Voorafgaande aan de voorstelling krijgen we een kleine les in botanica: in het Hoornsebos groeit een bijzonder plantje, de zogenaamde dennenorchis. Voor het blote oog amper waarneembaar en daardoor des te kwetsbaarder. Gelieve niet met onze lompe poten het tere gewas te vermorzelen. Om ons daarbij een handje te helpen zijn de plekken waar de orchidee zich bevindt afgezet met linten. (meer…)
Het is een plezierig weerzien met Bobby Baxter, hoewel het woord ‘plezierig’ niet bepaald op zijn plaats is. De confrontatie met Thomas Dudkiewicz‘ ijselijke alterego opent een afgrond waarin je gefascineerd wil blijven kijken, om vervolgens hard weg te lopen. Maar kan dat wel? (meer…)
Op zaterdag 17 juni 2017 brak er brand uit in het midden van Portugal. Niet zomaar een brand maar een bosbrand van een enorme omvang. De temperaturen liepen in die zomer op sommige plaatsen op tot boven de 40 graden Celsius of hoger. De brand eiste tientallen doden en nog veel meer gewonden, waarmee die behoort tot de drie dodelijkste branden in Europa sinds 1945. (meer…)
Er zijn veel mooie dingen te schrijven over Wij, de verdronkenen van WALPURGIS – over de flair van de spelers, over de interessante inzet van muziek, over de schoonheid van locatie en decor. De meest essentiële vraag blijft echter onbeantwoord: wat wil deze voorstelling mij – hier, nu, vandaag – eigenlijk precies vertellen? (meer…)
Theater Artemis zet wel vaker clichés in om iets bij zijn publiek los te maken, om de toeschouwer zichzelf te laten bevragen. In Party Dialogues, dat ons moet inwijden in de mystieke wereld van ‘de’ jongeren – en ons terugvoeren naar onze idealen van toen – lukt dat niet. Wat overblijft is louter het cliché. (meer…)
De eerste vindt bevrijding door tegen het ritme in te klappen, de tweede heeft een hartritmestoornis, de derde zoemt melodieën tegen een chaotische geest. De muziek die de samensmelting van die drie elementen oplevert, gebruikt ten slotte de vierde – de rattenvanger – als onweerstaanbaar lokmiddel om iedereen het dichte bos in te krijgen. De ratten, de riten en het ritme is een muzikale, theatrale vertaling van het volksverhaal ‘De rattenvanger van Hamelen’. (meer…)
Het Milanese collectief Strasse liet zijn oog vallen op Oerol om een trilogie neer te zetten over onze perceptie van de tijd. Nederlands regisseur Lotte van den Berg wordt ook vermeld in het programma, maar de link is onduidelijk – behalve dan dat beiden de openbare ruimte kiezen als hun werkterrein. Een voorstelling in drie stukken en op drie plekken dus, met zeeën van tijd ertussen. Tot ergernis van menig toeschouwer. (meer…)
Een jongen is druk in de weer met tentstokken, verderop ligt iemand met koptelefoon te zonnen, twee vaders ontbijten met hun dochters, een oudere vrouw zit voor haar caravan, twee meisjes doen een balspelletje en uiteraard pakt iemand zijn gitaar: we zijn op de camping. (meer…)
Een spacy ritueel, een trance om middernacht, een totaalkunstwerk: dat alles is Firebird, een lichtsymfonie van muziektheatercollectief Touki Delphine en scenograaf Theun Mosk. Stravinsky’s epische compositie krijgt honderd jaar later op Oerol een epische update. (meer…)
Theatermaker Bart van de Woestijne ontving vorig jaar op Oerol de Joop Mulder Plak voor zijn voorstelling Voor we namen kregen. Dit jaar is een uitgewerkte versie van zijn interactieve installatie op het festival te zien. De theatrale denkexercitie In Order of Disappearance is een oefening in afzondering, een exploratie naar het wezenlijke verschil tussen aanwezigheid en afwezigheid. (meer…)
