Djuwa Mroivili begint haar performance I Vow to Distract Forever met een onheilspellend beeld. In een lange zwarte latexjurk staat ze in een vierkant, benauwend net, haar gezicht verholen door het donker. Als dat net omhoog wordt getakeld, begint ze te schudden en te hijgen; het lijkt alsof een onbestemd wezen in haar lichaam neerdaalt en een aardse vorm aanneemt. (meer…)
‘Ik ben geen goochelaar’, zegt de innemende man op het podium stellig. ‘Ik maak illusies – momenten van betekenis.’ Het is een beetje alsof hij ook zichzelf daarvan moet overtuigen, en dat is niet de eerste keer. Met al zijn bravoure zet hij, de charmante illusionist, zijn publiek regelmatig op het verkeerde been, maar vaak genoeg ook lijkt hij zichzelf even te bedotten. (meer…)
Op weg zijn naar een voorstelling van een maker die je nog niet kent, dat heeft toch iets van een blind date. Alles wat je tot dusver weet over de maker en diens productie is door het filter van de publiciteit gegaan en dat verbergt eerder dan dat het iets onthult over de maker en het werk. Des te groter is dan de nieuwsgierigheid waarmee je als publiek plaats neemt op de tribune. (meer…)
In Welcome To Our Guesthouse worden de resultaten getoond van het residentie-programma van Productiehuis Theater Rotterdam. Dit jaar presenteren onder anderen Cherish Menzo, Djuwa Mroivili en Joshua Serafin de uitkomst van hun onderzoek met in het randprogramma een film en twee expo’s. (meer…)
Het is de vrouwen tegen de mannen in Zarah Bracht’s I’d rather die. En dan vooral de gedragingen van vrouwen ten opzichte van het idee van mannen: stilzwijgende, patriarchale zich-niets-van-vrouwen-aantrekkende-en-hoog-boven-hen-uittorende-mannen. De rake performance toont de subtiele pijn van het vrouw-zijn en biedt humor, heling en troost. (meer…)
De voorstelling Der Bus nach Dachau van De Warme Winkel is geselecteerd voor Theatertreffen in Berlijn. De festivaljury maakte vandaag zijn selectie bekend van de tien meest belangwekkende voorstellingen die het afgelopen jaar op Duitstalig grondgebied te zien waren. (meer…)
In Run Quiet zoomt de sociaal bewogen, jonge choreograaf Dalton Jansen in op de problematiek rondom huiselijk geweld. Wat begint met speels aantrekken en afstoten ontspoort tot een drama van herhalingen. In een intieme setting wordt het publiek meegezogen. Illustratie loert als duetten schijngevechten worden, estheet Jansen wurmt zich door dat gevaar heen samen met zijn virtuoze dansers. (meer…)
In The Waves, de eerste productie die Khadija El Kharraz Alami maakt met haar stichting K.E..K.A., creëert ze een vrije ruimte waarin naar hartelust met de brontekst van Virginia Woolf kan worden geëxperimenteerd. Het gevoel van speelsheid en vrijheid werkt ontwapenend. (meer…)
De titel is Madrigals, niet Madrigalen of Madrigali, en ons wordt beloofd dat we vergast worden op een voorstelling op basis van het fameuze achtste madrigaalboek van de zeventiende-eeuwse componist Monteverdi. Het thema van de 22 madrigalen is de koppeling van oorlog aan liefde als verwante menselijk activiteiten en de componist splitst ze uit in oorlogs- en liefdesmadrigalen met als derde categorie de madrigalen die bestemd zijn voor het toneel. (meer…)
Het heeft iets van een hippe kerkdienst. Terwijl het enthousiaste première-publiek samendromt voor een leeg podium in Worm, warmen twee glamoureus uitgedoste strijkers de zaal op. In de verte is, in plaats van een altaar, de projectie te zien van een venster, een boograam, een poort of portal zoals dat tegenwoordig heet. (meer…)
