Stichting Moskou heeft haar naam officieel veranderd in L’Amour Toujours. Theatermaker Lilou Dekker wil met de naam van haar gezelschap geen nare gevoelens oproepen.
Na haar afstuderen in 2014 aan de Amsterdamse Toneelschool en Kleinkunstacademie richtte Lilou Dekker in januari 2016 Stichting Moskou op. De naam verwees naar het stuk dat ze op dat moment met haar voormalige klasgenoten speelde: Tsjechovs Drie Zusters, waarin de zussen naar de Russische hoofdstad verlangen.
Sinds Rusland Oekraïne binnenviel, voelt die naam voor Dekker opeens ‘heel raar en naar’. ‘Het roept geen theater, maar oorlog op.’ Vriendinnen adviseerde haar nog om de naam te veranderen in Stichting Kiev, maar Dekker wil liever helemaal niet met oorlog geassocieerd worden.
De nieuwe naam L’Amour Toujours verwijst naar het nummer van de Italiaanse dj Gigi D’Agostino, waar in de laatste voorstelling van Dekker op gedanst werd. ‘We zijn ook wel echt kinderen van de jaren ’90, waar Gigi D’Agostino een boegbeeld van is. Zijn muziek roept direct een nostalgisch gevoel bij ons op’, aldus Dekker. ‘Het is inmiddels het anthem van het gezelschap geworden, dat ook gedraaid wordt tijdens op- en afbouwen. Tegelijk is het natuurlijk ook een fijne tegenhanger voor Moskou.’
Foto: Samenkomst in positieve sfeer, Randa Peters.
Om de werkdruk te verlagen, schrapt Internationaal Theater Amsterdam komend voorjaar een aantal voorstellingen. Dat maakte het stadstheater gisteravond laat bekend op zijn website. De aanpassingen van de programmering vinden plaats bij zowel het ITA-ensemble als bij voorstellingen van gastgezelschappen, op het vlak van educatie en bij de verhuuractiviteiten. (meer…)
Als protest tegen de Russische invasie van Oekraïne heeft Elena Kovalskaya ontslag genomen als directeur van het Meyerhold Staatstheater in Moskou. In haar statement op Facebook schrijft ze niet te kunnen werken voor en betaald te worden door een moordenaar.
Acht Nederlandse jeugdtheatergezelschappen zijn van 13 tot en met 22 september te zien op het internationale jeugdtheaterfestival Gavroche in Moskou, Rusland. Het festival staat dit jaar met een grotendeels Nederlandse programmering in het teken van het Nederland-Ruslandjaar 2013. Minister Bussemaker van Onderwijs, Cultuur & Wetenschap spreekt tijdens de officiële opening van het festival. Op het […]
Heel goed te begrijpen natuurlijk….maar ook wel complex.
Moskou voert geen oorlog natuurlijk. Spelen we ook geen Tsjechov meer? Langzamerhand wissen we zo een land uit. En in een gewelddadige tijd is dat gevaarlijk. Moeten we niet juist alle gezelschappen Moskou noemen. Wellicht kunnen we zo de hoofdstad van Rusland via verbeelding een nieuw elan geven?
Helemaal mee eens, laten we niet alles wat Russisch is, gaan buitensluiten. Het begint met een naam, wat is de volgende stap? Russen weren uit het theater? De maatschappij? Theater mag niet buigen voor de verlokking van de uitsluiting. Integendeel. Juist nu Studio Moskou. Juist nu.
Niet geassocieerd willen worden met oorlog.. In wat een enorme luxe leven wij toch..
L’amour toujours, omdat dat zo’n lekker dans nummer was in de jaren 90. Briljant.
De naam “De Warme Winkel” was nog vrij geweest
@Jip: lmao
Naamswijzigingen mogen natuurlijk, alleen moet je daar sterke(re) argumenten voor hebben. Om het woord ‘Moskou’ als synoniem te zien voor oorlog, lijkt me echter meer te getuigen van een vorm van opportunisme dan van historisch besef. De stad en de burgers van deze stad en de geschiedenis over een kam te scheren lijkt typisch zo’n woke-actie. De motivatie van Stichting Moskou om haar naam te veranderen vind ik weinig overtuigend, eerder een gevaarlijke tendens. Recentelijk heeft De Warme Winkel juist zijn naam verandert in toneelgroep Amsterdam om deze tendens te bekritiseren en bespreekbaar te maken. ITA heeft ook zonder met ‘der Wimper zu zucken’ de historie van Toneelgroep Amsterdam en de Stadsschouwburg Amsterdam op straat gezet.
