent verwijten dat hij/zij niet ziet waar de voorstelling ‘écht’ over gaat. Maar desondanks, dank voor je toelichting.

Alma Söderberg treedt internationaal op in het performance circuit. Het zou om over zo’n werk te kunnen schrijven en dit voor een groter publiek te kunnen ontsluiten, waardevol zijn als iemand zich een beetje heeft ondergedompeld in dat hoe er in dat circuit over zulk werk wordt geschreven. Als de recensent niét die achtergrond heeft, hoeft dat nog niet per se een probleem te vormen. Maar dan vind ik het ingewikkeld dat deze recensie niet precies beschrijft wat er aan de hand is met die weinige ingrediënten die Söderberg gebruikt. Stem, beweging, lichaam, ruimte, ritme.

In deze voorstelling is het aardige dat het gaat over hoe een klank een beweging ‘kleurt’ en een beweging een klank. Elke beweging gaat gepaard met een ánder geluid. Of zou je kunnen zeggen dat de geluiden gearticuleerd worden door beweging? Wat doet geluid met je ervaring van beweging en beweging met je ervaring van geluid? Persoonlijk zag ik nog meer interessante onderwerpen in deze voorstelling.

Ik ben blij dat Solleveld afsluit met de vraag ‘Hoe valt Nadita nu te interpreteren?’. Hij heeft zich er niet makkelijk vanaf willen maken. Maar als er zo weinig kennis is over dit werk, dan zal dit vertalingsprobleem zich blijven voordoen bij meer ‘die opgeleid zijn aan SNDO, dat mag duidelijk zijn.’ En dat is een gemiste kans voor dit interessante veld.

Goede aanvulling van Arthur Sonnen, die het lef had de Volksbuhne naar Nederland te halen. Die avond in het Holland Festival was een onvergetelijke gebeurtenis. Iedereen wist van het verbod op de voorstelling, de verontwaardiging was groot, de door het Politbureau van de DDR aangestelde nieuwe intendant liep kwaad rond omdat hij door een contract verplicht die verboden voorstelling moest laten doorgaan. De balkonranden van de schouwburg waren afgehangen met spandoeken, er heerste een gespannen sfeer. Het gevolg was dat de voorstelling demonstratief door het publiek met ovationeel applaus werd beloond.
Na afloop stelde Guus Rekers mij voor aan Marquardt en Heiner Muller en werden de eerste contacten gelegd ( in de Smoeshaan) voor de latere gastdirecties van Marquardt. bij het Publiekstheater.
Met Arthur Sonnen heb ik een jaar later nog gesprekken met Muller gehad die uitliepen op een opdracht van onze kant om een Oidipous bewerking te maken. Toen maanden later Sonnen en ik Muller in Rotterdam spraken bleek hij naar eigen zeggen het script ” in Frankfurt te hebben laten liggen”. Muller stak een Cubaanse sigaar op, die hij uit een linnen zakje haalde. Het script is nooit meer boven water gekomen. Het vooruit betaalde honorarium ook niet.

Vanavond de meiden gezien en geweldig. Het loopt als een trein, is muzikaal goed verzorgd, grappig en zeer onderhoudend. Chapeau

Gisteren naar de voorstelling van “Anne” geweest en ook al is een deel van de kritiek herkenbaar, het is een prachtig stuk. Je voelt bijna hoe benauwend het moet zijn geweest voor de jonge Anne en de anderen. Ik vond het decor indrukwekkend en ook Anne en haar vader speelden enorm goed en gaven een beeld van toen.

Een ontzettend grote zaal…………en muisstil……….zegt genoeg

mooie recensie, ik kijk al uit naar Taz volgend jaar!

Na alle producties van Opera2day te hebben gezien was dit een tegenvaller. De muziek is soms ondraaglijk, de noten slepen zich voort. Van lusten is geen sprake en het ‘onderonsje’ op het einde van de tweede acte met iemand uit het publiek slaat nergens op. Wat ontzettend jammer!

Ik snap de kritiek op de regie niet, oké, een circus-act meer had gemogen
Maar een verhaallijn is niet perse nodig voor een goede show. Als er niet alleen altijd naar de zelfde beoordelingscriteria wordt gekeken maar ook naar hoe je de show beleeft, dan hoeft die niet zo afgekraakt te worden.

De kostuums zijn prachtig, de acts bijzonder maar totaal anders. Mar daardoor is de show wel veelzijdig. Het is gewoon een rariteiten kabinet. Een bonte parade die je zorgen doet vergeten, die soms grenzen opzoekt en zeker magisch en ontroerend kan zijn. De Cry-wheal act van Duo Unity en het prachtige lied “de clown komt op”, die doet denken aan top-clowns als Grock en David Larible zijn daar grote voorbeelden van.

