Laten we het over geld hebben.
Ik hoor: ‘Er is niet genoeg geld.’ of ‘Het geld wordt niet eerlijk verdeeld’.
Er is altijd gedoe met geld. Er is nog steeds een taboe op praten over geld.
Kunnen we het hebben over geld?Waar kunnen we het hebben over de verdeling van gemeenschapsgeld?
Wat vinden de grote instellingen van de verdeling?
Wat houden we in stand? Wat zijn onze verantwoordelijkheden?
Is het mogelijk om een ecosysteem binnen onze eigen sector te creëren?
Ik denk namelijk dat dat nodig is.
We zijn uit balans, ik zie en ervaar een groeiende kloof tussen de gevestigde orde en de onafhankelijke kunstenaar. Dit al sinds mijn periode op de toneelschool 2010-2014.
Een gevoel en een ervaring die mij niet onbekend zijn. De kloof tussen arm en rijk bijvoorbeeld. Gezien daar waar ik vandaan kom, zijn die gevoelens en ervaringen hetzelfde.
Ik kom uit een gastarbeidersfamilie en uit een, volgens de maatstaf ’kansarme en criminele omgeving’, waar het ook vaak ging over geld. Het niet hebben van geld of hoe snel te komen aan geld.
Het gaat in elk milieu wel over geld, toch? Voor mij gold schulden maken om te kunnen studeren en drie baantjes hebben om die schulden af te betalen.
Hosselen. Iets wat ik nog steeds doe. Ik ben zelfstandige dus niet werken is geen inkomen is geen geld hebben. Financiële stress was thuis echt verschrikkelijk: welke rekeningen gaan voor? Wat is er einde van de maand nog over? Hoe ver in de min staan we nu nog maar?
Ik zorg ervoor dat alle rekeningen betaald kunnen worden en dat ik weg blijf bij dat financiële stress trauma van vroeger.
Maar hoe lang houd ik dat nog vol?
Wat heb ik nodig?
Wat zou ik moeten verdienen?
Wat kost het me?
Kan ik niet beter stoppen?
Hoe zorg ik ervoor dat mijn ondernemingen duurzaam zijn en blijven?
Mijn positie is niet als vanzelfsprekend, want mijn omgeving kent het theater of de kunsten slechts als iets voor de elite, rijke witte mensen. Dat is het beeld wat dominant is voor die wereld.
Ik zit er nu zelf bijna negen jaar in en ik ben het er mee eens.
De ‘massa’ in de theaterwereld is een klasse die ook in de maatschappij domineert, de RICH MOTHERFUCKERS.Geld is macht, ook in de kunsten.
En de machthebbers in ons vak zijn medeverantwoordelijk voor machtsmisbruik, scheve verhoudingen en de groter wordende kloof.
Ik zie en ervaar ontwikkelingen. De werkende klasse maakt zich zichtbaar en spreekt zich uit, de gevestigde orde bevraagt publiekelijk het huidige klimaat en de instandhouding daarvan.
Vruchtbare bewegingen die iedereen zou moeten ondersteunen voor het behoud van het ambacht en de te nemen verantwoordelijkheid in het ontwikkelen van gezonde werkomstandigheden.
Ik ga niet stoppen, ik blijf werk creëren, gelijkwaardige samenwerkingen vinden en aangaan. En handelen en bewegen richting een hygiënische werkomgeving.
Als onafhankelijke kunstenaar werk ik niet voor niks, ik spreek me uit als mijn grenzen worden overschreden, ik stel voorwaarden en ik neem mijn verantwoordelijkheid voor mijn eigen handelen en voor de positie die ook ik inneem in dit systeem.
‘Zodra je baas je slecht behandelt, zodra de werkomstandigheden jouw grenzen bereiken, zodra je niet genoeg verdient om rond te komen dan heb je opties, want daar heeft je grootvader voor gewerkt, voor die opties.
Voor jou honderd anderen denkt de werkgever, dan kan jij dus ook denken voor jou honderd andere werkgevers.’ – Mijn moeder.
Dossiers
