Zakelijk leider Ben Visser had een grote drive om alles wat het leven bood te omarmen, iets dat versterkt werd door zijn ziekte. Hij was een geboren netwerker, die in de theaterwereld gelijkgestemden ontmoette.
‘Ben kende iedereen, en iedereen kende Ben.’ Zakelijk leider Ben Visser was een opvallende verschijning in het theaterveld: strak in het pak en met altijd een ondeugende grijns op zijn gezicht. Maar wat iedereen die hem ontmoette vooral bijstaat, is zijn grote hart, zijn generositeit, zijn charme en het gemak waarmee hij mensen aan zich bond. Ben Visser was een allemansvriend, in de beste betekenis van het woord.
Na een MBO-opleiding tot onderwijsassistent aan het toenmalige Arcus College in zijn geboorteplaats Heerlen, trok Visser in 2008 naar Amsterdam voor een studie aan de Opleiding Productie Podiumkunsten aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Dat was geen makkelijke stap: halverwege de middelbare school was bij hem een ernstige variant van het syndroom van Marfan geconstateerd, een aandoening waarbij het lichaam bindweefsel niet goed aanmaakt. Tijdens zijn studie aan de AHK onderging hij twee zware operaties, en bij de tweede ontstonden er complicaties: een ontsteking in zijn ruggenwervel leidde tot een incomplete dwarslaesie, wat ook na zijn revalidatie een blijvend effect had op zijn motoriek en bewegingsvrijheid.
Visser had een grote drive om alles wat het leven hem kon bieden te omarmen, en een enorme ambitie om te slagen in de dingen die hij aanpakte, hetgeen werd versterkt door zijn ziekte. Hij wilde groots en meeslepend leven. In de theatersector vond hij de ruimte om zichzelf te kunnen zijn, een plek waar hij gelijkgestemden ontmoette. Hij viel op door zijn uiterlijk – zijn kledingkeuze was een stijl die geïnspireerd was op die van Don Draper uit Mad Men – maar ook door zijn humor en (zelf)spot. Visser had een ontwapenende werking op de mensen om hem heen, en hij beleefde er zelf veel plezier aan mensen om zich heen te verzamelen – hij was op alle fronten een geboren netwerker.
Na de opleiding werd hij bijna meteen zakelijk leider van het beginnende jeugdtheatergezelschap Meneer Monster, en al snel vervulde hij tegelijkertijd vergelijkbare functies bij De Hollanders en Alink & Plukaard. Door zijn grote inzet en inmiddels omvangrijke netwerk wist hij de groepen een stevige basis in het theaterlandschap te geven.
Ook functioneerde Visser anderhalf jaar als zakelijk assistent bij Het Huis Utrecht. Die hoeveelheid functies geeft ook aan dat hij het, vanwege zijn ambitie aan de ene kant en zijn ruimhartigheid aan de andere kant, moeilijk vond om nee te zeggen of zijn grenzen aan te geven. Collega’s bij Het Huis memoreren een beeld van Visser met twee zware boodschappentassen voor de gezamenlijke lunch en een kromme rug, niet bereid om concessies te doen aan zijn beperkingen. Overal spande hij zich hard in om aan alle vragen en eisen te voldoen, en boekte daarin ook grote successen – maar als er iets niet lukte, kwam hij er niet toe om dat aan te geven.
De angst om te falen en zijn grote plichtsgevoel braken hem uiteindelijk op. Visser kon de ballen niet in de lucht houden, kon niet meer met de enorme druk en de per definitie ondankbare taak van het zakelijk leiderschap omgaan. Bij zich opstapelende problemen klapte hij dicht. Het leidde tot slechte communicatie, wat de gezelschappen waarvoor hij werkte in de problemen bracht. Visser keerde terug naar Heerlen om bij zijn ouders van een burn-out te herstellen.
In de afgelopen paar maanden ging het stukje bij beetje beter met hem. Zijn passie voor het theater was onverminderd groot, en hij begon weer toekomstplannen te maken. Hij voelde dat hij de kans had opnieuw te beginnen, zichzelf opnieuw uit te vinden. Het heeft echter niet zo mogen zijn: op 12 november overleed Ben aan de gevolgen van zijn ziekte.
Foto: Casper Koster
Dossiers
