Wij zaten een jaar lang naast elkaar in de klas, althans in dezelfde klas 1 c van het stedelijk Gymnasium in Haarlem
En toen kwam de man met de mokerhamer: Ik bleef zitten and then our ways parted.
Ik zie mij voor je, ik dacht dat je vaak een grijze trui aan had.
Toen ik je – ik dacht begin dit jaar op tv zag, herkende ik je direct.
Je gaf je patienten 6 mnd antidepressiva, gekoppeld aan gesprekken Je ik dacht dat he eenmbertje aangevalken werd op je antidepresiva, maar ik vind dat je die aanval glansrijk doorstond. Ik cknd het kruk Je weer eens te spreken. Zal ik ook Rijmert Goppel erbij halen, hoewel …: die zat in I b , toch aardige jongen. Ik zit niet in de kaartenbak van het stedelijk en heb daarom reunies gemist. Ik zal dat eens rechtzetten.
2E P.S. Speciaal voor Alex. En natuurlijk “OMBRA MAI FU” ! Wat iedereen kent, maar wat niemand ooit zó prachtig ONTROEREND heeft gehoord/gezien. Net als de “Toreador” : een schilderij dat weer straalt, na ontdaan te zijn van lagen vuil en vernis. Groeten, mw A Willemsen.
Zat’ bijna op de hoogste rij daar kwam het verhaal wat onwezelijk over in deze massieve hal van Ijzer en staal. Een technisch hoogstandje een fenomenale cast en een schitterend orkest, waarvan een violiste even van haar plek afging, maar dat is de meeste toeschouwers denk ik niet opgevallen. Als je in het schellinkje zit, ontgaan ‘deze kleine oneffen- heden je niet. Voor de rest een dikke negen, voor deze gestaalde uitvoering van Wolfgang Amadeus’Mozart’s Don Giovanni.
Het was, in vergelijking met zijn aanbod op YouTube en tv, zijn minste show. Een herhaling van zetten. Bij vaststaande thema’s komt eens het moment dat de associaties op zijn, dat de onderwerpen uitgemolken zijn. Dat moment is in Amsterdam bereikt.
Hallo Luuk, dank voor je verheldering. Ik zie dat ik een spelfoutje heb gemaakt, wat stom. ik bedoelde namelijk een contrast tussen de vragen en de klappen. Ik vond de bokswedstrijd eigenlijk helemaal niet ingestudeerd overkomen… af en toe leken ze er echt op los te meppen, waarbij ze elkaar toch ook ergens hebben moeten sparen. Wat zou er gebeuren als er echt iemand KO gaat? ook een boeiende vraag toch? hoe speel je een bokswedstrijd? is dat überhaupt mogelijk… Ik ben het met je eens dat 230 vragen naar huis meenemen mij ook zeker niet gelukt is. Maar de thema’s, de doodsimpele ‘bevraging’ en het blijven leren betere vragen te stellen is mij erg bijgebleven. Misschien komt het omdat deze kunstenaar zichzelf op radicale wijze als ‘politiek zijn’ ziet, wat ik erg fascinerend vind en soms een beetje mis bij Nederlandse makers. Nogmaals dank voor je verheldering, ik kijk uit naar de overige recensies van Noorderzon van de voorstellingen die ik zelf helaas niet kan bijwonen.
Beste Jonathan, Er is een verschil tussen intenties en hun effect. Als je schrijft dat er een contract is tussen de vragen en de klappen wil ik dat best geloven. Maar je conclusie deel ik niet. De, inderdaad, grote vragen zijn zo talrijk (230!) en veelal zo abstract dat de impact op het hoofd al gauw verdampt. Wat er dan rest is een ingestudeerde bokswedstrijd die in de verste verte niet de impact van Rumble in the Jungle kan benaderen. Ook niet als metafoor.
Voor de overige reageerders: excuses voor de experimentele vorm van de recensie.
Claudia Dias gaat de komende zeven jaren met verschillende gesprekspartners de confrontatie aan; ‘sparren’ zou je wellicht kunnen zeggen. De weerslag van dit gesprek heeft ze in elk geval in de vorm van een bokswedstrijd willen vatten. We zien een bokswedstrijd naar de officiële regels waar een verbinding wordt gemaakt met de Rumble in the Jungle. Wat is de afstand tussen Kinshasa en Lissabon? Wat is de afstand tussen Lissabon en Berlijn? Is afstand een gewelddadig gegeven? 12 ronden lang wordt de uitputtingsslag bijgestaan door enkel vragen. Het publiek zit rondom de ring. Elke rond sluit af met een terugkerende zin, elke ronde wordt er een woord aan toegevoegd; Om beter na te denken moeten we leren betere vragen te stellen.
Inhoudelijk komen de klappen hard binnen; postkoloniale verhoudingen, kritiek op onverschillig burgerschap, het bankwezen, de negatie van het politieke… alles krijgt er van langs. wanneer de bokshandschoenen in ronde 11 uitgaan en harde schoppen afgewisseld worden met omhelzingen, vergezeld van vragen over liefde (kunnen we onze tegenstanders liefhebben? is de manier waarop we mensen om ons heen behandelen beïnvloed door onze politiek?) ben ik ontroerd. Dias lijkt een pleidooi te willen doen voor de strijd van woord en idee, ons bewust te willen maken van het verschil tussen een tegenstander en een vijand. Het contract tussen de grote, zwevende vragen en de concrete klappen en regels van het boksen zorgen dat je kijkt en luistert/leest op verschillende niveau’s; zo heeft de voorstelling impact op ons hoofd, ons hart en onze ‘guts’.
