Alle reacties

Jammer dat er niets over de muziek in deze muziektheatervoorstelling staat!

Net terug van juist een fantastische voorstelling.
Beppe Costa was prima te verstaan en speelde indringend.
De muzikanten zijn zo goed op elkaar ingespeeld, het vormde zo’n mooi geheel: de prachtige zang van Beppe Costa en Meral Polat, de trekzak, saz, gitaar enz.
De hele zaal was onder de indruk en ontroerd.

Proficiat Wunderbaum, we kijken ernaar uit in gent

Ik had me erg verheugt op dit stuk.het viel mij erg tegen.
De beste acteurs vond ik ,René v t Hof,en Dick v d Toorn.
Ik vond het een beetje rennen en en veel lawaai.
Zelf ben ik een groot bewonderaar van Peter Blok en Tsiske Reininga.
Maar ik kwam er niet erg in.
Vond het zeer rommelig.heel jammer.ook heb ik ,Welkom in de Familie gezien,en dat was prachtig,met een geweldig verhaal.
Maar dit vond ik echt slecht,heel jammer.
Mvg,
Margo Paesie

Ik kom altijd tevreden

Super! Gefeliciteerd!

Wat geweldig, wij zijn erg trots op jullie en welverdiend.
Van harte proficiat

Oscar en Frans

Super gedaan, heel trots op jullie!

Naar mijn mening gaat deze recensie voorbij aan de kern van deze voorstelling en het doel dat Castellucci beoogt met de onsamenhangendheid ervan.

Go Down, Moses geeft door de breekpunten in de overgangen van de scènes, door het missen van een anekdotische samenhang, de mogelijkheid te associëren . Sterker: de kijker krijgt niet genoeg informatie om een rationeel kloppend verhaal te maken en wordt dus aangewezen op zijn onderbuikgevoel.

Castellucci maakt het de kijker niet makkelijk. Hij eist dat de kijker zich openstelt en de vrijheid neemt zelf met de beelden aan de haal te gaan. Een kijker die tegelijkertijd probeert intelligente reflecties over de voorstelling te formuleren, zal dus niet geraakt worden en bedrogen uitkomen. Dan worden leestekens (smileys), die zich openbaren na de aangrijpende scène van de zojuist bevallen vrouw, een ‘eigentijdse vondst’. De opengestelde kijker zal zich echter betrapt voelen, omdat Castellucci het verloop van zijn emoties voorspelt. Het medelijden maakt al snel ruimte voor verontwaardiging en dat opmerken is best grappig.

Wat goed! Gefeliciteerd :)

Wij hebben zondagmiddag genoten van deze uitvoering. Het werd zo prachtig vertolkt en gezongen en daarom zou dit zeker nog vaker moeten worden vertoond. Je werd helemaal opgenomen in het verhaal omdat het decor ook zo schitterend was.

Op zich een interessante discussie; mag een recensent zijn politieke voorkeur mee laten wegen in de beoordeling van een voorstelling? Nog interessanter wordt het als het politieke standpunt van de recensent geplaatst wordt tegenover de door de recensent veronderstèlde intenties van de makers. Wat als die makers zich niet kunnen vinden in de hun toegedichte bedoelingen? Zijn zij dan hun doel voorbij geschoten? Jazeker! Tenminste, als de voorstelling slechts die ene interpretatie zou afdwingen. Comfortzone doet dat blijkbaar niet, getuige een reactie als die van Rein Swart: http://reinswart.blogspot.nl/2015/09/comfortzone-via-berlin-toneelschuur.html

Wat een ontdekking van Wubbe om ook eens een jazzpianist te gebruiken.
Erg origineel. Vraag me af hoe hij aan het idee gekomen is en bekroond met Embrechts oordeel als ‘gouden idee’.

Bedankt voor uw reactie meneer Arian, dat is altijd prettig, dan kunnen we elkaar serieus nemen. Een recensent kan zijn persoonlijkheid niet buiten zijn werk houden, dat ben ik met u eens. Dat gezegd hebbende: het lijkt mij onwenselijk dat het politieke standpunt van een voorstelling mee zou wegen in een kwaliteitsoordeel. Dat wil zeggen, het zou toch wel idioot zijn als diezelfde voorstelling bijvoorbeeld 3 sterren zou hebben gekregen als aan het einde (let wel, ik heb de voorstelling niet gezien) de vluchteling en de gastvrouw elkaar juichend van medemenselijkheid in de armen waren gevallen. Misschien is de voorstelling mislukt, dat zou best kunnen, maar niemand wil denken “Godallemachtig, de D66-recensent zit in de zaal, hadden we maar geschreven dat de grenzen wagenwijd” etc. Wat de recensent wil zien, is voor een kwaliteitsoordeel totaal onbelangrijk. Hij, of zij, heeft (ik citeer mijn moeder) “te vreten wat de pot schaft”. Vind ik. Een stoutmoedig standpunt van een theatermaker kán een aanbeveling zijn, maar zegt over de kwaliteit van de voorstelling feitelijk niets niemendal. Het is erg natuurzuiver biologisch gelul allemaal, dat besef ik, stop me hierna gerust in een klooster want ik ben helemaal zen, tralala. Maar u zei het zelf. U wilt niemand aanraden erheen te gaan, omdat u (als ik het goed begrijp) die kant de mens niet belicht wilt zien. Dat mag u zeggen. Maar dan gedraagt u zich als gewoon iemand uit het publiek, die niet vakmatig kijkt, en betaald krijgt voor een mening. En als je als criticus ironisch gaat lopen doen omdat je eigenlijk niet durft te zeggen wat je vindt, dan vind ik dat vaag geschrijf. Als de theatermakers er dan toch van langs moeten krijgen, geef ze dan een eerlijk stuk. Dat schept duidelijkheid. Daar hebben ze misschien nog wat aan.

Peter van Rooijen en Thom snijden een interessante kwestie aan: in hoeverre mag de politieke mening van de recensent meespelen bij zijn oordeel? Ik heb me dat ook afgevraagd. Helemaal kan je je mening over de inhoud van een voorstelling er natuurlijk niet buiten laten, maar het is ook bot het daarop zomaar af te wijzen. Vandaar dat ik koos voor een enigszins ironische benadering, met het gevaar dat dit niet zo goed wordt begrepen en mijn beoordeling in de lucht lijkt te hangen over deze wisselvallige voorstelling die ook interessante elementen bevatte en waar ik toch eigenlijk niemand wil aanraden naar toe te gaan. Maar misschien is dat nu juist een aanbeveling….

“..deze voorstelling laat zien dat theater geen linkse hobby meer is” – was theater ooit wel een linkse hobby? Wat bedoelt meneer Arian hier mee?

De recensent is bij ons altijd degene die de sterren toekent, tenzij anders vermeld. We hebben Max Arian gevraagd te reageren, dat doet hij later vandaag.

Anouk Leeuwerink,
hoofdredacteur Theaterkrant.nl

Naar mijn idee is het niet subtiel zijn van Facemachine juist het punt. Facemachine is een reflectie van de centrale plaats die ons gezicht heeft ingenomen in de huidige maarschappij. Zie facebook, het gebruik van selfies en van steeds meer
plastische chirurgie. De manier waarop we ons gezicht als reclamebord voor ons zelf inzetten is op t moment weinig subtiel. Dus ik denk dat t daarom passend is. Ik vond het knap gevonden en prachtig om te zien!

Dat zou ik heel kwalijk vinden. Is er iemand van Theaterkrant die hierop kan reageren? Heeft de recensent zelf de sterren toegekend, of doet de redactie dat?