Wat als je digitale versies van jezelf kan maken, waardoor je overal tegelijkertijd kan zijn? Een fascinerende vraag die de one-womanmusical #Los stelt. Jammer dat het script teleurstelt. (meer…)
‘Ik lijk niet op jou.’ Ze herhaalt het een aantal keer in de voorstelling Moeder van glas. Ze huilt niet, heeft geen hulp nodig, ze maakt carrière, ze kookt en wast. ‘Ik ben er. Altijd. Ik lijk niet op jou.’ Het klinkt meer als bezwering dan als constatering. (meer…)
‘Nick Cave en ik zijn door rouw met elkaar verbonden’, zegt actrice Saskia Temmink in de solovoorstelling Doet sneeuw pijn naar het gelijknamige autobiografische boek van journaliste Carolien Spaans. Cave heeft zijn zoon verloren en de ik-figuur van het boek haar grote liefde, haar man, de vader van hun zoontje. (meer…)
Het was de Franse schrijver Georges Feydeau die in de late negentiende eeuw en vroeg twintigste het patent had op lijken in klerenkasten, en meer van die theatrale verrukkelijkheden. In Laten we eerlijk zijn, een ‘comedy over relatiestress en goede buren’ door HartZaken, dient zich ook opeens een lijk aan. Meer verraad ik niet over wie en hoe en waarom, maar het is verrassend. (meer…)
Dames en heren, mag ik uw aandacht? De nominaties voor de achttiende editie van de Musical Awards zijn bekend! In de categorie beste script/liedteksten/vertaling zijn genomineerd: nul vrouwen. In de categorie beste regie zijn genomineerd: nul vrouwen. En vooruit, in de categorie beste muziek/arrangementen is genomineerd: één vrouw. Deze Lavalu is daarmee ook een van het amper handjevol vrouwen dat in de hele geschiedenis van het genre muziek voor een professionele Nederlandse musical gecomponeerd heeft.* (meer…)
Na drie afleveringen vonden Lieneke le Roux, Cystien Carreon, Mylène d’Anjou en de andere dames het blijkbaar mooi geweest. Geen gepowervrouw meer voor hun. Bij Bos Theaterproducties werden bittere tranen geschreid. Ze hadden met de serie over hedendaags vrouwenlief en -leed een dikke hit in huis waarmee ze nog jaren door konden. (meer…)