Alle reacties

Ik heb Matthias enkele keren geïnterviewd. Steeds maakte hij indruk met zijn gedrevenheid, zijn creativiteit en zijn inzicht. Met zijn overlijden missen we een prachtig mens, en een fantastische regisseur.

Pas op galeries en kunstenaars, sla de handen ineen en doe hier nooit aan mee!
Dit is hoe je het ook bekijkt oplichting, of het nu een juridisch afgedicht geheel is of niet.
Zakkenvullerij zonder daar zelf maar iets voor te doen.
WAAROM:
klanten dwingen bij de galerie korting af, wapperend met een of andere C-kaart in de hand die ze bij een andere galerie hebben gekregen / gekocht.
Oplichting, manipulatie, hoe meer er mee doen hoe groter de druk op andere galeries om ook mee te moeten doen wordt.
Het enige wat je bereikt is dat uiteindelijk alle de prijzen omhoog gaan omdat er een geld-lek zit en het verdienmodel aangepast moet worden daardoor.
Dom als je hier in trapt, slecht als galeries hier aan mee gaan doen. Als kunstenaars /galeries moeten we een vuist maken tegen deze zakkenvullerij. Laat ze zelf gaan werken en met eigen handel iets verdienen. Alleen met een web-siste en een of ander flut pasje!
Niet doen, en voor diegene die er zijn ingetrapt (zoals ik) trek je onmiddellijk terug en meldt dit bij beroepsorganisaties en je collega’s daar war je kan.

Op 19 juli samen met mijn dochter geweest en ja gemengde gevoelens, we hebben de film al enige jaren geleden gezien dus dat werkt ook niet mee. Carré was slechts voor de helft gevuld en het geheel kwam op ons wat amateuristisch over, wij kregen echt niet het gevoel dat we naar echte paarden zaten te kijken zoals we in een recensie gelezen hadden, de troubadour die tussendoor kwam kon wat ons betreft uit het stuk geschreven worden, zo ook de mannen met vogeltjes op een stok die over het podium renden. Dan te bedenken dat de plaatsen 80 euro per stuk waren dan bedenk je toch dat daar te weinig kwaliteit tegenover stond. Overigens vind ik de zitplaatsen in de loges ook wel aan de krappe kant, als je langer bent dan 1.80 m dan heb je echt een probleem.

Afgelopen zaterdag heb ik de voorstelling ondergaan. Alle lof voor de paarden. Van Joey had ik het eerste kwartier de 4 mannenbenen onder het paard nog niet gezien. Geweldig, ontroerend, super. Maar…. het verhaal tussen de prachtige oorlogsscenes was niet om aan te horen. Soms amper te verstaan. Veel geschreeuw. En wie Jochum ten Haaf gecast heeft, moet zich afvragen, of hij niet een grote fout gemaakt heeft. Ongelooflijk wat een officier. Klein (daar kan hij natuurlijk zelf niets aan doen), een uniform dat enkele maten te groot is, en hij zwalkt als een zotte over het toneel. Ik kan me alleen maar voorstellen dat dit bedoeld was om Duitsers belachelijk te maken. Dat is gelukt! Al met al door de paarden en de prachtige scenes toch de moeite waard geweest.

Wow wat een verhaal

Ik ben in de pauze gevlucht, meer kon ik niet verdragen. Ik heb een bericht naar de directie van Carré gestuurd met de mededeling dat de voorstelling Carré-onwaardig was. Slechte vertalingen, liedjes die qua lettergrepen/muziek niet kloppen. Amateuristische inzet van muziek, om over de performance van de acteurs nog maar niet te spreken. Decor en techniek van poppenspelers vond ik wel goed, dat moet ook wel gezegd worden. Niet gaan, zou ik zeggen.

Hallo ….,
Net bij toeval het laatste stukje van de uitzending van de Friese omroep gezien : uitzending n.a.v. het gedicht : “Faderpaard” .
Het zag er bijzonder mooi en “treffend” uit .[ 19 juli 2914 ] Bestaan daar – net als bovenstaande vraag – inderdaad Dvd’s van ?

Heel graag info hieromtrent , met vriendelijke groeten
Greet Witvliet

Duurde het drie uur?
De tijd vloog, we zaten meteen in het verhaal. Jammer dat het voorbij is.
Complimenten aan alle spelers!

