We moeten zo even tanken.
Okee.
Oh, doe mij altijd dit kleine huis op wielen, gas op die lolly en gaan, mij hoor je verder niet hoor.
Ja. Nee. Maar ik hoor je dus wel, hè.
Ja, weet ik. Nederlandse verkeersborden, ook zoiets, is het dat blauw? Of de plaatsnamen? Kaaggggg. Vind ik mooi.
Nou. Dat zal wel, maar niet heel erg Nederland verheerlijken asjeblieft.
Nee, nee. Maar vind je niet ook dat het tankstation ten onrechte zo’n mistroostige reputatie heeft?
Hm. Ja, misschien. Oh, wat was nou dat gedicht met een tankstation, ik ga dat zo zoeken, waar las ik dat? Iets met een muur en een tankstation, nee. Of een mens worden, ik ga dat zo zoeken.
Oh ja, doe en lees het voor, dan ben ik de chauffeur in de nacht en jij de podcastmeneer. En dan eten we driedubbele snickers, want die hebben ze bij het tankstation en dan rijden we naar weet ik niet, Triëst vanwege de…
Hee lieve ratelaar, geloof jij, geloof jij erin dat je dingen goed kunt maken?
Wat, in welke zin? Dingen? Even concreet hier. Hoor je hoe lekker concreet ik word van autorijden?
Ja lieve, heel concreet.
Goedmaken, nou?
Ik las over… in The New York Times schrijven ze al sinds 1851 zo heel grote profielen over overleden invloedrijke mensen, om hun leven en werk te eren. De overleden mensen over wie geschreven werd, waren in de praktijk witte mannen. En nu zijn ze sinds kort begonnen aan iets dat me eigenlijk nou ja, raakt, en ook, weet niet, kwelt. Het heet Overlooked. En het is een rubriek, je kan het online opzoeken, waar ze dus alsnog over invloedrijke vrouwen schrijven, die overleden zijn sinds 1851 en niet alleen de witte. Zo herstel je als het ware een canon. Je geeft rekenschap van invloed, die er wel was, maar die genegeerd is geweest. En zo dus eigenlijk weer werd stilgelegd. Die invloed bedoel ik.
Hm. En naar aanleiding daarvan denk je nu na over of iets goedmaken wel kan?
Ja.
Ja.
Sinds 1851.
Ja.
Dat zijn veel onbeschreven vrouwenlevens.
Ja. En nog weer meer mensen die die levens gemist hebben.
Ja. Ik heb gister de hele avond door die site gebladerd. Ik kende er zoveel niet.
En je werd mismoedig?
Ik denk het.
En dat wilde je niet?
Nee. Inderdaad, nee. Dat wil ik niet. Want het is een goede zaak en we kijken die kant uit, op de weg. Vooruit, toch.
Ja. En het achteruitkijkspiegeltje maakte je woedend of verloren?
Ja. En ook, dat ik dingen goedmaken soms extra pijnlijk vind? Het project maakt letterlijk zichtbaar wie we al die tijd hebben moeten missen.
Ik hoor je. (stilte) Schreeuw het even uit raam anders.
Wat?
Gewoon hard: onrecht.
Dat is goed. ( draait het raam open, heel hard) ONRECHT.
( stilte) Hee.
Wat?
Zoek het gedicht op?
Okee, even wachten ja?
Ja. Ik rijd wel gewoon door ja.
Ja, wijsneus. (zoekt gedicht op telefoon) (leest voor) Komt ie:
Muur
Op bepaalde tijden
wordt boven de benzinepomp
een kale muur verlicht
die als een maan
tegen het blauw staat.
Op een bepaald moment
woont een mens hier echt,
en kijkt naar die huizen, en leert
op de wereld te zijn,
leert te praten tegen de muur.
Leert de taal,
luistert naar de mensen op straat.
Begint deze plek te zien,
in de helderheid
van de gesprekken
het licht van die muur te horen.
Van 25 september tot 20 oktober spelen Eva Marie de Waal en Janneke Remmers in Theater Bellevue in Amsterdam de lunchtheatervoorstelling Als vrouwen vrienden zijn, gebaseerd op de columns die op deze plek in Theatermaker verschenen.
Dossiers
