Normaal gesproken heb ik het privilege om deze pagina te vullen met mijn eigen hersenspinsels. Deze keer geef ik echter met veel plezier het woord aan choreografe Nadège Bergé. Waar ik in het verleden best veel negatieve ervaringen heb gehad in een danszaal, voelde een dansles van Nadège als een plek waar iedereen ongeacht niveau op een positieve en opbouwende manier mee kon draaien. Letterlijk draaien, neem vooral kniebeschermers mee. Nu is Nadège de choreografe van Held;. Samya Hafsaoui

 Als je danst dan ga je naar de hel. Nou, volgens sommigen dan. Dat heb ik vorige week geleerd tijdens mijn visite aan het geboortedorpje van mijn vriendin Siobhan. Wij hadden ons voorgenomen om een (inmiddels welbekende) ‘la-wa’* te doen, terwijl zij mij, een simpele Amsterdammer, alle bijzondere verhalen zou vertellen over haar jeugd in de Biblebelt. De zomerzon tikt voor het eerst dit jaar de 24 graden aan en met schepijsjes in de hand worden onze stappen steeds trager. ‘Kijk dit was mijn middelbare school!’ Sio wijst trots naar een gigantisch gebouw. ‘Wat groot hé! Jullie moeten leuke schoolfeestjes hebben gehad!’, lach ik. Mijn vriendin begint meteen te gieren: ‘Nou dat viel allemaal reuze mee hoor. We mochten immers niet dansen!’ Uit totale verbazing stoppen mijn benen met lopen. Ik herhaal vragend het laatste gedeelte van haar zin. Siobhan grinnikt. Met grote overtuiging fronst ze haar wenkbrauwen en tilt ze haar rechter wijsvinger gebarend op. Ik voel de imitatie van een oud-leraar opkomen. Ja hoor, daar gaat ‘ie: ’Jongens en meisjes er wordt hier niet gedanst’, begint ze, ‘Dansen is de verticale uiting van een horizontaal verlangen!’ Mijn dansershart maakt een kleine pirouette van de schrik. Bezeten als ik ben van mijn eigen vak kan ik mij dit haast niet voorstellen, maar het was echt zo volgens de leraar van mijn vriendin. ‘Gelukkig dans ik nu heel wat af!’, concludeert ze. Waarna wij en onze smeltende ijsjes de Biblebelt-tour voortzetten.

Aan het einde van de dag zit ik in een oververhitte trein terug naar de grote stad. De opmerking van de oud-leraar galmt door mijn hoofd. Dansen is de verticale uiting van een horizontaal verlangen. Ik pak mijn telefoon en typ de woorden één voor éen in. Het blijkt een citaat te zijn. Topresultaat: S. Carmiggelt. Ik grinnik om de ironie. De uitspraken van een sociaaldemocratische kunstenaar met een blasfemisch randje worden geroemd in het heilige hart van ons land. Vind ik grappig, maar ergens ook wel bizar. Want hoe is deze buitengewone overeenkomst tussen twee totaal verschillende partijen tot stand gekomen? Sterker nog, wanneer is dans gedegradeerd van officiële kunstvorm tot een sprakeloze seksuele uitnodiging? Plots gaat er een laatje vol met herinneringen open. Dit is niet de eerste keer dat ik mij verbaas omtrent het imago dat ‘dans’ af en toe lijkt te hebben. Hoe dans in mijn ogen vaker wordt gezien als vulgair of erger nog als simpel. De frequentie waarmee ik de zin: ‘Nou en dan komen jullie hier staan en doen jullie even je dansje!’, op verschillende werkplekken heb gehoord is ongekend. Van filmsets tot basisscholen.  Begrijp mij niet verkeerd, ik snap het maar al te goed. Het is immers onze taak om alles er zo moeiteloos mogelijk uit te laten zien. Dat is de voornaamste regel: ‘Sleep de kijker mee en laat met jouw lichaamstaal zien waar woorden de menselijke emotie tekort zullen schieten’. En daar ga je dan voor. Dwars door de bloedende voeten en alle gemiste kinderfeestjes heen, totdat ook jij kan glimlachen van oor tot oor terwijl je moeiteloos drie fouettés draait. De constante spierpijn en gebroken ribben worden vergeten op het moment dat je in die betoverende coulisse staat, zowel door de danser als de bewonderaar blijkbaar. Al die uren dat ik horizontaal in de studio neerviel, om zo dat verticale verlangen op de bühne te kunnen bereiken. Het was het helemaal waard hoor, want dans is magisch. Dans is kunst en oh zo essentieel. Want stel je nou eens voor, Mamma Mia zonder al die ‘dancing queens’ die even hun dansje doen? We would not be having the time of our lives!

Nadège Bergé 

* Lange wandeling

 

Dossiers

Theaterkrant Magazine september 2021