Hoe helen diepe wonden? Dat lijkt de vraag achter de solo Anahit. In een compilatie van geluid, tekst en beweging onderzoekt de Italiaans-Armeense choreograaf Giorgia Ohanesian Nardin het slib en puin van grote trauma’s. Hoe nestelt het koloniale verleden zich in het lichaam? Wast het water de wonden of kunnen woorden ook helen? (meer…)
Ondanks de aangescherpte coronamaatregelen kon het What You See Festival afgelopen weekend toch doorgaan, met enige aanpassingen. Op zondag 21 november bezocht ik in Stadsschouwburg Utrecht de slotavond van het festival dat vragen opwerpt over bestaande normen in gender en identiteit en de diversiteit op dat vlak viert. (meer…)
Een telefoongesprek op bestelling, maar welke te kiezen uit het menu? De ene titel klinkt nog verleidelijker dan de andere. Zwetend van de keuzestress glijden mijn ogen over de website van 1-800-LONGING4IT, die al een kunstwerk op zich is. ‘Book now! Book now!‘ port een blinkend telefoontje mij aan. De performance zelf blijkt een stuk rustgevender. (meer…)
‘Here we are. All together in the same room. We made it.’ Zo heet danser en performer Daniel Mariblanca het publiek welkom bij In First Person: The Playroom. De woorden lijken met deze nieuwe gedeeltelijke lockdown op het theaterbezoek in het algemeen te slaan. (meer…)
Bestaande instellingen als ICK en Nationale Opera en Ballet krijgen iets minder geld van Amsterdam om nieuwe instellingen extra te kunnen belonen. Daarmee verschuift geld van de klassieke podiumkunsten naar de genres beeldende kunst, letteren en film, die traditioneel minder gesubsidieerd worden. Dat staat in het advies Om de stilte heen dat de Amsterdamse Kunstraad vandaag aanbiedt aan wethouder Meliani van cultuur. (meer…)
De openingsavond van de tweede editie van het What You See Festival in Theater Kikker in Utrecht is drukbezocht. Het multidisciplinaire festival biedt ruimte aan verschillende perspectieven op gender en identiteit. ‘Want kunst’, zo zegt artistiek directeur Vincent Wijlhuizen, ‘biedt ons ruimte om een ander perspectief laten zien.’ En dat andere perspectief kan jou, als publiek, verwarren, boos maken of ontroeren, ‘maar het komt goed’, want hier leeft de hoop dat er in ieder geval in het kader van het festival de ruimte is om elkaar te ontmoeten, in gesprek te gaan en je eigen aannames te bevragen, zodat je dat andere perspectief kunt begrijpen of op z’n minst waarderen. (meer…)
Je hoort ze denken, de vier vrouwen uit vier verschillende generaties die op het toneel staan. ‘I thought I’d never dance again on stage.’ ‘Sometimes I think, today I am not able to do it.’ In Aquí Siempre (Hier altijd) introduceert choreograaf Poliana Lima (Spanje/Brazilië) hun heden en verleden door in het archief van de lichamen van deze vrouwen te duiken. Een autobiografische zoektocht die leidt naar een universeel idee over heden, verleden en het verstrijken van tijd. (meer…)
Afgelopen vrijdag opende het nieuwe Utrechtse festival What You See met een bescheiden symposium over gender en andere vormen van identiteit. Radna Fabias en Simon(e) van Saarloos stalen met hun scherpe en rake taal terecht de show, maar eigenlijk ontroerde mij nog het meest het werk van Marijn Kuijper, geboren als meisje en sinds enige maanden vader van een zoon. (meer…)
What You See Festival is een nieuw festival rond gender- en identiteitskwesties. In vijf voorstellingen, een symposium, films, feestjes en meer krijgen we in en rond het Utrechtse Theater Kikker een rijkgeschakeerd beeld van LGTBQI+-kwesties. We zijn immers niet zo binair als velen denken. De krachtige performance 71 Bodies 1 Dance van transman Daniel Mariblanca zorgde voor bewondering, herkenning en bemoediging in de zaal. (meer…)
