Alle reacties

Net als mijn voorgangers vraag ik me af waarop deze cijfers gebaseerd zijn. Kan me niet voorstellen dat het over het totaal aantal theaterbezoekers gaat. Ik herken de cijfers in ieder geval niet in de bezoekcijfers bij ons (Theaters Tilburg). En ik kan me niet voorstellen dat wij zo gigantisch zouden afwijken. (@Marijn: de link naar het genuanceerde facebookartikel werkt niet)

Niet mee eens… we hebben ons prima vermaakt en smakelijk gelachen, ook om de postbode Siemen (die wij niet kenden). Als je een dwingende rode draad zoekt moet je bij een andere Joep (Youp) zijn.

Wat hebben we genoten van de voorstelling in maastricht. We weten nu zeker dat we géén hond willen!!!

Zie https://www.facebook.com/daphne.richter.1/posts/10204002929737362, alwaar een aantal lieden het nominale onderzoekswerk heeft verricht dat de redactie van de Theaterkrant eerst had moeten doen voor het klakkeloos de beweringen van Van Lambaart een podium gaf. Het is fijn dat het artikel inmiddels is genuanceerd, maar de misleidende kop verdient ook een wijziging.

… Niet duidelijk is of deze 43% gaat over de 16 VVTP leden/ producenten of de hele theater/ dans/ muziek sector. Wat zeggen de VSCD, NAPK cijfers en ‘Cultuur in cijfers’ van OCenW?

Als man geboren hartje oorlog, heeft Tomer me met zijn optiek weer behoorlijk aan het denken gezet. Deze voorstelling zal ik niet snel vergeten.

Het is de waarheid en het mooie is dat Johan Simons in de wind durft/wil staan en voelen of z’n woorden beklijven of vervliegen.Met de hulp van de grote auteurs die hij opvoert en de grote acteurs die het spelen,beklijven ze.Merci.

Voorstelling “de Wet” van Wunderbaum vandaag in Utrecht bezocht. Adembenemend documentaal schouwspel. Grappig, schrijnend, denkstoffend. Ontspannend & ongemakkelijk (maar dan op de goede manier). De grensverheffende madrigale technosofie en met koeien- en neonletters verbeelde menselijke onmaat en megalomanie (in drieletterwoorden (als Wet) wordt onderstreept in horizonvullend houtskool decor en schreeuwen: we zijn allemaal koolstof gekluisterd in wetten van geest die niet (meer) jij is. Hoezo wij zijn ons brein?
Verbeelding aan het woord en nam me speels mee in voorstelling én ongeziene maakproces. Gedreven spel en plezier op de planken…
Dank jullie wel.
Caspar

Ik had gezworen geen glas wijn te drinken deze avond, nu ik dit lees..neem ik er eentje, niet omdat ik het nodig heb, maar om dit even te laten bezinken en ja..uiteraard om samen met dat glas te genieten van de juistheid van deze neerschrijving, van hoe het werkelijk is!

Als vader van een van de Baal spelers heb ik, zonder theater en poezie achtergrond, enorm genoten van alle spelers. Velen zonder toneel achtergrond..Door team Oostpool klaargestoomd in een korte tijd. Petje af voor deze groep.

Driewerf Hoera! voor het uitspreken van dit pleidooi.

De tekst van Johan Simons is als kauwen op de eigen tong.

Johan, dank.
Heerlijk om dit te lezen.

Deze woorden raken me diep omdat ik ze helemaal waar vind, maar het zelf nooit zo goed zou kunnen verwoorden. Daarom wil ik Johan Simons danken en hoop dat zijn invloed nog heel lang heel groot zal blijven.

Opera Boris Goedonov door Hollands Diep, revolutionair in Russisch –Nederlands opera-land.
(Shura Lipovsky)

Moessorgski zou er niet van hebben opgekeken dat zijn grote opera tot een kameropera gemaakt is. Zijn fijnzinnige compositorische werk is in het arrangement van Leonard van Goudoever tot een parel van dramatische expressie geworden, in miniatuur formaat.
De regie van Cilia Hogerzeil beweegt de massa’s, de volksvertegenwoordigers en de religieuze machthebbers over het podium, maar brengt tevens deze grootse historie tot menselijke proporties, waarbij de worsteling van het individu in een schril contrast tot de massa’s centraal staat.

