Ter aanvulling: ik kreeg niet de indruk “dat de meeste aanwezigen sterren van toegevoegde waarde vinden”. De kranten zeggen dat recensies met sterren beter worden gelezen, maar dat blijkt (zo kwamen we te weten) alleen om recensies met 1,2 en 5 sterren te gaan. Simon van den Berg onthulde dat dit maar 20% van de recensies betreft. Emke Idema betoogde m.i. niet zozeer dat recensenten over haar maakproces moeten schrijven (ik kreeg de indruk dat ze op dit punt niet helemaal werd begrepen) maar vroeg om meer en zorgvuldiger aandacht voor de artistieke ‘strategie’ die kunstenaars ontwikkelen. Dat werk ‘verdwijnt’ als het goed is in het eindresultaat maar moet wel herkend worden om de specifieke kwaliteit ervan te kunnen beoordelen. Niet elke toeschouwer hoeft dit te herkennen, dit is juist de meerwaarde van de professionele toeschouwer. Vorm = inhoud = betekenis, zeker in geval van jonger, meer experimenteel werk. Ze pleitte er daarom ook voor dat recensenten duidelijker zijn over de criteria die ze hanteren en hun maatstaf voegen naar de voorstelling die ze bespreken. Kennedy sprak zich niet zozeer uit tegen afhankelijkheid van theatermakers ten opzichte van sterren, maar tegen een steeds verdergaande afhankelijkheid van ‘de consument’ in het algemeen, voor wie ook die sterren zijn bedacht. Ze pleitte voor onafhankelijker mentaliteit, ook van kunstredacties. In haar ontvangstspeech wees ze er terloops op dat haar werk meestal met de gemiddelde 3 sterren is gewaardeerd. Het belang van een voorstelling op termijn, de diepte van de sporen die een werk trekt, valt dus niet af te meten aan het aantal sterren boven een recensie. Maar dat wisten we wel al. En ook dat de positie van de dagbladkritiek steeds zwakker wordt. De vervolgvraag (en opmaat naar het debat van volgend jaar) kan misschien zijn: wat is ervoor in de plaats gekomen, welke experimenten zijn gaande, sluiten ze aan op bewegingen in de kunst en de receptie ervan, en heel belangrijk: welke functies willen we dat de kritiek van de toekomst (blijft) vervullen?
Kleine nuance: in de brief van Bussenmaker staat : “De zorg om de productiehuizen, die in de bezuinigingen van het kabinet-Rutte I zijn gesneuveld, neemt af, constateert de minister. Ze schrijft dat veel gesprekspartners het niet zinvol achten om te investeren in ‘instituten’.” Het is dus nog mogelijk dat de minister zich baseert op andere gesprekspartners dan de jonge makers, hoewel het aannemelijk lijkt dat ook aan deze mensen te verstaan is gegeven dat productiehuizen onbespreekbaar zouden zijn. Zie ook de brief van Festival Cement: http://www.festivalcement.nl/nieuws/reactie-festival-cement-op-ministersbrief-ruimte-voor-talent-in-het-cultuurbeleid.html
Ik ga zeker luisteren en kijken. Zelfs als de New York Times, zelfverklaarde beste krant ter wereld en toonbeeld van Amerikaanse zelfgenoegzaamheid, het geen goede voorstelling vindt.
Dit is helemaal geen nieuwe naam! Zo heette het Orkest ook totdat het Holland Symfonia ging heten na een fusie van het Noord-Hollands Philharmonisch Orkest met het Nederlands Balletorkest.
Ik verbaas me dat dit zo weinig reactie oproept. Het plan van de minister is allerminst een druppel op een gloeiende plaat. Het is veel erger.
Een paar vragen: Hoe komt het dat het aanstellen van een adviseur/artistiek mentor (die niets gaat produceren) van c&o 110.000 euro per jaar mag kosten? En van een onervaren beginnende kunstenaar wordt verwacht dat die voor 9.000 euro per jaar een concurrerend kunstproduct moet gaan maken? (Incl conceptschrijven, coachingsvergaderingen, de voorbereiding van die coachingsvergaderingen, netwerken, cursussen ondernemerschap van c&o, zelfstudie, boekhouding, acquisitie, personeelslasten, bedrijfskosten, sociale premies, aansprakelijkheidsverzekering en tenslotte nog het maken van dat geniale, authentieke, meerlagige, esthetische kunstwerk waarmee hij zijn talent moet bewijzen). Is het iemand opgevallen hoe ongelofelijk groot dit verschil is?
