Alle reacties

Geraakt,bedroefd vernam ik,helaas te laat inFrance, het overlijden van Leon.
Leon, heeft bij mijn garage,zijn geliefde Citroen-DS gekocht.
Hij was een zeer inspireerende ,lieve man.
Hij blijft in mijn gedachte.
Zo,n man vergeet je niet.

Rob van Berlo.

De stem,is ilke turpijn tevens de actrice met de koffer. Jammer dat dat niet vermeld wordt

Heb ìn ’08 een oude citroen DS van Leon overgenomen.
Die zweeft nog steeds door oud Amsterdam ,
needs a bit of TLC,
net als LT de laatste jaren.

ik was er. de constructie van het podium was zeker bewonderenswaardig. Maar het spel, script, oftewel de rest was tenenkrommend, cliche en niks vernieuwends of wat dan ook. Pretentieus opgezet, maar niks van waar gemaakt. Uit deze recensie maak ik ook niet veel meer op dan dat het podium zo knap is gemaakt. Daar ben ik het mee eens, maar om daarvoor 4 vd 5 sterren te geven, is onbegrijpelijk. En m.i. zeer onterecht.

Ik ben het grotendeels eens met deze bezoekersreactie. Mochten dit soort voorstellingen de trend worden of zijn in het genre moderne dans, ga ik waarschijnlijk afhaken. Het etiket dans was misplaatst en misleidend. Eerder was het etiket performance gepast geweest.

Ik las bovenstaande reactie ook in de Volkskrant van gister. Zelf was ik naar de première, daar liepen ook veel mensen weg, maar werd er ook door het publiek verbaal geprotesteerd. Dat was uitermate spannend, onvoorspelbaar en grappig. De toeschouwers maakten daardoor een belangrijk deel uit van de voorstelling. Misschien omdat er op die manier stoom was afgeblazen, was het mogelijk om te zien hoe prachtig de beelden waren die later werden vertoond. Mijn eigen conclusie is dat hier een voorstelling wordt vertoond die zo alle ‘normale’ voorstellingsregels negeert dat je als publiek onzeker wordt. Geen enkele verwachting komt uit. Wat moet je doen? Maar als het je lukt open te staan voor wat er te zien is, nadat je je ongenoegen te kennen hebt gegeven, leer je anders kijken. Dat vind ik fascinerend.

Ik vroeg me echter wel af hoe het is als een publiek niets doet behalve weggaan, wat gezien bovenstaande reactie bij de tweede voorstelling het geval lijkt te zijn geweest. Als dat inderdaad zo was, vind ik het geweldig, risicovol, moedig en nieuw dat een kunstenaar zijn werk zo van de inbreng van het publiek af laat hangen. Het is ook een aanmoediging voor een toeschouwer om actief daar te zitten in plaats van alleen afwachtend en dan later kwaad te zijn en ieder ander dom te noemen.

Ik vond het een schitterende openingsvoorstelling, volkomen passend bij Julidans.

De vele promo- en making off-filmpjes schiepen inderdaad torenhoge verwachtingen; de paarden-poppen zouden tot leven komen en ontroeren. Niets van dat alles: als paardenliefhebber en -eigenaar zat ik met kromme tenen te kijken naar alles wat fout en misging, tot en met het fout benoemen van de optoming; er werd immers geen gareel- maar een borsttuig opgelegd. Als je zo verkeerd met paarden omgaat, wordt inderdaad een horse-war met dit prachtige dier!

Bedankt om het einde weg te geven… :-/

Het is niet duidelijk of het stuk afgelopen is of niet toen mijn vriendin en ik naar buiten lopen. De conclusie is duidelijk: dit ging nergens over. Hebben we echt anderhalf uur naar niets zitten te kijken!? Wat was het wel?; we vragen het ons hardop af. Luidruchtig, irritant en saai en vooral zinloos. Aan de sfeer in de zaal was af te lezen dat meer mensen hier niets van begrepen en de performance niet op prijs stelden. Nooit eerder heb ik in een voorstelling gezeten waar zo veel mensen tussendoor de zaal hebben verlaten.

