Ziggy, de in een grote rode jas verstopte hoofdpersoon van de jeugdvoorstelling Stom, vindt zichzelf terug bij de ‘praatdokter’, de psycholoog, nummer vijf alweer, want ze praat al een tijdje niet meer – en dat vinden een hoop mensen stom. Er zal wel een probleem zijn met Ziggy. (meer…)
Negen jaar en twaalf delen heeft het Karlijn Kistemaker gekost om een theatrale vertaling te maken van het boek Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel Garcia Márquez. Met een imposante long take als afsluitend drieluik heeft Kistemaker haar artistieke zoektocht tot een prachtig einde gebracht.
(meer…)
‘Hoe kan het nou racistisch zijn als ik het niet racistisch bedoelde?’, vraagt een jonge vrouw (Sophie Höppener) geïrriteerd als zij is beland in een Kafkaëske rechtszaak. Die is zij begonnen omdat zij het principieel oneens is met de ene euro die alle witte mensen in Nederland moeten betalen als symbolische erkenning van het feit dat er nog steeds racisme is. Het is het uitgangspunt van het intrigerende De witte kamer van Ada Ozdogan. (meer…)
‘Ze heeft zichzelf doodgemaakt, en ik zal nooit snappen waarom.’ Dat zegt Dunya aan het eind van de klassenvoorstelling Sweet Sixteen over haar zus Dido. Nog even en ze is ouder dan zij ooit geworden is. En dan zegt ze, terwijl ze met grote ogen de klas inkijkt: ‘Ik heb jullie nodig.’ (meer…)
En wederom trekt ze onverdroten voort, Karlijn Kistemaker. En waarom zou ze niet? Twee weken geleden werd bekend dat ze de Charlotte Köhler Prijs krijgt, een aanmoedigingsprijs ter grootte van 30.000 euro. ‘In de voorstellingen van Kistemaker vervaagt de grens tussen realiteit en theater en groeit het inzicht dat verbeelding en werkelijkheid onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn’, schreef de jury in haar rapport. (meer…)
Tien pas afgestudeerde jonge acteurs van Stichting Moskou zetten enthousiast hun schouders onder Drie zusters, een toneelstuk op drie achtereenvolgende locaties. Op de derde plek komen de losse eindjes samen en kunnen ze pas echt laten zien wat ze in hun mars hebben. (meer…)
