Alle reacties

Slechte show met een aantal walgelijke scènes.

Wat een fijne recensie voor m’n collega ! En wat fijn voor hem dat de recensent bijna niets van de voorstelling weggeeft . 🙃

Als je alle eerdere ervaringen en paradigma’s ten aanzien van wat theater kan zijn loslaat en open staat voor het onbekende en onverwachte….dan ben je in staat om deze topvoorstelling in alle facetten volledig te beleven. Een ongekende ervaring! Grandioos veelzijdig muziektheater! Dank voor deze belevenis!,

Los van het feit dat deze beste mijnheer een eigen show zou kunnen maken genaamd “De Droeftoeter” valt mij zijn enorme drang op om het publiek van Wende mee te krijgen in de strekking van zijn opiniestuk. Tevergeefs blijkt uit alle reacties. En daarmee hilarisch. Een recensent die publiekelijk zijn gelijk wil halen. Niet 1 keer maar structureel.
Blijkbaar ben ik samen met mijn 2 dochters en moeder na een fantastische voorstelling toegetreden tot een heuse sekte. Voor de meelezers, is er al een clubhuis? Is er sprake van contributie? Wie is de leider en zijn of haar discipelen? Boven alles echter een waaaaanzinnige avond beleefd, dank!! Dat diepgang ook mogelijk en gewenst is op gevoelsniveau blijft voor anderen een moeilijk te begrijpen fenomeen.

Wow, vanavond in de Goudsche Schouwburg in een volle kleine zaal mogen genieten van een geweldige voorstelling door Steyns (;-)) de Leeuwe.
Wat maakt hij het leven van mensen met ander gedrag invoelbaar, wat doet hij dat fantastisch, wat leerzaam.
Een absolute aanrader.

Vanavond geweest in Agora, Lelystad. Ontzettend genoten van een energieke Bert, geen moment verveeld en bewondering hoe hij een bomvolle zaal twee uur lang weet te vermaken.
Hulde Bert!

Sorry hoor, maar ik begrijp niks van deze recensie. Ik heb tot tranen toe gelachen. Ja, makkelijke onderwerpen en ja, de karakters worden heel erg uitvergroot. Maar het is ook een kwaliteit om juist met -op het oog- makkelijke onderwerpen een volledige zaal aan het lachen te krijgen. Oppervlakkig en voorspelbaar; het zal. Maar ik -de gewone vrouw- heb een topavond gehad.

Erg leuke voorstelling. Verrassend en zeker niet saai. Echt de moeite waard om naar toe te gaan.

Ik had dit bericht gemist. Voor Hans Kesting ging ik naar TA / ITA voorstellingen, ik hoop hem nog op het toneel te zien!

Dit, is te zwart voor woorden.

Liegen over contacten bij- en over informatie van de Nationale Amsterdamse Politie.

Alleen de opmerking al.. ‘ga maar naar een Joduhhh plek’

Dit, in Amsterdam.
In Nederland.

Zwart, git zwart.
Tot aan de diepste toren, van mijn hart.
Zwart, git Zwart..

Ha Gerard,

interessante vraag! Hoewel het inderdaad verschil maakt of ik voor Theaterkrant of voor NRC schrijf, maakt het voor de toon of ‘hardheid’ van het stuk eigenlijk niet uit. Ik merk geen verschil tussen NRC-lezers en Theaterkrant-lezers op het gebied van relativeringsvermogen eerlijk gezegd. Wel is het zo dat ik in NRC minder kennis over theater aanneem, en dus technische termen meer vermijd. De redactie hamert daar sowieso wat meer op toegankelijk- en laagdrempeligheid (relatief natuurlijk, het is nog altijd een krant die zich richt op de theoretisch opgeleide lezer), dus ook een term als ‘intersectioneel’ zou ik daar waarschijnlijk van wat meer uitleg voorzien. Bij Theaterkrant gaan we volgens mij wat meer uit van het vermogen van de lezer om termen die hij/zij wellicht niet kent zelf te Googlen (zolang die natuurlijk niet ál te obscuur zijn).

Wat betreft je nieuwsgierigheid naar meningen die de esthetiek van de voorstelling juist verdedigen, kan ik je verwijzen naar mijn gewaardeerde collega Shira, die een boeiende en veel positievere recensie over de voorstelling in NRC schreef.

Warme groet,

Marijn.

Fijne recensent. Las hem erg graag.

Wat een gemis, die Luuk! Zo gedreven en zo eigen met zijn humor en zijn ironie. Onlosmakelijk verbonden met Groningen en met het theater. En met het café-leven.

Ik ben het helemaal met Marijn eens dat de smaak van de recensent best in de besprekingen mogen doorklinken. Wat mij betreft mag dat zelf nog wel wat luider. Maar er is denk wel een verschil tussen besprekingen hier op de website van de Theaterkrant en recensies in de dagbladen. Sowieso is het aantal woorden van een krantenrecensie beperkt en daarmee is er vanzelfsprekend weinig ruimte voor serieuze beschouwing en wordt er vaak slechts een korte beschrijving gegeven. Maar het brede publiek dat een krant moet bedienen, is ook anders dan het voorgesorteerde publiek dat de Theaterkrant op haar website mag ontvangen – niet alleen qua aantal, maar vermoedelijk ook in de mate waarin men in geoefend is in het toevoegen van enige korreltjes zout aan het oordeel van de recensenten.

