Bravoure, dacht je. Vrolijke bluf van een viertal overmoedige jonge theatermakers: Lisa Verbelen, Sanne Vanderbruggen, Judith de Joode en Benjamin Moen. Begin twintig waren ze toen ze debuteerden met BOG. Een poging het leven te herstructureren, een sprankelende voorstelling die precies dát deed: proberen greep op het bestaan te krijgen, met taal als belangrijkste tool. (meer…)
Gedurende zes jaar nam Sanne Vanderbruggen geluidsopnames van allerlei stiltes op. Van de stilte van een zwijgende massa tijdens de twee minuten stilte op Dodenherdenking, tot een stilte in een duinpan, een galmende stilte in een kapel, een gedempte stilte in een stoffenwinkel, en een (mislukte geluidsopname van een) onderwaterstilte. Deze collectie van stiltes wordt tentoongesteld in een tijdelijk museum in de Brakke Grond. (meer…)
Wie het werk van Jan Hulst en Kasper Tarenskeen enigszins kent, weet alvast dat als ze hun voorstelling Komt goed… noemen, het sowieso niet goed gaat komen. Het duo staat bekend om hun brutale en snedige theatertaal en onvoorspelbare plotwendingen die het meestal niet van subtiliteiten moeten hebben. In dit geval: een ruimtecapsule stort neer in een kleine grasvlakte in de bossen. Je kan je een bescheidener motorisch moment voorstellen. (meer…)
Van de tennisbaan aan de rand van Tilburg klinken de percussieve kreten en klanken van gemengd dubbel, maar er wordt niet getennist. De spelers van BOG doen een partijtje associëren. Ze mixen tennis en woordkunst, twee bijzonder absurde verschijningsvormen van menselijke cultuur, in het luchtige taalconcert TAL. (meer…)
Heel langzaam komt ze uit de zwarte nacht gezweefd; het lichaam aanvankelijk een tikje gekromd, een etherische verschijning in licht gewaad, om traag door te buitelen tot ze iets van vastigheid voelt, om uiteindelijk op haar rug te gaan liggen en, heel sereen, een voor een de handen te vouwen op de buik. Dood. (meer…)
Gisteren las ik ergens het woord ‘vrouwvriendelijk’. Ik had – misschien, of waarschijnlijk, omdat ik een man ben – nooit zo bij dat woord stilgestaan. Maar ineens realiseerde ik me hoe veelzeggend het is dat we in de Nederlandse taal wél een woord hebben verzonnen voor iets waarvan we vinden dat het aanpassingen vereiste voordat vrouwen er óók gebruik van kunnen maken, maar dat hetzelfde principe voor mannen – manvriendelijk – simpelweg niet bestaat. (meer…)
BOG houdt een woordentocht, een lange woordentocht, een lange zoektocht naar dat korte verlichte moment, naar die minuut of seconde, naar dat moment dat ertoe doet, dat Uur U, dat in de filosofie het Kairos-moment wordt genoemd, als tegenhanger van de Chronostijd, de meetbare tijd die steeds verder en ononderbroken verder tikt. BOG is met reflecties in woorden, klank en beeld op zoek naar dat moment dat de fik in de pan laat slaan, dat moment waarop de waarnemingstijd stil kan staan. (meer…)
De lijn. De vier sprekende lichamen op een rij. Het is een soort mentale imprint die BOG. in mijn geest heeft gemaakt met hun eerdere werk. En sinds hun vorige, KID., waarin de lijn niet van mensen was maar van muur, wacht ik erop. (meer…)
‘We moeten even praten, maar dan wel met z’n allen’, stond op alle zes miljard uitnodigingen. Het idee is zo gek nog niet. Er zijn tenslotte een hoop dingen die we als mensheid wel even moeten bespreken. Volgens vakkundige berekeningen past de gehele mensheid precies op Terschelling, dus vandaar dat voorzitter Tobias Nierop ons nu welkom heet op de allereerste Wereldvergadering. Dat moet haast wel uit de hand lopen. (meer…)