Reden genoeg om na de voorstelling voor het nagesprek van Julidansdirecteur Anita van Dolen met de regisseur van het stuk de Duitse experimentele kunstenaar VA Wölfl te blijven. Zou het toch nog blijken dat we het mis hadden? Dat het geen verspilde avond en verspild geld was maar dat slechts wij de essentie hadden gemist?
Van Dolen begint het gesprek met vragen alsof we net naar een doorsnee dansstuk hadden gekeken; Hoe ben je in aanraking met dans gekomen? Hoe ontstaat zo’n voorstelling? En later wil zij weten: waarom gebruik je altijd wapens in je voorstelling? Maar een vraag als: wat in hemelsnaam was dit?; en wat wil je hiermee?; komt niet aan bod.
Ik zit op hete kolen. Na een langdurige en heftige confrontatie met zinloosheid, zoals de maker zijn performance zelf definieert, wil ik van de maker horen waarom hij dit stuk aan mij laat zien. Wat wil hij kwijt of wat wil hij uitlokken?
Maar de Julidans directeur blijkt hier niet mee te zitten. Zij is onder de indruk van het stuk en vind zij zo bijzonder dat er bijna geen dans in voorkomt. Volgens haar is deze dans meer een soort museumstuk, een sculptuur en dat maakt hem zo vernieuwend.
Toen ik eindelijk aan VA Wölfl mag vragen waarom laat je dit aan me zien, reageert hij verbaasd. ‘Wat een vraag!?!’ Er valt een korte stilte en hij zet voort met een tegenvraag: ‘Waarom maakt een kunstenaar kunst? En waarom bakt de bakker brood?’, gevolgd door een gebaar dat duidelijk maakt, dit is zijn antwoord. Van Dolen geeft het woord aan iemand anders uit het publiek. Klaarblijkelijk behoeft kunst ook in haar ogen geen uitleg.

Of het nagesprek ook deel uitmaakte van deze absurde voorstelling?; ik sluit het niet uit. Het kan dat het idee ervan is om de kijker en luisteraar met zo veel non–sense te confronteren dat hij ernstig stil staat bij de vraag: waarom is dit non-sense en hoe onderscheidt zich non-sense van sense in de kunst. Dat is wat het met mij doet in ieder geval.

Kunst maakt in mijn ogen pas zin, als er een verhaal in zit, een idee, een thema of concept, iets esthetisch moois of integrerends of ten minste een bedoeling wat die ook zei, van de maker of voor mij. Zonder al dit, is het gewoon maar iets doen en dus geen kunst. Ik ben eerder naar voorstellingen geweest waar ik meer dan een uur naar non-sense heb gekeken. Op bepaalde manier raak ik er leeg van en dat op zich is een bijzondere ervaring. Een keer is dat interessant maar bij herhaling voel ik me getuige van een regisseur die zich laat gaan, omdat hem daarna is en omdat hij dat kunst noemt en mensen om hem heen geleerd hebben dat niet in twijfel te trekken.

La traviata van opera Zuid als concertante in verreweg de mooiste zaal van ons land: het Koninklijk concertgebouw in de hoofdstad. Met de beperkte mogelijkheden van het podium is op warme maar ook fraaie en heel creatieve manier gedisciplineerde omgesprongen. De diverse tableaux vivant waren van een grote schoonheid ; oogstrelend zoals die volstrekt roerloos en toch in hun verstilling muzikaal ogen als de beide deuren bovenaan het podium zich open vouwen. Het prima orkest (soms wel wat te hard) deed Verdi eer aan, de eenzame viool, Verdi op z’n best, die de stervende Violetta begeleidt, ontroerde. Het koor klonk in deze geweldige zaal soepel en mooi, de solisten (vooral Violette en haar vader) speelden en zongen de sterren van de hemel. Daarmee wil niets negatiefs gezegd zijn van Alfredo al mag die best wel wat slanker worden of minstens gekleed. De sierlijke gestiek van de dirigent was de kers op de taart. Een fijne zomeravond met een heerlijke opera in een vorstelijke ambiance voor een verrukt publiek waaronder gelukkig ook veel jonge mensen.

VAN HARTE GEFELICITEERD JOERI!!