Kester, helemaal mee eens. Specifiek die ene scene ontroerde door de echtheid, een van de aangrijpendste beelden van dit seizoen. Jammer voor iedereen die de voorstelling gemist heeft.

Is inmiddels gebeurd; op de flyer met credits hebben de makers verzuimd de stem van Ilke Turpijn te vermelden.

Geraakt,bedroefd vernam ik,helaas te laat inFrance, het overlijden van Leon.
Leon, heeft bij mijn garage,zijn geliefde Citroen-DS gekocht.
Hij was een zeer inspireerende ,lieve man.
Hij blijft in mijn gedachte.
Zo,n man vergeet je niet.

Rob van Berlo.

De stem,is ilke turpijn tevens de actrice met de koffer. Jammer dat dat niet vermeld wordt

Heb ìn ’08 een oude citroen DS van Leon overgenomen.
Die zweeft nog steeds door oud Amsterdam ,
needs a bit of TLC,
net als LT de laatste jaren.

ik was er. de constructie van het podium was zeker bewonderenswaardig. Maar het spel, script, oftewel de rest was tenenkrommend, cliche en niks vernieuwends of wat dan ook. Pretentieus opgezet, maar niks van waar gemaakt. Uit deze recensie maak ik ook niet veel meer op dan dat het podium zo knap is gemaakt. Daar ben ik het mee eens, maar om daarvoor 4 vd 5 sterren te geven, is onbegrijpelijk. En m.i. zeer onterecht.

Ik ben het grotendeels eens met deze bezoekersreactie. Mochten dit soort voorstellingen de trend worden of zijn in het genre moderne dans, ga ik waarschijnlijk afhaken. Het etiket dans was misplaatst en misleidend. Eerder was het etiket performance gepast geweest.

Ik las bovenstaande reactie ook in de Volkskrant van gister. Zelf was ik naar de première, daar liepen ook veel mensen weg, maar werd er ook door het publiek verbaal geprotesteerd. Dat was uitermate spannend, onvoorspelbaar en grappig. De toeschouwers maakten daardoor een belangrijk deel uit van de voorstelling. Misschien omdat er op die manier stoom was afgeblazen, was het mogelijk om te zien hoe prachtig de beelden waren die later werden vertoond. Mijn eigen conclusie is dat hier een voorstelling wordt vertoond die zo alle ‘normale’ voorstellingsregels negeert dat je als publiek onzeker wordt. Geen enkele verwachting komt uit. Wat moet je doen? Maar als het je lukt open te staan voor wat er te zien is, nadat je je ongenoegen te kennen hebt gegeven, leer je anders kijken. Dat vind ik fascinerend.

Ik vroeg me echter wel af hoe het is als een publiek niets doet behalve weggaan, wat gezien bovenstaande reactie bij de tweede voorstelling het geval lijkt te zijn geweest. Als dat inderdaad zo was, vind ik het geweldig, risicovol, moedig en nieuw dat een kunstenaar zijn werk zo van de inbreng van het publiek af laat hangen. Het is ook een aanmoediging voor een toeschouwer om actief daar te zitten in plaats van alleen afwachtend en dan later kwaad te zijn en ieder ander dom te noemen.

Ik vond het een schitterende openingsvoorstelling, volkomen passend bij Julidans.

De vele promo- en making off-filmpjes schiepen inderdaad torenhoge verwachtingen; de paarden-poppen zouden tot leven komen en ontroeren. Niets van dat alles: als paardenliefhebber en -eigenaar zat ik met kromme tenen te kijken naar alles wat fout en misging, tot en met het fout benoemen van de optoming; er werd immers geen gareel- maar een borsttuig opgelegd. Als je zo verkeerd met paarden omgaat, wordt inderdaad een horse-war met dit prachtige dier!

Bedankt om het einde weg te geven… :-/

Het is niet duidelijk of het stuk afgelopen is of niet toen mijn vriendin en ik naar buiten lopen. De conclusie is duidelijk: dit ging nergens over. Hebben we echt anderhalf uur naar niets zitten te kijken!? Wat was het wel?; we vragen het ons hardop af. Luidruchtig, irritant en saai en vooral zinloos. Aan de sfeer in de zaal was af te lezen dat meer mensen hier niets van begrepen en de performance niet op prijs stelden. Nooit eerder heb ik in een voorstelling gezeten waar zo veel mensen tussendoor de zaal hebben verlaten.

