van: Theater Rotterdam
tekst: A. M. Homes
regie: Erik Whien
met o.a. Suzan Boogaerdt, Walter Bart, Marjolijn van Heemstra en wisselende amateurkoren
★★★☆☆
Waar de laatste ruzie over ging, doet er niet toe, maar Alain (Walter Bart) wil nog maar even gezegd hebben dat de familieblog niet rommelig en ontoegankelijk is. Hij zegt het tegen zijn partner Melle (Suzan Boogaerdt) aan het begin van hun zoveelste therapiesessie. Een klein voorbeeld uit het drama van Theater Rotterdam dat in elke scène onnavolgbaar laat zien hoe door pietluttige ruzies, machtspelletjes en onhandigheid de afzonderlijke familieleden elkaar volledig in de weg zitten. Wat als Richard III een relatiedrama was? moeten de makers gedacht hebben. Dan moet A.M. Homes dat schrijven.
Mijn eerste kennismaking met het oeuvre van Homes was haar roman Een brandbaar huwelijk, waarin een ingedut echtpaar hun huis in de fik steekt en naar een motel vertrekt, om diezelfde nacht toch maar met hangende pootjes naar het dan halfafgebrande huis terug te gaan. En meer recent regisseerde Guy Cassiers Vergeef ons een tekstueel rockconcert gebaseerd op haar gelijknamige roman waarin een flirt, een tijdelijk leuk idee, uitmondt in een trieste opeenvolging van catastrofes.
Something Someone Should Do toont dramaturgisch grote overeenkomsten met die twee werken. Echtpaar Alain en Melle was gescheiden, maar toch is Melle teruggekomen. Ze werd toen in haar woorden opgewacht met een ‘doorgeladen pistool’ (‘dat is een metafoor, Al, een metafoor!’). Desondanks waren ze begonnen met de verbouwing van de garage, met het idee dat opa Simon daar zijn laatste dagen uit kon gaan zitten. Als de sloop al begonnen is, belt de eigenwijze knar af. Dan wilden ze het bouwproject misschien gebruiken voor hun (stief)kinderen of andere leden van hun complex samengestelde familie. Maar wat moet de jeugd met een halfafgebouwde seniorenwoning? U hoort het al: een Homesiaanse opeenstapeling van halve beloftes die eindigen in lullige ellende. Het is om van te smullen, juist omdat je er niet aan moet denken dat zo iets in het echte leven gebeurt.
Regisseur Erik Whien voelt aan dat hij niet nog iets hoeft toe te voegen aan de stroom ellende, maar juist moet weghalen en opschonen. Boogaerdt speelt Melle als een dame, koeltjes en met dodelijke stiltes, waar Bart Alain in al zijn gekwebbel alle kanten op laat schieten. Van Heemstra speelt een leuk idealistische nichtje dat haar idealen (in de woorden van opa) ‘micro managet’. Zij verwijt haar familie dat niemand enig besef van geld heeft. Alle centen verdwijnen in een eindeloze verbouwing. Hun therapiesessies kosten klauwen met geld. Waarom investeren in bij elkaar blijven als niemand nog in deze familie gelooft? Haar wordt weer verweten dat ze alleen maar aan de erfenis denkt. Wat maakt het haar uit dat Alain en Melle goed eten?
Dit verhaal kan eindeloos doorgaan. Misschien is dat ook wel bedoeling van de makers, maar dat is wel het bezwaar van uw recensent: na een poosje lijkt het nooit meer op te houden. Wat dat betreft kunnen ze nog wat leren van Tsjechov. Het doorgeladen pistool is al geïntroduceerd. Maar zoals adoptiezoon Dwight zegt: ‘Ik zit al in m’n tweede alternatieve familie, waarom zou ik ook dit opdoeken?’ Something Someone Should Do is een clusterfuck om voor eeuwig in te blijven zitten. Daar kunt u gerust uw geld aan uitgeven.
Voor Theatermaker schrijft Tjeerd Posthuma recensies over voorstellingen die hij niet gezien heeft.
Dossiers