Je bent echt heel bijzonder en origineel in je choreografieën
Hoop nog veel van je te zien
Iedere keer weer een emotioneel avontuur,

Gisteren geweest.
Aanrader.

Ik ben het totaal niet eens met de recensent, Oswin Schneeweisz, ik vond het prachtig! Duidelijk uitgevoerd, humoristisch op de juiste momenten, prachtig gezongen met een verrassend staartje. In een prachtige omgeving, op Terschelling uitgevoerd. Ga vooral kijken!

Alsjeblieft zeg! Wat een afschuwelijk slechte voorstelling. Kom al jaren op Oerol maar nog nooit zoiets vreselijks hoeven aanzien. Ben dan ook na een uur weg gegaan.

Geachte Tuur Devens,

‘Brecht als platte dijenkletser’???

Ik kan me voorstellen dat sommigen wat meer moeite hebben dan anderen om zich over te geven aan feestgedruis en aan de uitnodiging om met anderen mee te lachen en mee te dansen. Dat kan uw smaak niet zijn. Zelf ben ik ook niet iemand die zich gemakkelijk overgeeft aan dergelijke allemaal-samen-momenten. Maar beweren dat onze voorstelling mikt op ‘goedkope bijval’, zoals u schrijft, dat vind ik eerlijk gezegd een nogal grove beschuldiging. Niet alleen omdat u de hele artistieke ploeg van Bruiloft! volledig onterecht een gebrek aan integriteit in de schoenen schuift, maar ook en vooral omdat u ons publiek beledigt. U schrijft namelijk niets over de enorme vreugde die er tijdens de premiere in de zaal ontstond bij vrijwel het gehele publiek. U schrijft dat het publiek moet sjoenkelen en meezingen. Maar in alle eerlijkheid, het zag er toch werkelijk niet uit alsof mensen onder druk meededen? Dat u zelf misschien enige weerstand voelt tegen groepsdruk wil toch nog niet zeggen dat hondertwintig andere mensen zich even gedwongen voelden iets te doen tegen hun wil? Overigens, het moment van ‘sjoenkelen’ (voor de helderheid: dat woord komt van u, dat hebben wij niet gebruik) dat u aanhaalt, vindt niet plaats op Duitse schlagers, Nederlandstalige smartlappen en Engelse evergreens, maar alleen op dat laatste ‘genre’. Een door Tom Ternest fenomenaal (live!) gezongen versie van een lied van de door enkelen van ons zeer bewonderde Tom Jones. Een mooi lied, een krachtige ‘moordballade’ die, als u naar de tekst zou luisteren, al een eerste wrange ondertoon aan deze bruiloft geeft.

U noemt de voorstelling een ‘dijenkletser’. Maar ik heb niemand zijn/haar dijen zien kletsen. Wel heb ik mensen heel intens zien en horen lachen. Ja, misschien is er in het de eerste helft nog sprake van een zekere bewust ingezette platheid, maar u kunt toch niet beweren dat er in de tweede helft van de voorstelling, wanneer de stilte indaalt en de personages zich in hun ziel laten kijken, nog iemand zijn dijen kletst?? U geeft daarmee een compleet verkeerd beeld van de voorstelling. Hebt u zich de vraag gesteld waarom wij al die platheid tonen? Want u kunt toch niet serieus denken dat wij als theatermakers dat zelf niet hebben gezien? Waarom schrijft u niet over het bruidspaar dat liever op de feesttafel gaat liggen vrijen dan aandacht aan de kinderen en de gasten te schenken? Waarom schrijft u niet over de collega/baas van de bruidegom die zijn frustraties botviert op de bruidegom, op het feest in zijn geheel en op de dochter des huizes in het bijzonder? Waarom schrijft u niet over de manier waarop de ‘Oosteuropese’ Irina door haar man ten overstaan van iedereen wordt vernederd met een taart in haar gezicht? Waarom niet over de manier waarop ouders en gasten reageren op de seksuele geaardheid van de zoon? De manier waarop de dochter liefde tracht te krijgen? Of de speech van de bruid over schaamte? En zo zou ik kunnen doorgaan met vragen – niet omdat ik vind dat u niet uw eigen vragen mag stellen, niet omdat ik vind dat u geen kritische kanttekeningen mag plaatsen bij de keuzes die wij hebben gemaakt. Wel omdat ik vind dat u ons niet van goedkope dijenkletserij mag beschuldigen als u dat doet op basis van een vertekend beeld van de voorstelling.

