Ze neemt haar tijd, Liz Aggiss. Kijkend naar dat expressieve gezicht, met de diepliggende, zwartomrande ogen, de scherpe neus en de roodgestifte lippen, de energieke, precieze bewegingen en de vele lagen kleding die ze telkens weer afpelt, vraag je je af: wanneer laat ze nu eens zichzelf zien? (meer…)
Ongenadig klettert de regen op het tentdak van het BLVRD Theater, gevolgd door een flinke onweersbui. Het natuurgeweld overstemt bijna de voorstelling in de tent, maar Sofie Palmers en Katrien Pierlet laten zich niet afleiden en spelen onverstoorbaar door. Eigenlijk passen de weersomstandigheden prima bij een voorstelling over isolement en vriendschap die uitmondt in de vrolijke kakafonie uit de titel. (meer…)
Egale, blanke huiden. Geen pukkel te bekennen. Ogen die keurig zijn omlijst met mascara en eyeliner. Op het gigantische videoscherm dat als achterdoek fungeert lijken deze vrouwen eng perfect. Maar wanneer je beter kijkt, zie je de was waaruit hun gezichten zijn opgetrokken. Net echt. (meer…)
Wie schön bist du? Ja, het is prachtig: Schuberts Die Nacht voor vier mannenstemmen. Maar eindeloos op repeat gezongen door vier mannen in maatpak in een kas? Freundliche Stille himmlische Ruh? Deze oogst is in elk geval niet naar de zin van de ‘vrouw in rood mantelpak’ – wellicht had ze gehoopt dat het gewas moderner werk zou zingen of simpelweg zou zwijgen. Hoe dan ook, er zit voor haar maar een ding op: verwijderen en afvoeren. (meer…)
Wat als Romeo en Julia zichzelf niet de dood in dronken met vergif, maar een kwart eeuw later nog steeds een koppel zouden vormen? Dan zou de sleur er stevig inzitten, denkt de Britse choreograaf-theatermaker Ben Duke in de interessante en herkenbare voorstelling Juliet and Romeo. (meer…)
In Common Ground gaan drie dansers op zoek naar wat zij gemeen hebben, voorbij alle verschillen. Twee van hen zijn een koppel en hebben een beperking, de derde is de choreograaf maar zou volgens de programmatekst evengoed hun liefdesbaby kunnen zijn – niet eens zo’n gekke suggestie. (meer…)
