Het is niet eenvoudig om over de voorstelling Her(e) van Dallila Hermans te schrijven als je een witte vrouw bent. Zoals een collega het verwoordde: als recenseren is zoals schieten met pijl en boog, dan weet je in dit geval dat je er per definitie naast zal zitten. (meer…)
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Anatomie van pijn van de Vlaamse regisseur Lies Pauwels is geen beklijvende voorstelling geworden. Het is een moeilijke en vervelende opdracht om de analyse van dat feilen te maken. Moeilijk omdat de voorstelling zich niet makkelijk laat lezen, vervelend omdat het respect voor de maker(s), die niet de makkelijkste weg kiezen, groot is. (meer…)
Toen Arthur Schnitzler in 1897 ‘Reigen’ (‘Reidans’) schreef, raasde een storm door het Weense geestesleven. Het sprookje van de liefde liep daarbij forse averij op. De seksuele revolutie van de jaren 1960 gaf dat sprookje de doodsteek. Sindsdien gaat het om de pure lust. (meer…)
Who is afraid of Virginia Woolf? (1962) van Edward Albee behoort met stukken als Waiting for Godot (1953) van Samuel Beckett en The caretaker (1960) van Harold Pinter tot wat het moderne repertoire of de moderne klassiekers genoemd wordt. Het zijn ijzersterke stukken die bij hun eerste enscenering ieder op hun eigen manier voor een schok zorgden en de grenzen van het drama verlegden. (meer…)
De Living, een stuk van de Duitse regisseur Ersan Mondtag, intrigeert door het woordeloos drama van een zwarte vrouw. Dat ontrolt zich in spiegelbeeld voor onze ogen. Alles is hier zwanger van betekenis. Helaas mist de voorstelling de scherpte om echt een punt te maken. (meer…)
Luk Perceval confronteert het publiek in Black / The sorrows of Belgium I: Congo met de wandaden van het Belgisch bewind in Congo Vrijstaat. Hij werpt daarbij vaak lijntjes uit naar het hedendaagse België. Voor Perceval staat het immers buiten kijf dat we nog altijd neerkijken op Afrikanen. Zijn verontwaardiging daarover grenst aan woede. Daardoor wordt het stuk drammerig en zelfs naast de kwestie.
De drie grote stadstheaters van Vlaanderen willen ‘Kunstinstelling’ worden. Daarvoor pleiten de artistiek en zakelijk directeuren van het Toneelhuis, NTGent en de KVS in een gezamenlijke opinietekst. Met het nieuwe statuut zouden de drie huizen structurele steun van de Vlaamse overheid krijgen, zonder elke vijf jaar een nieuwe subsidieaanvraag te moeten indienen. (meer…)
