Alle reacties

Als vader van een van de Baal spelers heb ik, zonder theater en poezie achtergrond, enorm genoten van alle spelers. Velen zonder toneel achtergrond..Door team Oostpool klaargestoomd in een korte tijd. Petje af voor deze groep.

Driewerf Hoera! voor het uitspreken van dit pleidooi.

De tekst van Johan Simons is als kauwen op de eigen tong.

Johan, dank.
Heerlijk om dit te lezen.

Deze woorden raken me diep omdat ik ze helemaal waar vind, maar het zelf nooit zo goed zou kunnen verwoorden. Daarom wil ik Johan Simons danken en hoop dat zijn invloed nog heel lang heel groot zal blijven.

Opera Boris Goedonov door Hollands Diep, revolutionair in Russisch –Nederlands opera-land.
(Shura Lipovsky)

Moessorgski zou er niet van hebben opgekeken dat zijn grote opera tot een kameropera gemaakt is. Zijn fijnzinnige compositorische werk is in het arrangement van Leonard van Goudoever tot een parel van dramatische expressie geworden, in miniatuur formaat.
De regie van Cilia Hogerzeil beweegt de massa’s, de volksvertegenwoordigers en de religieuze machthebbers over het podium, maar brengt tevens deze grootse historie tot menselijke proporties, waarbij de worsteling van het individu in een schril contrast tot de massa’s centraal staat.

Door het naadloos illustreren van iedere nuance in het vocale werk , bewijst het Hexagon ensemble met dirigent Wiecher Mandemaker hoezeer deze kleinschalige formule bij uitstek geschikt is om een beladen onderwerp als dat van Boris Goedonov te begeleiden.
De prachtige stemmen van de gehele cast, zoals Nanco de Vries (Boris) Maciej Straburzynski (Pimen) en Marc Omvlee (Grigori\Dimitri) hoeven in dit bijzondere geval niet ‘gespierd’ over een groot orkest heen te zingen, waardoor de muzikaal dramatische nuances nog overtuigender en buitengewoon indringend over het voetlicht komen.
De keuzes van regisseuse Cilia Hogerzeil zijn verrassend en overtuigend.
Zoals ook de inzet van een countertenor als zoon van Boris (Feodor- door Jorg Delfos) in plaats van een gebruikelijk vrouwenstem, illustreert hoe zwaar de taak van een tsaar komt te wegen op een kind, dat daarvoor nog veel te jong en te onervaren is. (En hoe mooi klinkt een countertenor in dit klassiek Russische repertoire).

Waar opera nog wel eens moet inboeten op het dramatische vlak ten opzichte van de muzikale belangen, is er in deze productie sprake van een schitterend samenspel. Cilia Hogerzeil heeft, zoals al in eerdere producties, de kans gezien om een bescheiden revolutie te realiseren in opera-land, waarbij een kleinschalige opzet samenvloeit met groots en meeslepend, met subtiele nuances, die juist daarom des te heftiger de innerlijke worstelingen van de hoofdpersoon aan oog en oor doen ontrollen.
Haar vertolking als beeld uit de Russische geschiedenis van die tijd, geeft op sommige momenten een hallucinerende overeenkomst met beelden van de realiteit omtrent de Russische wereld van vandaag. Hoe aangrijpend.

Cilia Hogerzeil, die al vele malen niet bestaande opera werken in ons land heeft geintroduceerd, met nieuwe onderwerpen waarvoor zij een script liet schrijven en componisten bereid vond daarvan een opera te maken, heeft wederom een pioniersrol vervult. Nu met een gewaagde dramatische opvatting van een groot operawerk. Zo heeft ze een nieuwe muzikale werkelijkheid durven te tonen, die misschien niet is zoals de traditionele operakenner het gewend is, maar waarin haar kunstenaarschap wederom haar enthousiaste publiek overtuigend heeft weten te bekoren.

Veel dank voor uw oplettendheid! De recensie uit NRC Handelsblad van 28 april is inmiddels aangehaald.

Op 27 april had ook NRC een heel positieve kritiek.
Deze is de redactie van De Theaterkrant kennelijk ontgaan, want onder ‘elders’ is deze niet opgenomen.
Jammer want deze voorstelling verdient veel publiciteit.

Goede tekst. Dank hiervoor!

