Alle reacties

Ik heb opnieuw genoten van Stop- Motion
Het eerste gedeelte van de voorstelling is heel knap gedaan ,zie dit niet als dans ,maar acrobatiek,met geschreeuw en blikken gevuld met mensen die door een deur kwamen.
Het wisselen duurde veel te lang..Met dank voor het tweede deel,ga je met plezier naar huis,
succes.

Prachtige voorstelling. Van begin tot einde schitterend qua spel, inhoud en decor. Ik heb die familie vaag gekend, en ben ook in het fascinerende spookhuis geweest waar eea zich afspeelde, waardoor het voor mij helemaal tot leven kwam. Modern toneel op ’n best.

Met groot respect zend ik mijn medeleven naar de familie van Dora van der Groen! Een heel bijzondere vrouw was zij en ik blijf haar bewonderen!
Riet

@geert jonkers:

De kop leidt mogelijk tot verwarring. Schinkel had een bepaalde definitie van “irritatie”:

“Kunst kan, net als wetenschap en religie, door verbeelding laten zien dat onze systemen niet de enige mogelijke (of zelfs noodzakelijke) opties zijn. Dit noemt Schinkel het irriteren van het systeem.”

Bovendien staat er in de kop: “Kunst MOET irriteren” terwijl Schinkel in het artikel alleen maar zegt dat kunst die rol KAN spelen.

Mijn vrouw en ik zagen gisteravond de uitvoering van Wilde Eend door Frascati producties in InsBlau, Leiden.
Een groep jonge acteurs en actrices liep hopeloos verdwaald in een bij de bewerking vakkundig van alle leven ontdane tekst, door een prachtig uitgelicht besneeuwd bosdecor. In de loop van het stuk paste dat decor zich vlekkeloos aan aan het vertoonde spel, de bomen bleken van bordkarton en waren aan de achterzijde slordig voorzien van kerstverlichting. Het spel bleef onverminderd houterig, de teksten werden bloedeloos opgelepeld met een frasering die af en toe de indruk wekte dat een speler zijn tekst kwijt was. Emoties werden uitgedrukt middels pathetische gebaren, woede werd een met een schuddend hoofd uitgesproken GRRRRR, wanhoop een op de knieën neerstorten en met de vuisten op de grond slaan. Ik kan de recensie van Robbert Heuven dan ook geheel onderschrijven. Het enige wat hem te verwijten valt is dat hij wat al te vriendelijk is geweest.

Kunst moet tot irritatie leiden?? Is dat niet een van de heel vele opties? als irritatie het enige of hoogste doel is, word t wel heel erg marginaal.

mijn laatste reactie n.a.v. een e-mail van de heer Zonneveld waarin hij mij adviseerde “eerst kijken, dan schrijven”. vr. groet Maaike

Ja, ik ga zeker kijken. Maar daar ging het me niet om. U mag het van mij absoluut helemaal niks vinden, ook het spel van de acteur(s). Misschien vind ik dat ook wel na vanavond, maar het gaat mij om de manier waarop u de speler(s) op een persoonlijke manier besluit af te branden in uw recensie. Dat vind ik hoe dan ook te ver gaan. Het gaat me dus om een principieel punt, ongeacht wat u of ik van de voorstelling vond. “C’est le ton qui fait la musique”…..

Wat een waardeloze voorstelling. Hij is absoluut niet grappig en nmeerdere lagen in de show heb ik echt niet kunnen ontdekken. Wel veel flauwe onderbroekenlol. Het onstijgt het niveau van lachen om vieze woorden niet.

Dag meneer Zonneveld, wat een ongekend felle recensie. Ik zag de voorstelling nog niet (vanavond ga ik), maar het kan natuurlijk heel goed dat Queens u niet kon bekoren. Of de voorstelling irriteerde u zelfs. Dat mag en kan allemaal. Maar ik vind uw nogal vileine aanval op de acteurs en met name Joachim Robbrecht wel erg ver gaan. Ik zag hem eerder in andere voorstellingen en van stuntelen was toen absoluut geen sprake. Bovendien hij is een graag geziene acteur bij verschillende (internationale) gezelschappen en publiek. Ik heb u hoog zitten en lees uw recensies altijd met nieuwsgierigheid, maar was verbaasd over deze persoonlijke aanval. Zijn spel kan u natuurlijk niet bevallen, maar om iemand zo weg te zetten……dat past u wat mij betreft eigenlijk niet. Met vriendelijke groet, Maaike van Geijn

Precies, dat het koor de hele avond maar een beetje werkeloos rondloopt is niet de enige teleurstelling aan deze opera. Visueel is het allemaal zo voorspelbaar ouderwets minimaal, dat het voor mij maar een hele lange saaie zit werd. Voor een goede zanguitvoering kan ik ook de CD opzetten, dus ik wil wel wat meer toevoeging als ik naar de opera ga. Het zijn behoorlijk dure kaarten en aan het decor zie je dat bepaald niet terug. De eind scene leidde bij mij dus vooral tot grote opluchting.

Fijn en terecht dat je verdiensten worden erkend! Gefeliciteerd Jaap!

”Met de keuze voor een geheel zwarte cast”
Cast met getinte mensen erin

‘Visiting Mr. Green’ ging niet in 1966 in New York in première.
Het stuk werd in 1996 voor het eerst opgevoerd tijdens het Berkshire
Theatre Festival in Stockbridge (Massachusetts) met Eli Wallach in de
titelrol. In 1997 werd het – eveneens met Wallach als Mr. Green –
gepeeld in het Coconut Grove Playhouse in Miami en deze productie
bereikte later in datzelfde jaar New York, waar het zowat een jaar lang
te zien was in het Union Square Theatre, een middelgroot off-Broadway
theater.

Jammer, Tryater onwaardig. €40 teveel

Een kleine correctie:
Het slot van de opera Les Dialogues des Carmélites, het “Salve Regina” wordt niet gezongen door het koor van DNO, maar door de 16 nonnen die één voor één onthoofd worden, waarmee het ensemble dus steeds met 1 stem minder door gaat. Tot de laatste stem ook stopt…
Het koor heeft in deze opera slechts een zeer kleine bijdrage.

Ben sedert 1965 overtuigd “van Veenist”. Ging op 5 juni j.l. naar thuiswedstrijd in de schouwburg Utrecht> Viel mij niet mee! Wat een klereherrie. Hierdoor vaak onverstaanbaar. Het mag allemaal wat ingetogener hoor! Tijd voor een sabbatical of in de arm nemen van een goede regisseur, daar worden de voorstelling en dus ook je trouwe publiek alleen maar beter van. xxx

Ook Caroline heeft gelijk. En ik had het nog wel precies nagekeken, al was het zaterdagnacht al heel laat, in het vuistdikke en meer dan volledige boekwerk Annalen van de operagezelschappen in Nederland. Maar, helaas, dat loopt maar tot 1995.

wat een mooie en zorgvuldig geformuleerde recensie.
en een zeer herkenbare laatst alinea…als een kunstwerk je raakt kan het zo makkelijk en vanzelfsprekend lijken dat je zou denken het zelf te kunnen…..kan frustratie oproepen.

fantastisch …heel mooi gedaan … Trudy je hebt haar
heel authentiek neergezet
.