Het thema van dit nummer is dicht bij huis en het begon ook dicht bij huis. Toen Theaterkrant in 2022 zijn tienjarig bestaan vierde, organiseerden we een debat over theaterkritiek, waar bleek dat het gesprek tussen het theaterveld enerzijds en de theaterkritiek anderzijds veel te lang niet gevoerd is. Natuurlijk, critici en makers praten met elkaar, maar dat gaat meestal over het werk van de makers niet over dat van de critici. (meer…)
In een kunstwereld waarin objectieve waarheid niet bestaat, beschrijven critici hun subjectieve ervaringen. Op zich waardevol, maar kritiek gaat pas echt leven als verschillende subjectieve ervaringen en perspectieven elkaar aanvullen, tegenspreken, nuanceren of met elkaar de confrontatie aangaan. Dus: hoe komen we aan meer kritiek? Een voorzet. (meer…)
Theaterkrant en het Nederlands Theater Festival zagen in 2022 de noodzaak om verandering te brengen in de Nederlandse theaterkritiek. Ze lanceerden het initiatief Nieuwe Stemmen in de Theaterkritiek, waarbij BIPOC creatievelingen onder leiding van Ernestine Comvalius en Emilie van Heydoorn een plek werd geboden om het vak van recensent te verkennen. Hoe verhoudt dit initiatief zich nu tot de bredere discussie over diversiteit en inclusie in de theaterkritiek en de bredere sector? (meer…)
In zijn lezing over theaterkritiek bij het debat De moraal van de kritiek afgelopen vrijdag citeerde Han van Wieringen uit de volgende tekst van Loek Zonneveld. Zonneveld zet hierin zijn visie op kritiek en recenseren uiteen, en dit leek de redactie een goede gelegenheid om het hele stuk in zijn geheel te herpubliceren. (meer…)
Het Nederlands Dans Theater (NDT) schort de positie van Marco Goecke als associate choreographer op. Dit laat het gezelschap weten in reactie op de open brief van een groot aantal theatercritici die vandaag op Theaterkrant verscheen. (meer…)
Enkele maanden geleden werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan een traject gericht op het integreren van nieuwe stemmen in de traditionele theaterkritiek. Dit initiatief zou enkele workshops en talks behelzen waarin ikzelf, samen met andere ‘nieuwe’ stemmen, tijdens het Nederlands Theater Festival zou verkennen wat ons perspectief was op de staat van de Nederlandse theaterkritiek en daarin mogelijke hiaten zouden identificeren. (meer…)
In het najaar van 1996 begint mijn geschiedenis met Hana Bobkova. Een collegezaal vol propedeusestudenten Theaterwetenschap, met daarvoor een kleine, deftige gestalte die een niet mis te verstaan gezag uitstraalt. Het is slechts een eenmalige les, maar een cruciaal moment voor mij. Ze vertelt over theaterkritiek en over haar eigen werk als critica. Iemand kan zich niet beheersen en waagt het door het college heen te fluisteren. Een priemende blik in die richting. De voorname gestalte onderbreekt haar verhaal. ‘Ik heb een ziekte’. Een onhoorbaar oei gaat door de zaal. ‘Een beroepsaandoening. Ik heb heel goede oren. Ik hoor alles.’ Een mengsel van opluchting en aangescherpte aandacht golft door de menigte heen. Gelukkig, het is geen ernstige ziekte, maar beter houden we nu onze hersens erbij. Dit is mijn eerste herinnering aan haar, die je als student uiteraard nooit anders aansprak dan met mevrouw Bobkova.
