‘No can mean yes, yes can mean no too.’ Beyond Consent van R3LN4CHT bevraagt de regels van consent en speelt met ongemak en verwachtingen. Maar nooit zonder de regels van powerplay uit het oog te verliezen en kenbaar te maken: ook destructie moet veilig. (meer…)
Een breakdancer tolt op zijn hoofd terwijl twee poppen toekijken, de een leunend tegen de muur, de ander ontspannen op een oude tuinstoel. Verderop: twee ouden van dagen die de tijd verduren, richting zoeken, neervallen en omhoog komen. Wie nog verder loopt ziet een van de weg geraakte auto, rokend aan de waterkant. (meer…)
De voorstelling van collectief Schwung heeft een trigger warning, poneert de dramaturg die tijdens deze jongemakersroute als gids fungeert meermaals, behoorlijk uit het niets: er komt een luid geluid in voor. Onderweg naar De conventie van Jesse Vissers liet ze ons ook al een aantal keer kort stilstaan bij volstrekt willekeurige objecten op de NDSM-werf: een brandkraan, een ladder, een prullenbak. (meer…)
Het is vast geen toeval dat Person Longing for Human van Charles Pas eindigt met een shotje ‘mede’, de alcoholische drank die gemaakt wordt door honing en water te laten vergisten. In de voorstelling lijken de performers haast te fermenteren in hun samenzijn. Net zoals suikers kunnen oplossen en wijn uiteindelijk kan bedwelmen, lijken ze in elkaar en zichzelf op te lossen. (meer…)
Een smal metalen laddertje dat over katrollen loopt, waardoor het in een lus blijft doorlopen, met daaronder, op de grond, een berg stoffige lappen in groen- en grijstinten. Zo minimaal is het toneelbeeld dat Django Walon ontwierp voor ROTOR#3 – Sisyphus Machine. Twee spelers, Koen van der Heijden en Hidde Aans-Verkade, beklimmen om beurten de ladder, hun bewegingen monotoon en geconcentreerd. (meer…)
‘Ik dacht altijd dat wij de twee beste rollen te pakken hadden’, verzucht de Leider tijdens een onderonsje met de Oude Wijze. Maar een reputatie als heerser blijkt welbeschouwd niet zaligmakend, ontdekt hij nu. Heimelijk snakt hij naar een passievere rol, ‘iemand die mij de weg wijst’. Soms wenst hij dat hij wakker wordt als jonge vrouw. (meer…)
In Terug naar Prinsenplein van schrijver, performer en voormalig stadsdichter Gershwin Bonevacia krijgen toeschouwers een inkijkje in het leven van de tienjarige ‘Gush’. Op sobere wijze vertelt hij over zijn dyslexie, zijn oude thuishaven Rotterdam-Zuid en tal van andere jeugdherinneringen. (meer…)
Kleine Lien wordt negen. En zoals ieder jaar op zijn verjaardag mag hij één wens doen. ‘Dat papa terugkom’, fluistert het jochie. Samen met zijn moeder ‘Maamie’ en grote broer Lien woont hij op het woonwagenkamp. Het is een veilige haven, een bubbel, daar is het zij tegen de burgerij. (meer…)
This Is Not Going To End Well van Jantien Fick is een korte voorstelling die gedragen wordt door haar interessante fysieke spel en mimiek. De tekst intrigeert en maakt nieuwsgierig, maar de uitgangspunten – het willen verdwijnen – wordt niet genoeg uitgewerkt. (meer…)