Reden genoeg om na de voorstelling voor het nagesprek van Julidansdirecteur Anita van Dolen met de regisseur van het stuk de Duitse experimentele kunstenaar VA Wölfl te blijven. Zou het toch nog blijken dat we het mis hadden? Dat het geen verspilde avond en verspild geld was maar dat slechts wij de essentie hadden gemist?
Van Dolen begint het gesprek met vragen alsof we net naar een doorsnee dansstuk hadden gekeken; Hoe ben je in aanraking met dans gekomen? Hoe ontstaat zo’n voorstelling? En later wil zij weten: waarom gebruik je altijd wapens in je voorstelling? Maar een vraag als: wat in hemelsnaam was dit?; en wat wil je hiermee?; komt niet aan bod.
Ik zit op hete kolen. Na een langdurige en heftige confrontatie met zinloosheid, zoals de maker zijn performance zelf definieert, wil ik van de maker horen waarom hij dit stuk aan mij laat zien. Wat wil hij kwijt of wat wil hij uitlokken?
Maar de Julidans directeur blijkt hier niet mee te zitten. Zij is onder de indruk van het stuk en vind zij zo bijzonder dat er bijna geen dans in voorkomt. Volgens haar is deze dans meer een soort museumstuk, een sculptuur en dat maakt hem zo vernieuwend.
Toen ik eindelijk aan VA Wölfl mag vragen waarom laat je dit aan me zien, reageert hij verbaasd. ‘Wat een vraag!?!’ Er valt een korte stilte en hij zet voort met een tegenvraag: ‘Waarom maakt een kunstenaar kunst? En waarom bakt de bakker brood?’, gevolgd door een gebaar dat duidelijk maakt, dit is zijn antwoord. Van Dolen geeft het woord aan iemand anders uit het publiek. Klaarblijkelijk behoeft kunst ook in haar ogen geen uitleg.

Of het nagesprek ook deel uitmaakte van deze absurde voorstelling?; ik sluit het niet uit. Het kan dat het idee ervan is om de kijker en luisteraar met zo veel non–sense te confronteren dat hij ernstig stil staat bij de vraag: waarom is dit non-sense en hoe onderscheidt zich non-sense van sense in de kunst. Dat is wat het met mij doet in ieder geval.

Kunst maakt in mijn ogen pas zin, als er een verhaal in zit, een idee, een thema of concept, iets esthetisch moois of integrerends of ten minste een bedoeling wat die ook zei, van de maker of voor mij. Zonder al dit, is het gewoon maar iets doen en dus geen kunst. Ik ben eerder naar voorstellingen geweest waar ik meer dan een uur naar non-sense heb gekeken. Op bepaalde manier raak ik er leeg van en dat op zich is een bijzondere ervaring. Een keer is dat interessant maar bij herhaling voel ik me getuige van een regisseur die zich laat gaan, omdat hem daarna is en omdat hij dat kunst noemt en mensen om hem heen geleerd hebben dat niet in twijfel te trekken.

La traviata van opera Zuid als concertante in verreweg de mooiste zaal van ons land: het Koninklijk concertgebouw in de hoofdstad. Met de beperkte mogelijkheden van het podium is op warme maar ook fraaie en heel creatieve manier gedisciplineerde omgesprongen. De diverse tableaux vivant waren van een grote schoonheid ; oogstrelend zoals die volstrekt roerloos en toch in hun verstilling muzikaal ogen als de beide deuren bovenaan het podium zich open vouwen. Het prima orkest (soms wel wat te hard) deed Verdi eer aan, de eenzame viool, Verdi op z’n best, die de stervende Violetta begeleidt, ontroerde. Het koor klonk in deze geweldige zaal soepel en mooi, de solisten (vooral Violette en haar vader) speelden en zongen de sterren van de hemel. Daarmee wil niets negatiefs gezegd zijn van Alfredo al mag die best wel wat slanker worden of minstens gekleed. De sierlijke gestiek van de dirigent was de kers op de taart. Een fijne zomeravond met een heerlijke opera in een vorstelijke ambiance voor een verrukt publiek waaronder gelukkig ook veel jonge mensen.