Ik zeg gaan, en kijk er eens met andere ogen naar. Dan zou ik het vier sterren geven als criticus, en vijf voor hoe ik de show beleeft heb

Erg mooie en verrassende voorstelling geschikt voor kinderen vanaf 7 jaar en ouder!
Voor 4+, zoals in de aankondiging vermeld stond, is het echt te hoog gegrepen. De boodschap dat muziek verbindt komt bij de hele kleintje niet binnen, de aaibaarheidsfactor van de ‘ dier-personages’ wel, maar dan beleeft een kind van 4 meer plezier aan zingende jongens en meisjes in een konijnenpak of andere dansende/zingende/ pratende aaibare beestjes met een minder complexe verhaallijn.

Zaterdagavond 17 oktober een bedroevend lage opkomst in theater Almere: aan Meral en haar mannen was het niet te merken, ze speelden en zongen met volle overtuiging deze prachtige voorstelling die iedereen zou moeten zien!
Dank jullie wel: voor het moment en voor de herinnering, Meral, Beppe, Reint, Remco, Peter en Ian.

Ik wil heel graag julia zijn en dat lijkt me wel fijn
En ik wil heel graag met romeo willen trouwen
Dan word de liefde van romeo

Fantastisch recensie!!
Nog een super PARABENS!! voor de decorontwerper Morgana Machado Marques

We hebben de musical met kinderen in de leeftijd van 11 tot 16 bezocht en ik vond het een aangrijpend stuk en zeer leerzaam voor iedereen.Echt een aanrader!

Ik heb dubbel gelegen van het lachen, veel was misschien wel bekend terrein maar hij bracht het erg leuk.

Genieten!! Venray, 8 oktober
Wij hebben werkelijk genoten van de voorstelling. Geweldige mix van dansstijlen, heel natuurlijk met elkaar verweven en met bijna schaamteloos behoud van eigen achtergrond en talent van de dansers.
Dansers zijn van hoog niveau en zitten zonder uitzondering vol overgave in hun rollen.

Het klopt dat het verhaal beter te volgen is als men het boek kent, of als men de synopsis even snel keest die in de foyer klaar ligt.
Echter, het is dans, geen pantomime, en daarmee een visuele abstractie, en je mag van publiek verwachten dat men hier mee overweg kan.
Mijn kinderen kennen het verhaal en genoten vooral van de typetjes. Ik geniet vooral van de te gekke dansers, hun talent en hun verschillende vertaling van de muziek in beweging, voor mij is het verhaal vooral een kapstok, een kader, een context voor de dans. Het moet wel bij elkaar passen.
Ik vind dat uitermate geslaagd. Uitstekend geluid, mooie visuele ondersteuning, goede kostuums, goede muziekkeuze. Tenslotte de choreo: er is veel te zien, met voortdurend nieuwe moves en lijnen, goed gebruik van de ruimte en vooral van de verschillende stijlen. Ballerina jadis zien strijden met breakdancer Aslan: je verwacht ook een clash of styles, dat wordt snel een lacherige vertoning. Maar er was niets ongeloofwaardigs aan. Zeer geslaagde fusion dus!

Kritiek? Dat kan altijd. Zo heeft de ene danser een betere avond dan de andere. De bevers waren uitstekend op dreef, de klikklaks van de tapdance lagen deze voorstelling wat slordig in de muziek. Maar in het algemeen was er veel, heel veel te genieten voor liefhebbers van dans. Prachtige lantaarnpaal, strakke poppende huishoudster, olijke onvermoeibare bevers, onwaarschijnlijke hiphop moves, zeer muzikale, zwaartekracht tartende dansers.

Qua choreografie vond ik de fusion zeer geslaagd, daarbij bewust gekozen voor behoud van de eigen identiteit van de dansers. Ballet dansers die hiphop moves doen en niet balletdansers die proberen een hiphopper na te doen. En andersom. Geen grootse choreografische innovaties, maar wel veel variatie, nooit saai en vooral: succesvol in het vermengen van de stijlen.

Het verhaal lijkt inderdaad iets meer dienend aan de dansers dan andersom. Er is rekening gehouden met (gebruik gemaakt van) de individuele talenten. Meestal past de stijl prima bij het typetje. Een staccato wolf is wat verder gezocht, maar bevreemdend vond ik het zeker niet. De wolf overtuigde juist enorm in zijn kwaadwillendheid. Verhaal, muziek en dans waren zonder meer een.
Voor mij als dansliefhebber allemaal prima.

De vertolking in sommige scenes is vrij abstract (tapdansende kerstman die alleen te herkennen is aan een rode blouse, kroning van de kinderen zonder kronen, …). Daarmee voor mij duidelijk dat de choreografen bewust gekozen hebben voor een enigszins abstracte vertolking; ikhoud daar juist wel van, je wordt ook nog een beetje aan het denken gezet.
Voor kinderen is dat dan misschien iets lastiger om het verhaal te volgen, maar die zaten met open mond te genieten van de te gekke moves.

Voor wie voor geweldige dans komt: een vette aanrader. Wie komt om het verhaal van Narnia te leren kennen: lees liever het boek. Het is een familievoorstelling, geen kindertheater.

Kortom: compliment aan de choreografen, dansers en gehele crew! We hebben genoten.

Dag Hilde, bedankt voor je oplettendheid. Ik heb het aangepast in het bericht.