Een vlag is iets waar mensen om vechten en waar mensen vóór vechten. Die discrepantie wordt pijnlijk invoelbaar gemaakt in de muzikale voorstelling Vlag van Yousef Gnaoui. Terwijl aan de ene kant mensen vluchten voor een oorlog of in een lange naturalisatieprocedure zitten, scanderen aan de andere kant mensen leuzen als ‘azc, weg ermee’. (meer…)
‘Maar wat krijg ik ervoor terug?’ Dat antwoordde de rijke ondernemer aan wie theatermaker Greg Nottrot vroeg te investeren in zijn project, en die vraag speelt ook bij het Oerol-publiek aan wie hij dezelfde simpele, maar ongemakkelijke vraag voorlegt: ‘Mag ik geld?’ In Goed goud geld zoekt Het NUT ‘overtollig kapitaal’: geld waar toch niets mee gebeurt en dat daarom net zo goed kan reizen. (meer…)
In Vietnam eindigen alle sprookjes met ‘en toen stonden de volgende avonturen alweer voor de deur’. Oké, misschien is dat niet waar, is dat verzonnen door hoofdpersoon Wie – zoals wel meer in deze voorstelling waarschijnlijk niet waar is en toch klopt. Zijn moeder is bijvoorbeeld een draakfee, zijn vader een koning. (meer…)
Het weer, we raken er niet over uitgepraat. Hier op Terschelling is het al vanaf de openingsdag consequent zeer warm en zonnig, wat de nodige verzuchtingen aan de eilandbezoeker ontlokt. Wie snakt naar de nodige variatie in het weer, kan terecht bij de akkers bij Oosterend, waar een IJslandse circustroupe ongeveer alle weertypes voor ons verbeeldingsoog tovert. (meer…)
‘Welkom is onze safe space, waar ik safe space.’ In de persoonlijke voorstelling Gendermonologen vertellen vijf jonge spelers hoe het voor hen is om buiten het gendernormatieve plaatje te vallen. Indrukwekkend, noemde een van de Oerol-toeschouwers ergens halverwege desgevraagd de voorstelling. (meer…)
‘Heeft u mijn zoon gezien?’ Terwijl Joost Oomen en Joep Hendrikx halverwege hun stoomvaart-introductie in Federico García Lorca zitten, worden ze onderbreken door een gesluierde Jos Nargy. De openingsscène van LORCA verwijst naar de slotscène van El Público, een nooit opgevoerd drama van de Spaanse dichter die centraal staat in deze wonderlijke Oerol-voorstelling. (meer…)
In We moeten iets met het landje treffen een broer en zus elkaar – enkele uren nadat ze hun vader hebben begraven – op ‘het landje’: het door hun vader eerste stuk aangekochte grond, dat nu verdeeld moet worden (samen met een trits andere huizen en een dikke som geld). Beiden vinden dat zij er het meeste recht op hebben. Klassiek familiedrama is de inzet dus, daar in de bossen een stukje voorbij West-Terschelling. Al krijgt het halverwege een nogal curieuze wending. (meer…)
‘Dit is goud!’ Toen Karlijn Kistemaker voor het eerst een foto van de oma van Daniel Cornelissen te zien kreeg – een enigszins buitenissige vrouw, zwart maatpak, zwarte bril – wist ze direct dat ze er ‘iets’ mee wilde doen. Voor Cornelissen hoefde het niet zo nodig, een theaterproject rondom zijn oma. (meer…)
Het wordt een spannende zomer voor Sabine Pater, de kersverse artistiek leider van Oerol. Het Terschellingse festival wordt compacter – minder voorstellingen, minder Expedities, één festivalhart, op een nieuwe locatie –, met meer oog voor de ecologische voetafdruk en beter in contact met het eiland zelf. (meer…)