Door het naadloos illustreren van iedere nuance in het vocale werk , bewijst het Hexagon ensemble met dirigent Wiecher Mandemaker hoezeer deze kleinschalige formule bij uitstek geschikt is om een beladen onderwerp als dat van Boris Goedonov te begeleiden.
De prachtige stemmen van de gehele cast, zoals Nanco de Vries (Boris) Maciej Straburzynski (Pimen) en Marc Omvlee (Grigori\Dimitri) hoeven in dit bijzondere geval niet ‘gespierd’ over een groot orkest heen te zingen, waardoor de muzikaal dramatische nuances nog overtuigender en buitengewoon indringend over het voetlicht komen.
De keuzes van regisseuse Cilia Hogerzeil zijn verrassend en overtuigend.
Zoals ook de inzet van een countertenor als zoon van Boris (Feodor- door Jorg Delfos) in plaats van een gebruikelijk vrouwenstem, illustreert hoe zwaar de taak van een tsaar komt te wegen op een kind, dat daarvoor nog veel te jong en te onervaren is. (En hoe mooi klinkt een countertenor in dit klassiek Russische repertoire).

Waar opera nog wel eens moet inboeten op het dramatische vlak ten opzichte van de muzikale belangen, is er in deze productie sprake van een schitterend samenspel. Cilia Hogerzeil heeft, zoals al in eerdere producties, de kans gezien om een bescheiden revolutie te realiseren in opera-land, waarbij een kleinschalige opzet samenvloeit met groots en meeslepend, met subtiele nuances, die juist daarom des te heftiger de innerlijke worstelingen van de hoofdpersoon aan oog en oor doen ontrollen.
Haar vertolking als beeld uit de Russische geschiedenis van die tijd, geeft op sommige momenten een hallucinerende overeenkomst met beelden van de realiteit omtrent de Russische wereld van vandaag. Hoe aangrijpend.

Cilia Hogerzeil, die al vele malen niet bestaande opera werken in ons land heeft geintroduceerd, met nieuwe onderwerpen waarvoor zij een script liet schrijven en componisten bereid vond daarvan een opera te maken, heeft wederom een pioniersrol vervult. Nu met een gewaagde dramatische opvatting van een groot operawerk. Zo heeft ze een nieuwe muzikale werkelijkheid durven te tonen, die misschien niet is zoals de traditionele operakenner het gewend is, maar waarin haar kunstenaarschap wederom haar enthousiaste publiek overtuigend heeft weten te bekoren.

Veel dank voor uw oplettendheid! De recensie uit NRC Handelsblad van 28 april is inmiddels aangehaald.

Op 27 april had ook NRC een heel positieve kritiek.
Deze is de redactie van De Theaterkrant kennelijk ontgaan, want onder ‘elders’ is deze niet opgenomen.
Jammer want deze voorstelling verdient veel publiciteit.

Goede tekst. Dank hiervoor!

De voorstelling van Boris Godoenov door Muziektheater Hollands Diep heeft op mij een bijzondere indruk gemaakt. De vrijheid die regisseuse Cilia Hogerzeil genomen heeft om deze indrukwekkende grootse opera zo intiem en indringend uit te voeren, bezorgde mij een bijzonder positieve verrassing. Een niet zozeer imposante maar eerder twijfelende en menselijke Boris maakte het verhaal invoelbaar en van alle tijden en gaf de uitvoering een dramatische kracht. De stemmen waren prachtig en het was een verademing om te zien dat met sobere en niet kostbare middelen een rijk toneelbeeld tot stand was gebracht.
Ja de arrangementen: ik houd ervan om mee te krijgen dat iets ‘gemaakt’ wordt, dat de inspanningen om iets tot stand te brengen nog voelbaar zijn. Dan ben ik niet op grote afstand van een weergaloos product, maar dan ben ik ook deelgenoot van het proces en van de technische aspecten. Dat brengt mij dichterbij het wezen van wat kunst (maken) is.
De muziek zoals Leonard van Goudoever deze bewerkt had en gespeeld werd door het Hexagon Ensemble aangevuld met slagwerk: ik vond het heel goed gelukt, ik miste geen moment het grote orkest. Het versterkte juist het dramatische karakter, met als verrassing het welluidende klokkenspel.
Dat het koor uit amateurs bestond, daar kun je van wensen dat het professionals zouden zijn. Maar ik vond dat er een goede balans was tussen de voortreffelijke professionele zangers en het in het Russisch uit het hoofd zingende koor.

leuk toneelstuk maar zeker geen musical wat wel gezegd word
hadden er meer van verwacht en zeker van suus met haar mooie stem
bijna geen zang jammer hoor
dus mensen die gaan voor musical komen bedrogen uit