Hoe verdient die kunstenaar de lening die hij moet afsluiten om naast die 9.000 euro zijn begroting rond te krijgen, terug? Van de uitkoopsommen of verkocht werk? Terwijl de beginnende kunstenaar moet concurreren met gesubsidieerde producenten? Op dit moment is dat domweg niet mogelijk. Er zal dus iets aan de vraagkant moeten gebeuren en daar gaat deze brief helemaal niet op in.
Waarom moet een revolverend fonds voor leningen 3.000.000 kosten? Het is toch revolverend? Het zijn toch leningen?
Waarom, denkt men, dat een gewone bank geen geld aan kunstenaars uitleent? Misschien omdat er geen mogelijk is de lening (zonder subdidie) terug te verdienen?
Waarom is cultuur en ondernemen de ultieme uitvoerder van dit beleid? Als je de directeur googelt stuit je op een interview met Vestia-achtige beloftes. We weten allemaal waar dat toe heeft geleid. Ik verwijs graag naar mijn vraag hierboven; je kunt je afvragen wat deze directeur waard is als hij die vraag NIET stelt.
Maar buiten dat, op welke manier heeft c&o zich bewezen? Ik kan niks vinden. Gelukkig is er een case-voorbeeld: c&o werkt nauw samen met bkkc in Noord Brabant. Daar is geen beginnend kunstenaar beter van geworden: bkkc heeft nagenoeg niets van belang weten te veroorzaken, behalve een ongelofelijk toegenomen kafka-iaanse bureaucratie met pitches en jurys, een zogenaamd transparante website en bijbehorende personeelslasten (allemaal zaken die géén beter kunstproduct opleveren!)
Tenslotte. Hoe komt het, dat de waarschuwing van de jonge makers, waar gesprekken mee gevoerd zijn, over toenemende bureaucratisering, in deze brief niet terugkomt? Sterker, er wordt gesuggereerd dat dit plan op basis van die gesprekken is ontstaan. De gesprekken waren in juni en augustus. Het is nu begin (!) september. Iedereen met verstand van politiek en ambtenarij weet toch dat zo’n gedetailleerd plan volstrekt onmogelijk is binnen een maand? Het was dus al geschreven, de gesprekken slechts bedoeld om draagvlak te genereren.
Ik hoop dat iemand met de juiste kanalen en contacten (ik heb ze niet) toch een paar kritische vragen zou willen stellen. Het beleid is ongetwijfeld goedbedoeld, maar op deze manier is het niet eens een druppel op de gloeiende plaat, maar er faliekant naast.
Het enige positieve is een uitbreiding van de regeling nieuwe makers… Maar dat had ook 6.000.000 meer kunnen zijn…
@Patrick Dat ik The Fountainhead niet heb gelezen, staat netjes in mijn recensie vermeld. Verder leg je mij dingen in de mond die er NIET in staan: de Tea Party als ‘enge club rechtse mensen’, de evenknie van de jihadi’s zelfs. Die komen geheel voor jouw eigen rekening. Net als je kwalificaties, die hopeloos uit de bocht vliegen: ‘Ongelooflijk onnozele opmerkingen’, ‘ontzettende zelfoverschatting’. Wat de problematische relatie tussen Rand’s filosofie en de Tea Party betreft, heb ik volgens mijn onbescheiden mening de spijker precies op zijn kop geslagen. Lees dit maar eens: http://www.theguardian.com/commentisfree/cifamerica/2011/apr/22/tea-party-movement-republicans
Ik wil even vermelden dat ik het theaterstuk van Wieke ten Cate in de prodent fabriek ontzettend leuk vond en heel indrukwekkend. Ook de theaterspeler vond ik schitterend zijn rol uitvoeren. Hij heeft alles zo ontzettend goed verwoord en gespeeld en vind het zo knap hoe hij dit heeft gebracht. Daarom mijn complimenten voor iedereen die aan het stuk Arbeid Adelt heeft meegewerkt, ik denk dat het een succes wordt ( of eigenlijk is dat het al ).
