Alle reacties

blablablablabla ik ga met groep 6b van polsstok naar deze show laat het niet saai zijn

Kom net terug van de voorstelling in de Koninklijke schouwburg in Den Haag. Ik heb van begin tot eind genoten. Kippenvel, lachen…en aan het eind hield ik het niet droog. Het dorp blijft ontroeren. Tony raakte me…alle stemmen zo mooi. Zeker een aanrader!

Geweldig genoten van jullie voortreffelijke spel, dit moet elke toneelliefhebber gaan zien. De kleine zaal in Arnhem gaf een fijne sfeer, om het van dichtbij mee te maken.

Coby Kamp apeldoorn

Beste ladies,

Afgelopen donderdag, samen met mijn vrouw, in het Theater aan de Parade in Den Bosch naar deze ladies gaan kijken. Het is echt een aanfluiting dat dit nog geassocieerd mag worden met Purper (dat ik enkele jaren terug heel goed vond). Dit is namelijk heel slecht. Dat wisten ze in het theater ook al, want de grote zaal zat maar 20% gevuld. Terecht. Ik sta ervan te kijken dat Frans Mulder op de achtergrond betrokken is. Die kan toch wel beter. Er zit geen lijn in de show, geen hart, de grappen zijn flauw, de liedjes zouden bij TVOH direct geclassificeerd worden met “het raakt me niet”. Kortom: thuis blijven.

Plaatsgevonden hadden maar wel werden vermeld in de recensie. Ben benieuwd of deze blijft staan

En de reactie heeft verwijderd blijkbaar! Ging over dingen die niet

De redactie heeft geen reactie onder ogen gehad. Het kan zijn dat de recensent zelf een fout heeft gecorrigeerd. Dat is dan weer het voordeel van internet.

Niets gezien? Kom nou toch! Maar wel de recensie aangepast op die fout. De firma leugen en bedrog aan t werk.

Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar de reactie van M. Rietman. Lang leve hoor & wederhoor, zeker op internet!

Een paywall is niet de bedoeling, de Theaterkrant moet voor iedereen toegankelijk zijn. Wel zou wie een recensie voor eigen doeleinden wil inzetten contact moeten opnemen met de uitgever om een gebruiksrecht af te spreken.

Ha Constant,
dank voor je antwoord.
Maar maar maar dus als ik of een andere collega een mooie recensie tegenkomt op jullie website: moet ik dan (zoals in dit geval) eerst Kester Freriks een berichtje sturen voordat ik het op m’n facebook mag zetten?
Dat is niet te doen; hoe willen jullie dat controleren/handhaven? Is dan een paywall niet logischer? Misschien niet de juiste plek om het over dit soort zaken te hebben hoor, maar ik vind het in elk geval wel apart.

Recensies worden vaak door derden overgenomen, op eigen websites en in geprinte vorm bij zalen. Dat is een nieuwe openbaarmaking en daar rust auteursrecht op.

Waar stond die reactie? Wij hebben niets gezien.

Er stond een reactie van mij. Waar is tie gebleven? M Rietman

Eigenlijk heb ik niks te melden over de recensie. Ik heb eigenlijk een vraag. Dat auteursrecht op een recensie: hoe zien jullie dat eigenlijk voor je, met dat internet?

Ik ben klaar met dergelijke debatten, die leiden tot niets, m.i. wordt het echt tijd voor een fundamentele discussie over het bestel, maar dan wel graag op basis van historisch besef d.w.z. kennis van zaken. Teveel wordt er van alles geroepen, botsen meningen. Dat schiet niet op. Natuurlijk is er een kwestie te bespreken, daar waar het gaat over dat teveel aanbod het beoogde publiek niet bereikt. Natuurlijk is er een kwestie als je kijkt naar de beoordelingen van subsidie aanvragen, is er een kwestie als je ziet hoe dezelfde aanvragen op verschillende niveau’s verschillende beoordelingen krijgen, is het van de gekke dat het qua aanvraag en beoordelingssystematiek niet lukt om die op elkaar af te stemmen, natuurlijk is het bizar dat daar waar het werk echt plaatsvindt (op gemeentelijk en regionaal niveau) dat beslissingen daarover via landelijke structuren plaatsvinden, met een veel te grote afstand tot de echte praktijk.

