Het Miljoenenkasteel is gekraakt. Een klokkenluider heeft een enorme hoeveelheid documenten openbaar gemaakt die een onthutsend inkijkje geven in het functioneren van de grootste theaterinstelling van ons land. Alle namen en overige privé informatie zijn vanzelfsprekend onherkenbaar gemaakt.
De beloning: eeuwige roem
De prijs: een Remington 12 is nog geen Remington 11. Wat bezielde die idioot?
Soms twijfel. Een in zonlicht badende, op blote voeten door een weide huppelende vrouw in minirok.
Ontbijt: cornflakes (volgezogen/sterfzwanger)
Lunch: leftovers (door broodjes gezond verstoten verlepte comateuze sla, plakjes verweesde komkommer en tomaat, sporadisch een hap ontmaagde lamsvleesburger, karbonade-vetrand in een bed van sigarettenpeuken, afgeblust met een fikse omelet van groene nog na smeulende rochel).
Beeld: vingers zoeken opgezwollen/sterfzwangere cornflakes op troebel kerkerwater, handen en voeten vissen kruiselings naar afgekloven kippenbotjes, erkenning, de tong verleidt de natte drab zich te voegen naar de smaak van frisse maagdelijke, meer dan ooit onbereikbare champagne.
Menu: de première-glazen van de avond daarvoor. Op een plastic smurfenbord. Onder een laag beschimmelde truffelmayonaise. Geen bestek. Handenwerk. Als honden.
’s Nachts het ensemble, in polonaise, WEGGELAKT , surfend op het erecte geslacht van the next dead thing, van de bodem getrokken en omhooggeduwd door het gedienstig barende drab.
Procedé: eerst laten ze je proeven van de zoete vruchten van het succes. Ze laten je meedoen aan een workshop, laten een fragment van je pinteresque dialoog lezen door de sterren van het team, dompelen je onder in de overenthousiaste reactie van het publiek, maar zodra de euforie is verdwenen en plaats heeft gemaakt voor een onstilbaar verlangen naar meer, stellen ze je voor de keuze: of sterven in ruil voor de volgende hap, of terug de grafkist van het mondaine bestaan in, waar het droge beschimmelde brood van het ijdele harde werken voor niets op je ligt te wachten.
Weet: ze nemen niet eens de tijd om je te vernederen, je uit te lachen, je even een hart onder de riem te steken om het vervolgens door je reet weer naar buiten te trekken, omdat je in tegenstelling tot al die andere schrijvers nog steeds niet gestorven bent en dus niet voor ze bestaat.
Onthoud: met terugwerkende kracht zullen ze inzien hoe briljant, en hoe ingenieus je was. De zaklamp van je dood zal diepere lagen doen oplichten. Het onvertelde verhaal zal ze bij de strot grijpen, kietelen, inspireren, omarmen, afstoten, beminnen, aanranden, vermoorden, wakker kussen en wurgen.
Soms twijfel. Een in zonlicht badende, op blote voeten door een weide huppelende vrouw in minirok.
WEGGELAKT opende zijn sporttas en haalde daar de Remington 12 uit.
‘ Een 12? Dammit WEGGELAKT, WEGGELAKT gebruikte een Remington 11.’
‘Zeur niet, een shotgun is een shotgun, doe het anders lekker zelf’, antwoordde WEGGELAKT.
‘Hoe?’, riep ik, ‘Hoe kan ik ooit bij die trekker met die enorme loop in mijn mond??’
Ik herinner mij dat ik mijn bek opende. WEGGELAKT duwde de Remington naar binnen en haalde de trekker over.
Dossiers