Wat een ongelooflijk onnozele opmerkingen, bijvoorbeeld over de Tea Party. De recensent heeft overduidelijk niets van Rand gelezen, maar laat wel doorschemeren deze dame niet erg hoog aan te slaan. Zo geeft hij de lezertjes mee dat de Tea Party zich door haar laat inspireren. En deze ‘enge club rechtse mensen’ de evenknie zijn van de jihadi’s: mensen die hún geloof opdringen aan andere mensen op straffe van onthoofding.
Als je geen verstand van filosofie, politiek en ethiek hebt, dat kan gebeuren. Je kijkt liever toneel. Maar als je vervolgens dit soort recensies gaat publiceren geef je wel blijk van een ontzettende zelfoverschatting.
… Gaat dit werken of is het ‘een druppel op de gloeiende plaat’ ? Cult En Ondernemen / CenO wordt in de lijn der verwachtingen het loket voor coaching. Dit is een kostbaar regel-loket die meer ambtelijke dat passie-volle feeling heeft met de actuele uitvoeringspraktijk. Voor Podiumkunstenaars zie ik in de brief niet veel soelaas voor een groter productiebudget. Beleidsmatig ligt er geen voorstel voor steviger selectie bij de opleidings- en/of uitvoeringspoort. …. Maar OCenW doet wat en we mogen niet mopperen toch…..>?
I administer Edgar Oliver’s Facebook page, and I would like to use a small portion of this review, translated into English, to post to his page. May I have your permission to do this please?
Op 1 augustus met hoog gespannen verwachtingen naar Carré gegaan. We hadden al veel gehoord en gezien in de media, maar nu gingen we het stuk dan toch in het echt meemaken. Dit zou volgens Joop vd Ende hét theaterspektakel van het jaar moeten zijn. Dat Carré maar net halfvol zat, werkte op zich al niet mee aan de optimale sfeer, maar na het gedeelte voor de pauze wisten we ook waardoor dit kwam. Dit stuk is gewoon slecht. Ok, die paarden zijn geweldig, maar na een half uur heb je dat ook wel gezien. Daar kan de show het niet alleen van hebben. Slechte en onverstaanbare acteurs die vonden dat elke regel geschreeuwd hoorde te worden, rommelige scènes, rare wendingen in het verhaal, al met al een treurige voorstelling. En voor bijna 100 euro de man hadden we ook nog eens plaatsen waarbij we het rechter gedeelte van het toneel niet konden zien. Veel mensen lieten het deel na de pauze (dat zelfs slaapverwekkend begon) voor gezien en vertrokken halverwege de voorstelling. Teleurgesteld en behoorlijk bekocht verlieten we Carré en gingen op zoek naar een kroeg waar het wel goed toeven was.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze site zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van deze site, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.
Van Thomas op Cabaretprijzen voor Van Muiswinkel en Guzman
Van Anouk Leeuwerink op Prijs van de Kritiek voor Susanne Kennedy
Van Daphne Richter op Prijs van de Kritiek voor Susanne Kennedy
Van Buf en Wyger op Het rariteitenkabinet der (on)gelukkigen
Van Han Straatman op Prille Roest
Van Marijn Lems op Oberender: Nederlands theater is voorbeeld voor Europa
Van Tom Helmer op Schwalbe wint BNG Bank Nieuwe Theatermakersprijs
Van Niek Idelenburg op Bussemaker investeert in talentontwikkeling
Van joris fraenkel op Gurre-Lieder
Van Jos Schuring op Holland Symfonia heet voortaan Het Balletorkest
Van Johan op Bussemaker investeert in talentontwikkeling
Van Jan Daemen op Paradisodebat opent gesprek tussen kunst en politiek
Van Joost Ramaer op The Fountainhead
Van Marion Visser op Arbeid adelt
Van Patrick op The Fountainhead
Van joop kuyvenhoven op Bussemaker investeert in talentontwikkeling
Van Alfons Dekker op The Record
Van Anouk Leeuwerink op Helen & Edgar
Van Naomi Gold op Helen & Edgar
Van Ad van Veen op War horse