Gesprekken over hoe het beter kan verdienen een duidelijke agenda, die zou m.i. moeten worden voorbereid door OCenW, de Fondsen en de Raad voor Cultuur. Waarom beginnen die niet eens met helderheid te scheppen over welke uitkomst hun subsidies zouden moeten hebben, waarom worden dit soort gremia niet zelf afrekenbaar, hoe lang kunnen ze doorgaan met “te vage” beleidsdoelstellingen die zelden of nooit worden geevalueerd op hun effect? Hoe lang denken we bijvoorbeeld nog dat projectfinanciering tot innovatie leidt? Hoe lang ontkennen we nog dat nieuwe ontwikkelingen vooral tot stand komen als makers in relatieve rust langjarig kunnen doorwerken etc..

Als voorzet voor de discussie onderstaand een tekst die ik al enige tijd geleden stuurde aan Gerard Tonen, n.a.v. zijn blog over het bestel:

Beste Gerard, Leo en anderen,

Goed dat jullie met elkaar in discussie zijn over hoe we een beter toneelbestel, wat mij betreft liever het totale podiumkunstenbestel, in elkaar kunnen steken. Jullie discussie tot nu toe levert m.i. nog niet zoveel nieuwe inzichten op. Het blijft een beetje steken in een wat gedateerde discussie die vooral een schijnbare tegenstelling laat zien tussen maken en afnemen. Dat schiet niet op, waar het m.i. over zou moeten gaan is hoe partners in het systeem elkaar eerder tegenwerken, samen niet zorgen voor meerwaarde en hoe we dat omdraaien naar een beter werkend systeem, waar samenwerking het motto is.

Ik heb het dan allereerst over het ontbreken van beleid, inhoudelijk en in termen van aanbod en afname, tussen de verschillende financiers. Gemeentes, Provincie, de Rijksoverheid lukt het maar niet om samen helder te formuleren welk kunst en cultuurbeleid zij voorstaan en zeker als het gaat om het instrumentarium dat ze hanteren is er nauwelijks synergie waar te nemen. Als we daarnaast nog kijken naar de werking van de publieke fondsen zien we ook daar geen tot weinig afstemming met de lokale en de provinciale overheden. Zo raakt kunst en cultuurbeleid verstrikt in een wirwar van subsidieregelingen, van opvattingen van politici, ambtenaren, professionals bij de publieke fondsen en allen die de vele kunstcommissies bevolken. Er wordt veel gepraat, vooral door “professionals” die zelf noch kunst produceren, noch kaartjes daarvoor verkopen. Er zit een wereld van verschil tussen de theorie en de dagelijkse praktijk.

Kort door de bocht is vooral sprake van kunstbeleid i.p.v. dat er een makers/publieksbeleid is en wordt uitgevoerd dat zorgt voor aan de ene kant ruimte voor autonome ontwikkeling van kunstenaars en dat gelijk opgaat met ruimte voor publieksontwikkeling. Het is m.i. echt een misverstand dat die twee los van elkaar zouden kunnen c.q. moeten plaatsvinden. Er is geen kunstenaar die voor zichzelf werkt, iedere kunstenaar die zichzelf serieus neemt wil zijn werk tonen aan een zo groot mogelijk publiek. Met nadruk zeg ik een zo groot mogelijk publiek, immers publiek moet worden opgebouwd, dat kost tijd en vasthoudendheid.

En daar zit denk ik de eerste hobbel, kunstenaars al of niet in gezelschapsverband werkend moeten de tijd krijgen en kunnen nemen om samen met afnemers (podia en festivals) aan het tot stand komen van een eigen publiek te werken. Mijn ervaring heeft me geleerd dat samen optrekken van kunstenaars/gezelschappen en in mijn geval een theaterfestival iets van de lange adem is, d.w.z. vanaf het begin van een carriere van een kunstenaar/gezelschap zouden we bereid moeten zijn om te denken in termen van stevige allianties, waarin we samen zorgen voor de best mogelijke voorstellingen en concerten en het publiek daarvoor en waarin we meerjarig samen optrekken.

In de festivalwereld was het tot voor kort mogelijk (voor de bezuinigingen) dat kunstenaars/gezelschappen al vroegtijdig, soms al direct na het afstuderen, zich aan elkaar verbonden en steeds in gesprek waren over artistieke plannen van die kunstenaars/gezelschappen en hoe die te realiseren, inhoudelijk, financieel en qua publieksbereik. Die werkwijze heeft er mede toe bijgedragen dat makers als Dries Verhoeven, Lotte van den Berg, Schweigman&, Boogaerdt&vdSchoot, De Warme Winkel, Wunderbaum, Laura van Dolron, TG Oostpool e.a. zich de laatste jaren hebben kunnen ontwikkelen tot wat ze inmiddels zijn.

