1899
Zingen is, van een practisch standpunt beschouwd, even onmisbaar voor den tooneelartist als schermen en dansen.
(Frits Lapidoth over het lesprogramma op de toneelschool in Het Tooneel, jaargang 28, nr. 18)
1949
Paolo Silveri, de bekende Italiaanse bariton, die o.m. in Rigoletto en Boris Godounov schitterde, trad tot nu toe in Royal Opera House Covent Garden op. Hij heeft er echter genoeg van. Hij houdt niet van de repetitie-gewoonten van dit instituut, waar men Italiaanse opera’s in vertaling moet zingen, die bovendien nog iedere dag veranderd worden. Hij houdt ook niet van bemoeizuchtige regisseurs die hem vertellen, waar hij zijn linker- of rechtervoet moet zetten. Tenslotte begrijpt hij niet waarom men altijd op de hoogtepunten van de repetities, desnoods midden in een aria, stopt voor het nuttigen van thee en gebak. Silveri zal het volgend seizoen dus niet weer in Covent Garden te zien zijn.
(Uit de rubriek Van overal in Toneelschild, jaargang 4, nr. 7)
1955
Want ondanks de meeslepende vaart van hun vertoningen: de virtuose speeltrant, de mimische vrijmoedigheden, het zwijmelende stemmen exhibitionisme, de ratelende articulatie-virtuositeit en de fabelachtige techniek der ensembles, ontwaart men de eenzijdigheid der Italianen.
(Jaap Geraedts bespreekt voorstellingen van de Scala tijdens het HF in Het Toneel, jaargang 76, nr. 5)
1962
Louis maakte allerlei grapjes en haalde toen een zojuist gemaakt liedje tevoorschijn, het laatste produkt van zijn vruchtbare geest. Hij stopte het in mijn handen en glimlachend zei hij: ‘Daar, zing jij het maar; ik zal er voorlopig wel geen gelegenheid meer voor hebben.’
(Henriette Davids memoreert het sterfbed van Louis Davids in Het Toneel, jaargang 83, nr. 2)
1973
Er zijn eigenlijk twee strijden, althans die mij interesseren. Dat is één: de strijd van Hamlet, de spanning tussen rede en de passie. Geen mens is in staat zijn drift te beteugelen, en je kunt je driften ook niet teugelloos laten gaan. Er moet dus een balans zijn tussen de rede en de passie, de driften, waarvan de zetel volgens alle filosofieën in dit deel ligt (slaat op zijn borst, buik) volgens Barrault in de borstkas, volgens de Indiaase filosofie in de buikholte. En de Grieken hebben één woord voor middenrif, ademhaling, bloedsomloop.
(Erik Vos in gesprek met Lien Heyting in Mickery Mouth, jaargang 3, nr. 28)
1989
Like Martin Luther King
I will do my thing
I will say it in rap ’caus I do not sing
(Marijn van der Jagt citeert RUN DMC in een artikel over William Forsythe, in Toneel theatraal, jaargang 110, nr.2)
1991
Als je zingt, is je mechaniek aan het werk. Er is een bepaalde spanning nodig in het middenrif om tot zingen te komen, en het systeem moet daarvoor intact blijven. Bij die steen raakte ik uit balans en schrok, waardoor het systeem ook uit balans raakte en ik niet meer kon zingen.
(Paul Kraaijeveld spreekt Irene Maesen over Cosi Fan Tutte bij het OT in Toneel Theatraal, jaargang 112, nr. 1)
2003
Kun je zingen, zing dan mee. In het muziektheater wordt de traditionele rol van de geschoolde zanger, acteur en danser steeds vaker losgelaten en worden meer niet-professionele uitvoerende gecast.
(Sylvia Stoetzer signaleert verschuivingen in de terugblik op seizoen 2002/2003 in TM, jaargang 7, nr. 6)
2013
Zingen is altijd mijn grootste passie geweest. Als kind maakte zingen me al blij. Muziek gaat direct naar de buik en het hart. Je ziel ligt eerder op je tong. Alsof je die met je adem direct vanuit het middenrif omhoog tilt. Ik begrijp niet hoe zo’n abstracte kunstvorm je zo kan treffen. Een paar noten na elkaar en je gaat janken. Waarom toch?
(Jeroen Willems in Herinnering door Loek Zonneveld in Theatermaker jaargang 17, nr.1)
2020
Mijn bovenbuurman is ziek. Hij zit al maanden thuis in zijn rolstoel. Hij beleeft de wereld vanachter zijn raam. Aan de overkant van de straat, achter de lichtblauwe gordijnen, woont de operazangeres. Waar ze meestal op reis is voor optredens, zit ze nu sinds een week werkeloos thuis.
(Wendell Jaspers in Niet Op in Theatermaker, jaargang 141, nr.3)
Dossiers