Laten we hopen dat publiek in de rest van het land deze vragende woordenstrijd ook nog mee mag maken (net als de prachtvoorstellingen van Sarah van Hee, Cristian Plana, Niwa Gekidan Penino en Teatro el Publico), en zich vooral niet laat afschrikken door recensenten met aannames over de ervaringen van De Toeschouwer.
Absoluut een spectaculaire voorstelling op een bijzondere locatie die zich hier goed voor leent. De ruimte is prachtig gebruikt. Sympathieke jonge cast en orkest. De dansers waren een mooie toevoeging. Ik was wel onder de indruk van Donna Anna. Jammer dat bij de toch wel rigoreuze keuzes een aantal aria’s zijn gesneuveld, ik had graag ‘Non mi dir bel idol mio’ gehoord, gewoon te mooi om weg te laten. Het weglaten van Masetto en de suggestie dat Zerlina en Leporello een paar zijn (of heb ik dat verkeerd begrepen) is ook zo’n keus, hierdoor missen we de aria ‘Batti, batti, o bel Masetto’. De technomuziek als scènewisseling kan prima, maar of je het nou gelijk met de muziek van Mozart moet doen? Gedurfd is het zeker. Kwestie van smaak. Met dit soort producties wordt opera wellicht voor een breder publiek toegankelijk, en dat verdient alle lof. Ik heb genoten van de avond, en zie uit naar een volgende opera in de Werkspoorkathedraal.
Een recensie is bedoeld om mensen te informeren over de voorstelling en vakkundige kritiek te geven. Deze tekst is onbegrijpbaar. Vervelend dat je er niks van snapte maar jammer dat je het niet onder woorden kan brengen. Iets wat, als recensent, je vak is.
Maar was dit een voorstelling of iets anders? En is die Toeschouwer een personage of wordt hier de toeschouwer in het algemeen mee bedoeld? (want ook ik snap er helemaal niks van).
Ook ik ben al jaren een volger van Louis, maar ik ben het met de recensent eens. Ik vermoed dat de vele activiteiten naast het standup comedy werk wat dat betreft toch zijn tol eisen. Te veel grappen waren wat goedkope inkoppers die beneden het niveau van zijn normale act bleven.
Maar dat ligt misschien aan mij en de recensent.
De Ziggo dome is echter niet de plek om dit soort acts te zien. Dat was echt de grootste misser van de hele avond. Ik zat inderdaad op de vloer en heb voor een groot deel de act via schermen moeten volgen.
Een jaar geleden ben ik naar U@ geweest in de Ziggodome. Koste ruim 2 keer zoveel als Louis C.K. Maar dat was geld goed besteed. Nu voelde ik mij aan het einde van de avond toch een beetje bekocht.
Beste Alex en Henri, Met mijn 86 jaar lijd ik wel eens aan slapeloze momenten. Maar krijg in die momenten soms best goede ideeën. W.o het bovenstaande. 1. Een artikeltje in het “Oirschots Weekblad” en een uitzending via “Oirschot-TV” en de sneeuwbal zal gaan rollen. 2. Een goede pianist erbij, bijv. Marco Braam, die ook prachtige bewerkingen en arrangementen kan maken, of Iris Hond. 3. En een betere pr-foto dan die van de “Parade”. Daarop zien jullie eruit als twee alcoholisten, die net wakker worden uit hun zoveelste roes. Succes . mw A. Willemsen. [Hoop het allemaal nog mee te mogen maken.]
Echt vernieuwend is de muziek van de componist Roel Slootman. Hij weet op bijzondere wijze verdieping te geven aan de bekende opera en sluit naadloos aan op de muziek van de oude meester. De dynamiek tussen zijn muziek, de dansers en het orkest is fenomenaal.
Deze voorstelling heb ik ook gezien en ik heb meerdere keren zitten huilen. heel indrukwekkend. Het is en blijft zo belangrijk dat verhalen als deze verteld blijven worden. nog steeds zijn vreemdelingen lang niet overal welkom en zijn begrip en verdraagzaamheid ver te zoeken. De jongeren van nu zou ik zeker voorstellingen als Anne en De Tweeling aanraden. Daar kunnen ze nog heel wat van leren.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze site zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van deze site, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.
Van Simon van den Berg op Cultuursubsidies: de lijstjes
Van Johan Rhodius. Tel op Komt een dokter bij de dokter
Van a.willemsen op Neuken is voor meisjes
Van Marloes Reus op Cultuursubsidies: de lijstjes
Van Willem van Egdom op Don Giovanni
Van Loebas op Louis C.K. Live at the Ziggo Dome
Van Jonathan Offereins op Monday - watch out for the right
Van Luuk Verpaalen op Monday - watch out for the right
Van Jonathan Offereins op Monday - watch out for the right
Van Anneke op Don Giovanni
Van Thomas op Monday - watch out for the right
Van marjolijn op Monday - watch out for the right
Van a, willemsen op Neuken is voor meisjes
Van Luuk Verpaalen op Monday - watch out for the right
Van Sadettin Kirmiziyüz op Monday - watch out for the right
Van pomoek op Louis C.K. Live at the Ziggo Dome
Van a.willemsen op Neuken is voor meisjes
Van Mark van Zweden op Don Giovanni
Van Olivier Keegel op Traviata Remixed
Van Melissa Duijvestijn op Anne