In zo’n samenwerking gaat het over artistieke inhoud, over bedrijfsvoering, over publieksontwikkeling en over samen verantwoordelijkheid nemen voor de middelen die nodig zijn om aan het werk te gaan en dat dan gedurende meerdere jaren. Zo’n werkwijze vraagt om respect voor elkaars expertise en positie in de keten van aanbod en afname. Zo’n werkwijze wordt nagenoeg onmogelijk doordat welke partij zich dan ook vooral beroept op zijn/haar autonomie.

Dat vraagt om voldoende productie middelen, /productiegeld /programmabudget /marketingbudget bij beide partijen, zo’n werkwijze vraagt om een directe lijn tussen kunstenaar/gezelschap en podia/festivals, zonder tussenkomst van allerlei kunstcommissies en te ingewikkelde regelgeving.

Zo’n werkwijze vraagt om een afspraak tussen de verschillende overheden, niet zoals nu (Rijk, doet aanbod, Provincie doet spreiding, Gemeentes doen podia/festivals), nee er zou sprake moeten zijn van een hele andere indeling d.w.z. de overheden zorgen samen voor:
• opleiding,
• 1e fase ontwikkeling van kunstenaarschap/publieksontwikkeling/lokaal,
• doorgroei naar zelfstandige praktijk/werking/publieksontwikkeling/provinciaal/landelijk,
• excellentie/topaanbod/groot publieksbereik/nationaal en internationaal.
In mijn ogen zou het Rijk een 1e verantwoordelijkheid moeten nemen voor:
– opleiding en voor excellentie/topaanbod/groot publieksbereik/nationaal en internationaal.

zou de Provincie het moeten hebben over:
– doorgroei naar zelfstandige praktijk/werking/publieksontwikkeling/provinciaal/landelijk.

zou de Gemeente zich druk moeten maken om:
– 1e fase ontwikkeling van kunstenaarschap/publieksontwikkeling/lokaal
Qua financiering zou er een samenhangend systeem moet komen, dus niet OCW en publieke fondsen apart, en dan ook nog allerlei gemeentelijke en provinciale kunstcommissies/kunstraden etc..
Er wordt op veel te veel plekken beleid gemaakt, overhead verspilt, zonder concreet zicht op de opname capaciteit van de “markt”. Want naast een veel heldere taakverdeling zou er ook veel meer zicht moeten zijn over wat er gespeeld kan worden en waar. Het is jammer genoeg een feit dat nog maar zo’n 10-12% van het aanbod op de Nederlandse podia uit gesubsidieerd aanbod bestaat.

Zet dat eens af tegen de hoeveelheid die met subsidie wordt gemaakt, erger nog gemaakt moet worden vanuit de speelverplichtingen die de verschillende overheden verbinden aan hun subsidietoekenningen. In 2000 heb ik op verzoek van de toenmalige staatssecretaris voor cultuur (Rick van der Ploeg) al eens onderzocht wat er werd voorgeschreven en wat er toen daadwerkelijk werd afgenomen, er was sprake van een stevige onbalans d.w.z. er werd zeker 10x meer aangeboden dat er ooit fysiek gespeeld zou kunnen worden. Dat is er zeker niet beter op geworden. De speellijstjes zijn alleen maar korter geworden

Willen we daar iets aan doen dan zal er aan de ene kant meer zicht moeten komen/zijn op wat er kan spelen, d.w.z. hoeveel speelbeurten in een seizoen haalbaar zijn en hoe zich dat verhoudt tot de hoeveelheid die gemaakt wordt en er zal een aanvalsplan moeten komen waarmee we meer speelbeurtenmogelijk maken d.w.z. er voor zorgen dat het aandeel gesubsidieerd aanbod niet 10-12% maar bijvoorbeeld 30-40% of meer wordt.

Kortom, ik pleit voor andere vormen van samen optrekken en dat op basis van heldere keuzes, samenhang in overheidsbeleid, een goede kwantitatieve analyse van de mogelijkheden voor aanbod en afname en een aanvalsplan t.b.v. meer gesubsidieerd aanbod op de podia en festivals lokaal, provinciaal, nationaal en internationaal.

Het lijkt me spannend(er) om samen het systeem weer eens opnieuw uit te denken.

Geert Overdam, directeur Theaterfestival Boulevard.

ik heb zeker genoten, ik herken het verhaal in de recensie niet echt, en het vergelijken met de walt disney versie, een beetje jammer dit betekent dat het vooronderzoek niet helemaal goed is gedaan, dit is nl de versie van Rudyard Kipling en niet van walt disney. Zeker een voorstelling voor het hele gezin, voor mij is het een aanrader.