Achteruit spelen, ook letterlijk, van het einde niet naar het begin van een voorstelling, maar naar het begin van het einde van een voorstelling. Het klinkt moeilijk, maar deze grotezaalproductie maakt theater in zijn achteruitgang helder en hilarisch. (meer…)
‘Mannelijke soldaten verschuilen zich achter hun geschiedenis, vrouwen achter hun gevoelens’: met deze prachtige observatie opent mimespeelster Karina Holla de voorstelling Oorlogsvrouwen, naar de roman De oorlog heeft geen vrouwengezicht van de Wit-Russische schrijfster en Nobelprijswinnaar Svetlana Alexijevitsj. Na deze openingszin dwalen Holla’s handen naar haar hartstreek, waar gevoelens huizen. (meer…)
De angst om te vallen kent iedereen: ga aan de rand van de afgrond staan, kijk de diepte in. De leegte voor je voeten fascineert en is angstwekkend. Met dit gegeven maakt Schweigman& in samenwerking met het rietblazerskwintet Calefax de voorstelling Val. Opnieuw een fysieke uitvoering op de grens van mime en dans, evenals het onovertroffen meesterwerk Wiek (2009); en later Zweep (2011) en Spiegel (2012). (meer…)
Dit is het tweede jaar dat Theaterfestival Boulevard drie 10 minutenvoorstellingen produceerde voor door Theun Mosk ontworpen minipodia op het plein bij de Sint Jan. De podia vallen op door hun felgekleurde blokkendoosvorm (een zwarte halve bol, een roze kubus en een geel prisma) en bieden een aantrekkelijke, zij het qua audio poreuze, beslotenheid temidden van het terrasgewoel en de andere acts op het festivalplein. (meer…)
Een spacy ritueel, een trance om middernacht, een totaalkunstwerk: dat alles is Firebird, een lichtsymfonie van muziektheatercollectief Touki Delphine en scenograaf Theun Mosk. Stravinsky’s epische compositie krijgt honderd jaar later op Oerol een epische update. (meer…)
Ik weet dat het niet echt is, maar toch deins ik instinctief terug vanaf de rand waaronder op grote diepte een weelderig groen landschap is te zien. Net zoals ik even later buk om naast het achtjarige meisje onder een tafel te gaan zitten, bang om mijn hoofd te stoten. Als ik omhoog kijk, zie ik de houten planken. Het geeft aan hoe realistisch het virtual reality-project van Michel van der Aa en Theun Mosk is. (meer…)
‘Een voorstelling die schijt heeft aan zijn eigen vage titel’, is de ondertitel van de nieuwe voorstelling die Jetse Batelaan maakte bij Theater Artemis voor iedereen vanaf twaalf jaar. Die titel is (…..). Dat is inderdaad niks, nog niet eens een leesteken. Zo’n titel geef je alleen als je theater maakt om het theater aan de orde te stellen. (…..) gaat aan de haal met alle theaterwetten en -afspraken. Vintage Batelaan. (meer…)
Disclaimer: onderstaande bespreking van Het verhaal van het verhaal, een regie van Jetse Batelaan in een meerjarige samenwerking voor de grote zaal van Theater Artemis en Het Zuidelijk Toneel, kan mogelijk cynisch overkomen. De auteur verwijst graag naar het aantal sterren boven de tekst om te onderstrepen dat dit niet het geval is. (meer…)
Directeur Viktorien van Hulst van Theaterfestival Boulevard vroeg scenograaf Theun Mosk om voor haar festivalplein een installatie-locatie te ontwerpen die bezoekers en makers ruimte biedt voor spel en verbeelding. (meer…)
Kort geleden heeft Theaterkrant.nl de hosting overgenomen van Theaterschrift Lucifer, het internettijdschrift voor theaterkritiek en -beschouwing dat bestond van 2005 tot 2013. Hierdoor kan die site als archief ook op de lange termijn beschikbaar blijven. Om dit archief hernieuwd onder de aandacht te brengen vragen we een aantal jonge dramaturgen om een artikel dat ook nu nog het lezen waard is uit te zoeken en in te leiden. Het oog van Jasmijn Van Wijnen viel op ‘Experimenteren en transformeren. Over de zin en betekenis van ervaringstheater’ (#9 2009) van oud-Lucifer redacteur en dramaturg Bas van Peijpe.
(meer…)