De vraag is toch, hoe ga je om met een historisch verleden? Hoe kan je een dialoog voeren over de geschiedenis? En hoe ga jij in deze verwarrende tijden positioneren. Wat is je standpunt? Wat wil je ter discussie stellen, en waarom?
Niet een naamswijziging is verwarrend maar de tijden waarin we leven. De naamsverandering van Stichting Moskou lijkt eerder op een vorm van escapisme en ontkenning, ook van het rijke verleden van de stad Moskou. Ze blijken voor iets weg te lopen in plaats van het gesprek daarover te willen voeren. Struisvogelpolitiek? Als je in een naam gelooft, dan ga je er toch voor ‘staan’, ‘in goede en in slechte tijden’. Maar zo zijn ze kennelijk niet getrouwd bij Stichting Moskou.
Een lezer en toneelliefhebber denkt bij de stad Moskou toch aan Tsjechov (‘Naar Moskou!’), Boelgakov’s De Meester en Margerita of Jerofejev’s roman ‘Moskou op sterk water’, enzovoorts. Juist nu moet je het omarmen en ervoor durven uit te komen.
Het ‘kantoor’ van Stichting Moskou ligt toch veilig ver van deze brandhaarden vandaan. Hun naamswijziging is ook een merkwaardige simplificatie van de huidige realiteit. Voor de goede orde, Poetin voert oorlog, niet ‘Moskou’. Vele burgers van de stad Moskou zijn ook slachtoffers van de situatie en de politiek van Poetin. Moskou is meer dan enkel oorlog, ondanks politieke en sociale misstanden (die onder ander door Pussy Riot en anderen aan de kaak werden gesteld – trouwens door grote persoonlijke risico’s te nemen).
Het is een gevaarlijke en kwalijke tendens om nu alles te stigmatiseren en als ‘kwaad’ te zien wat Russisch is. Dat is zelfs een zeldzame vorm van racisme.
Het is verbazingwekkend hoe kleingeestig. preuts en moralistisch de kunsten tegenwoordig zijn? Waar is het kosmopolitische denken gebleven? Waar de opening en waar het gesprek? Waar zijn de nuances gebleven? Ja, waar is het kritische vermogen gebleven om te onderscheiden? Om bijvoorbeeld een onderscheid te maken tussen een stad en politieke ontwikkelingen in een land en stad. Zo weinig Moskou ‘het kwaad’ is, zo weinig is Kiev ‘het goede’.
Wanneer we de gevaarlijke logica van Stichting Moskou volgen moet de titel van Strindberg’s toneelstuk ‘Naar Damascus’ ook gewijzigd worden. Omdat er oorlog in Syrië is. En het grootse deel van Shakespeare’s werk moet natuurlijk ook herschreven worden omdat het naar oorlog verwijst.
Dat de groep nu een naam van een disconummer kiest is veelzeggend: feest in plaats van oorlog. Of anders gezegd: Amusing ourselves to death (in the Age of Show business). Geen ‘public discourse’ meer. De gevolgen zijn dezelfde als die van oorlog!
Volgende keer toch maar naar je vriendinnen luisteren..
Het toenemende uit de woke beweging voortkomende zwart-wit denken, dat een duidelijke (en belangrijke) functie heeft, slaat in dit geval door naar een gevaarlijk uiterste, die van het denken in goed en kwaad zonder enige vorm van nuancering. Waar de Woke beweging emancipatie nastreeft, wordt hier niets wezenlijks nagestreefd. Ja niet geassocieerd willen worden met oorlog. Ik denk dat de Oekraïners liever ook niet geassocieerd willen worden met oorlog. Maar zij hebben de keuze niet. Deze club wel. Dit maakt het des te stuitender. Het hele verhaal getuigt van weinig visie, hedonisme en besef van context. Blij met het tegengeluid in de comments, de theaterkrant mag zich ook wel wat kritischer opstellen in plaats van het klakkeloos plaatsen van dit soort berichten, zonder enige context, die de schijn wekken dat deze manier van handelen de normaalste zaak van de wereld is.