De voorstelling van Boris Godoenov door Muziektheater Hollands Diep heeft op mij een bijzondere indruk gemaakt. De vrijheid die regisseuse Cilia Hogerzeil genomen heeft om deze indrukwekkende grootse opera zo intiem en indringend uit te voeren, bezorgde mij een bijzonder positieve verrassing. Een niet zozeer imposante maar eerder twijfelende en menselijke Boris maakte het verhaal invoelbaar en van alle tijden en gaf de uitvoering een dramatische kracht. De stemmen waren prachtig en het was een verademing om te zien dat met sobere en niet kostbare middelen een rijk toneelbeeld tot stand was gebracht.
Ja de arrangementen: ik houd ervan om mee te krijgen dat iets ‘gemaakt’ wordt, dat de inspanningen om iets tot stand te brengen nog voelbaar zijn. Dan ben ik niet op grote afstand van een weergaloos product, maar dan ben ik ook deelgenoot van het proces en van de technische aspecten. Dat brengt mij dichterbij het wezen van wat kunst (maken) is.
De muziek zoals Leonard van Goudoever deze bewerkt had en gespeeld werd door het Hexagon Ensemble aangevuld met slagwerk: ik vond het heel goed gelukt, ik miste geen moment het grote orkest. Het versterkte juist het dramatische karakter, met als verrassing het welluidende klokkenspel.
Dat het koor uit amateurs bestond, daar kun je van wensen dat het professionals zouden zijn. Maar ik vond dat er een goede balans was tussen de voortreffelijke professionele zangers en het in het Russisch uit het hoofd zingende koor.

leuk toneelstuk maar zeker geen musical wat wel gezegd word
hadden er meer van verwacht en zeker van suus met haar mooie stem
bijna geen zang jammer hoor
dus mensen die gaan voor musical komen bedrogen uit

Het is jammer dat de recensenten zo’n behoudend geluid laten horen.Ipv vast te houden aan de traditionele dik aangezette interpretatie van deze prachtige Russische opera en dus teleurgesteld te zijn in de versie van Muziektheater Hollands Diep, zou je ook met ongeconditioneerde ogen en oren deze sobere, maar geenszins saaie voorstelling kunnen ervaren.Je hebt het gevoel naar een soort oerversie te kijken en te luisteren, waardoor het wezenlijke juist door die eenvoud veel duidelijker wordt. Het accent ligt op de kwetsbaarheid en gevoeligheid van Boris, die ten onder gaat aan alle machinaties aan het hof en de verdenking die er op hem rust zijn zoon Dimitri te hebben laten ver moorden.( Dit laatste feit is nooit historisch vast gesteld)
Het Hexagon ensemble speelt de lucide en rake bewerking door Leonard van Goudoever van de compositie van Moessorgski op voor beeldige wijze:geen eenvoudige opgave om als begeleidingsensemble op te treden.Het toneelbeeld is vaak van een serene schoonheid.
En dit alles in een samengaan van professionals en (geschoolde) koorzangers. Chapeau!

Enschede ,
Vrij recent de Teerling gezien en… beleefd ! Heb een vakvrouw aan het werk gezien . Respect !!!!

Wat een krachtig, doorwrocht en belangrijk pleidooi voor een vruchtbaar kunstklimaat. ‘De vrije markt is geen goede herberg voor de kunst’ inderdaad. Dank voor dit verhaal.

ik ben fan van nilgun Yerli zij doet haar werk perfect

Naast het weinig aantal vrouwen is de gemiddelde leeftijd nogal hoog. Misschien is het een idee om wat jonge honden toe te voegen aan de academie. Ik vrees dat anders alleen de gevestigde namen de dienst blijven uitmaken en er geen echte vernieuwing in de sector mogelijk is.

Jammer dat er niks verteld wordt over de sprongen van de acrobaten. De spanning die dat geeft aan de kinderen wordt geheel buitenbeeld gelaten in deze recensie. Bovendien had het houten blok voor mij wel degelijk een grotere functie, als klimrek waarin spelende mensen elkaar tegenkomen en als abstract decor om de gehele voorstelling abstract over te laten komen.

Een uitverkochte Jupilerzaal gisteravond in Breda, dat komt niet zo vaak (meer) voor. Maar Jochem Myjer verdient het! En er zal niemand van de ruim duizend aanwezigen zijn geweest die niet met een voldaan gevoel naar huis is gegaan. Bewondering voor de verbluffende techniek maar nog meer bewondering voor de prachtige balans tussen emotie, humor , muziek, dans (nou ja) en vele rituelen op het podium. Platte, herkenbare grappen , afgewisseld met prachtige liedjes en gevoelige fragmenten uit zijn ziekenhuisdagboek. Bijna een voorrecht om in de zaal te zitten! Complimenten voor deze man, die m.i. Freek, Youp en zelf Bert Visscher in zijn schaduw zet! Originaliteit van begin tot eind en dat is al een prestatie op zich !

We hadden even het idee dat we in de verkeerde voorstelling zaten. Na een half uur hebben we de zaal verlaten. Wat een droevig stuk, stierlijk vervelend.

Opvallend dat de sfeer in het publiek zo anders was dan deze recensie suggereert, er heerste een magische spanning in de Krakeling die uitmondde in een lang aanhoudende, staande ovatie.