In zijn nieuwste solo Van Thorhout neemt choreograaf Alexander Vantournhout het begrip mannelijkheid onder de loep. In een fascinerend spel tussen lichaam en object laat hij het publiek de dreiging ervan lijfelijk ervaren. Toch heeft mannelijke kracht maar weinig betekenis als ook niet de andere kant ervan een leven heeft; Vantournhout toont het in een notendop. (meer…)
In Zombie Girls van La tristura volgen we drie nichtjes in het huis van hun recent overleden grootvader. Terwijl hun vaders in de eetkamer de erfenis bespreken, kletsen zij bij en halen herinneringen op. Hoe langer ze spreken, hoe meer ze terugkeren naar hetzelfde onderwerp: hun grootvader, en specifiek wat hij al dan niet gedaan heeft gedurende de Spaanse Burgeroorlog. (meer…)
Een kunstwerk moet niet gaan over een ervaring, het moet een ervaring zijn. Dat zei de Poolse theatermaker Lukasz Twarkowski, Mark Rothko citerend, onlangs in een interview voor Theaterkrant Magazine. In zijn nieuwste productie The Employees maakt hij dat credo volledig waar. (meer…)
Een comfortabele ervaring kun je het niet noemen, The Third Reich van de wereldberoemde regisseur Romeo Castellucci. Vijfenveertig minuten zie je bijna niets anders dan voorbijflitsende woorden op de maat van een denderende soundscape. (meer…)
Een voorstelling is als sneeuw. Ze kan veranderen in water of ijs, maar vroeg of laat verdwijnt ze. De enigen die de voorstelling zullen herinneren zijn degenen die haar gezien hebben, en die zullen uiteindelijk ook verdwijnen. De woorden van regisseurskoppel Paul Zimet en Ellen Maddow raken de kern van The Following Evening. Het leven en het theater zijn vluchtige fenomenen. Ze vinden plaats in het hier en nu, en daarna blijven alleen de schimmen over. (meer…)
Met ronkende teksten vooraf moet je altijd oppassen. Je stuurt de verwachtingen van het publiek naar een plek die wellicht nooit bereikt wordt. Zo wordt de voorstelling Fear and Greed van de Canadese choreograaf en muzikant Frédérick Gravel aangekondigd met zinsneden als ‘elektriciteit die je bijna letterlijk door de ruimte voelt stromen’ of ‘rocken op je eigen existentiële crisis’. (meer…)
Muziek is niets anders dan vleesgeworden tijd. Als na enkele minuten onverwacht twee witte bloemblaadjes naar beneden dwarrelen in het stilstaande beeld van bomen in lentebloei dat wordt geprojecteerd op het voordoek, realiseer je je dat de tijd verstrijkt zonder zich iets aan te trekken van het menselijk bedrijf. (meer…)
Recenseren kan soms een riskante onderneming zijn. Niet omdat beledigde podiumkunstenaars soms wraak willen nemen: dat komt zo weinig voor dat zo’n risico verwaarloosbaar is. Maar wat als het gaat om het beschrijven van een voorstelling die de verantwoordelijke maker ervan ernstig kan bedreigen, niet alleen in zijn artistieke bewegingsvrijheid maar concreet in zijn dagelijks leven? (meer…)
Wie de taferelen van de jungle van Calais van enkele jaren geleden nog op zijn netvlies heeft, zal geen enkele moeilijkheid ondervinden om het waarheidsgehalte van deze voorstelling volstrekt te accepteren: twee vluchtelingen die aan het trainen zijn om via de 37 kilometer lange tunnel rennend de oversteek naar het Verenigd Koninkrijk te wagen in het interval van 5 uur tussen twee treinen. (meer…)
Hij schiet eerst maar eens een vogel uit de lucht, zo – poef – met duim en wijsvinger. Een blaadje dwarrelt uit de nok van de circustent, hij vouwt het opnieuw tot leven, speelt wat met dit tamme papieren gevleugelde vriendje en schiet hem vervolgens alsnog – poef – uit de lucht. Onaangedaan gaat de buitenissige, in zichzelf gekeerde theateralchemist naar het volgende nummer. (meer…)