Ik kan mij voorstellen dat u voor uw smaak te weinig van de oorspronkelijke Brecht terugvindt in onze interpretatie. Ik kan me ook voorstellen dat u het oneens bent met onze interpretatie. Maar het zou wel nodig zijn om op die interpretatie in te gaan. Dat bij ons de rollen letterlijk zijn omgedraaid, dat hier twee mensen trouwen die niet, zoals in het origineel, twintig zijn, maar tegen de zestig – dat is toch geen onbeduidend detail?? En wat bedoelt u vervolgens als u het als een probleem beschrijft dat deze vrouw ‘mild’ is en dat ze haar man ‘aanvaardt zoals hij is’? Dat hebt u namelijk goed gezien. Dat kan toch, dat denkbaar is, en misschien (hopelijk) zelfs bestaat?

U noemt Bruiloft! een ‘cliché bruiloftsfeest’. Ik noem de voorstelling een rijke, zeer theatrale feest-fantasie, waarin ‘volkse’ cultuuruitingen als levensliederen en circus inderdaad stijlkenmerken zijn, zoals ook Brecht in zijn stuk volkse theatervormen omarmde. Ik bedoel niet dat u dat had moeten opschrijven. Ik bedoel wel dat het kwetst om van goedkope dijenkletserij te worden beschuldigd als een recensie de voorstelling door afwezigheid van echte analyse en door onzorgvuldige beschrijvingen reduceert tot ‘gemakkelijke moppen’, ‘overbekende danspasjes’ of ‘hapklaar gelal’. Er is in deze voorstelling toch wel iets meer aan de hand.
Hoogachtend,

Alexander Schreuder
Dramaturg de Queeste

Wat een geweldig goed nieuws, dat dit lelijke, dure, volkomen overbodige prestige project definitief NIET doorgaat. Het geeft mij weer vertrouwen dat actievoeren en mensen motiveren toch zin heeft. De laatste tijd werd ik nogal moedeloos van de berichten over banken die gewoon doorgaan met hun foute praktijken op het gebied van bonussen en salarissen en zelfs illegale houtkap van tropisch regenwoud financieren met ingelegde spaargelden (0.a. ING, ABN AMRO en RABObank). Om maar even een voorbeeld te noemen.

Prachtig vormgegeven theaterstuk, met een vlinder dunne verhaallijn. Hierdoor krijgt het stuk weinig diepgang, worden de Rollen weinig uitgewerkt,waardoor het oppervlakkig blijft. En weinig zeggend. ( behalve de roversvrouw of heks in het bos, die schitterend was neergezet)
Het terugkomende riedeltje hahahahahahaha vond ik op het eind van de avond niet meer om te lachen!
Als je prachtige locaties gebruikt om een theaterstuk te spelen, dan is het fijn als de inhoud van het theaterstuk ook aan de prachtige verwachtingen van het ” decor” voldoen. En dat vond ik erg tegenvallen.
heel jammer!
Het koor zong mooi, het was ondersteunden en soms verrassend.
Al met al een onderhoudene avond maar die ik snel zal vergeten!

Het zou de recensent sieren de namen van de acteurs te vermelden die hun stemmen aan dit project hebben geleend.
Mocht u dat niet kunnen afwachten:
Saar Vandenberghe en Mark Kraan.

Het was prachtig. Juist de afwisseling in decors en het lopen tussen de bedrijven door waren geinig. We gingen net zoals gerda een grote reis maken. Wij raken echt de verhaallijn niet kwijt hoor. De kerk was prachtig. Beetje fantasie van de zomer erbij. Wat geeft dat. We hebben erg genoten . Goed gezongen en goed gespeeld. De avond was zo om. We zaten overal goed en we kregen zelfs dekens toen het kouder werd. Prima

Leuk kunstzinnig geneuzel, maar ik vond het slecht. Heb nog nooit zoveel mensen weg zien lopen…