In dit verband is een leuke vraag aan Marijn of hij hetzelfde harde oordeel voor de NRC had geschreven – of had hij misschien toch voor iets andere bewoordingen gekozen?

Met de bewoordingen in zijn recensie hierboven beschrijft hij overigens vrij exact het gevoel waarmee ik de zaal verliet. Inhoudelijk ben ik het ook bijna volledig met hem eens. En als lezers het niet eens zijn met de punten waarop Marijn het stuk niet erg geslaagd vindt, dan is dit inderdaad de plek om daar eens flink tegen tekeer te gaan.

(Ik kijk bijvoorbeeld uit naar de eerste lovende woorden over de keuze van Arbo om de hele vertelling op een donker, leeg toneel te spelen. Super-esthetisch, maar dit is natuurlijk een vreselijk letterlijke verbeelding van de leegte die de traumatische affaire in Parijs bij de verteller heeft achtergelaten.)

De vrij scenes vond ik juist spectaculair en heel ontroerend! Prachtig juist in zijn abstractie en toch heel veel passie herkenbaar! en dit heb ik ook van andere vrouwen in mijn omgeving gehoord. vrouwen herkennen kennelijk deze vorm van passie en explosies meer dan mannen? de voorstelling heeft mij erg geraakt en gaf mijn bij afsluiting van de door u beschreven als kitschige slot-scene tranen in den ogen! Bravo!

https://mevrouwmoniek.blogspot.com/2025/01/ik-was-erbij.html?m=1

Afgelopen zaterdag in DNK Assen genoten van Patrick Nederkoorn!! Nog elke dag denk ik er met een brede glimlach aan terug! Bedankt daarvoor!! Van mij krijgt Patrick (als het zou kunnen) meer dan vijf 🌟 !!!!

Ha Sanne,

goede vraag! Uit de gesprekken die ik met intimiteitscoördinatoren heb gevoerd, bleek dat het vaak voorkomt dat zij samen met de regisseur en de acteurs bedenken hoe intieme scènes het beste kunnen worden vormgegeven. Daar komt dus regelmatig ook mede-makerschap bij kijken. In de praktijk verschilt het natuurlijk behoorlijk hoe het aandeel van de regisseur, de acteurs en de intimiteitscoördinator in de uiteindelijke scènes zich tot elkaar verhoudt. Daarom heb ik in deze recensie voor de veilige formulering ‘met behulp van’ gekozen.

Warme groet,

Marijn.

Ha Marijn,

Vraagje: maak ik uit jouw formulering op dat jij de intimiteitscoördinator mede-verantwoordelijk acht voor de artistieke vormgeving van intieme scènes? Of bedoel je enkel te benoemen dat er een coordinator aanwezig is geweest? Ik ken deze rol meer als faciliteren en coachend t.b.v. de artistieke keuzes van makers, niet als een eigen stem in deze keuzes, maar misschien is dat een beperkt beeld?

Ha Jonas,

bedankt voor je verdere uitleg. Je hebt zeker gelijk dat er een balans tussen omschrijving en interpretatie nodig is, maar waar we waarschijnlijk van mening verschillen is waar de balans ligt. Zoals ik destijds in mijn manifest schreef, neig ik liever naar ’te weinig beschrijving’ dan naar ’te weinig analyse’. Uiteraard heb je wel gelijk dat een goede analyse de lezer ook meeneemt in hoe oordeel en wat er op scène gebeurt zich tot elkaar verhouden. Zelf heb ik het idee dat ik dat voldoende doe in mijn recensies, maar daar mag je het natuurlijk mee oneens zijn.

Om op je voorbeeld in te gaan: uiteraard had ik kunnen omschrijven hoe dat lichtspel er precies uitziet, maar voor de analyse is dat van weinig belang. De redenering is immers dat het spel in emotionele ontwikkeling tekortschiet, dat de ontwerpers daar door visueel bombast nog iets van proberen te maken, en dat die overcompensatie het kitscherig maakt. Hoe dat er dan precies uitziet is voor mij van te weinig toegevoegde waarde. Wel kan ik zeggen dat ik, hoewel het mijn persoonlijke stijl niet is, zeker ook collega’s bewonder die wel degelijk wat minutieuzer op specifieke beelden ingaan.

Interessant wat je zegt over dat je blik sterk gestuurd wordt door mijn recensie als je nu naar de voorstelling zou gaan. Dat mijn woorden je niet uitdagen om ‘op een andere manier naar de scène te kijken’ vind ik moeilijk te begrijpen. Door mijn contraire lezing heb je immers al minstens twee perspectieven voorhanden: die van het volgen van de emotie zoals de voorstelling die presenteert, en mijn verwerping daarvan. En dat is zelfs nog vóórdat je daarin meeneemt dat jij als kijker geheel je eigen bagage en ervaringen naar een voorstelling meebrengt. Dat die geheel overruled zouden worden door het lezen van mijn recensie, dat kan ik maar moeilijk geloven – maar als dat zo is, kan ik je als enige advies meegeven om voortaan geen recensies van mijn hand meer te lezen, aangezien een dergelijke beperking van je kijkvrijheid het tegenovergestelde is van wat ik met mijn werk beoog. Lees mijn werk dan vooral pas nádat je een voorstelling hebt bezocht.

Ik wil je bedanken voor je reactie, omdat het altijd interessant is te horen hoe iemand mijn werk ervaart. We moeten constateren dat mijn stijl niet volledig aansluit bij wat jij zoekt in een recensie, en dat is ook helemaal okee.

Warme groet,

Marijn.