Wanneer de Russische dichter Daniil Charms naar het theater ging, droeg hij altijd een plaksnor. Een snor hoorde volgens hem nu eenmaal bij zo’n chique aangelegenheid als een theaterbezoek. Dus krijgen alle toeschouwers bij Yy of ‘Eer de nagedachtenis aan de slag bij Thermopylea’ een houten nepsnor aan een touwtje, om te dragen in de zaal. (meer…)
‘Een magistrale, stralende zon. Een magistrale, stralende zon. Een magistrale, stralende zon.’ Stel je een grote Brabantse schuur voor, vol grote Brabantse boeren, die voorafgaand aan een optreden van de Britse rockband The Pretty Things, ineens een dichter voor hun kiezen kregen. Aanvankelijk werd hij weggehoond, maar Johnny van Doorn, aka Johnny The Selfkicker, aka nog een hele hoop andere zelfverzonnen bijnamen, krijgt het voor elkaar om het publiek in de afgeladen hal gezamenlijk een half uur lang de slotregel mee te laten scanderen. A.F.Th. Van der Heijden was erbij en schreef later dat er ‘een collectieve bevangenheid’ heerste. (meer…)
