Witte draperieën bepalen het toneelbeeld. Terwijl klaterende pianoklanken door de ruimte zweven, benadrukken langzaam oplichtende strepen van licht in verschillende kleuren de desolate sfeer. In een uitsparing is het silhouet van een man met cowboyhoed zichtbaar. Een zwarte cirkel hangt boven de speelvloer. De maan? (meer…)
Een broer en een zus zitten aan een tafel in het huis van hun overleden vader. Het is 17 mei 2015, vier uur ’s ochtends. Hij speelt met zijn mobieltje, zij heeft last van stofmijt en krabt aan haar gezicht. Afgezien van het wat ongebruikelijke tijdstip een alledaags tafereel. (meer…)
Reizigers wilden ze zijn, (object-)theatermakers Jomi Oligor en Shaday Larios. Ontdekkers van nieuwe werelden. Van de weeromstuit werden ze toeristen, door de lokale bevolking feilloos herkend als een potentiële geldmachine. Dat is wat massatoerisme heeft gedaan met plekken waar bezoekers een soort paradijs hopen te vinden, maar slechts een geperverteerd beeld daarvan aantreffen. (meer…)
Schaamte is een dusdanig precair onderwerp dat het slechts met de grootst mogelijke omzichtigheid kan worden benaderd. Dat zou de conclusie kunnen zijn na het zien van Shame van de Poolse theatermaakster Malgorzata Wdowik (haar naam volgens Nowy Teatr, bij Noorderzon heet ze om mij onbekende redenen Gosia). (meer…)
Kijk maar, je ziet niet wat je ziet. Dit adagium, zeer vrij naar Martinus Nijhoff, zou het credo kunnen zijn van het Franse gezelschap Compagnie 32 Novembre. In hun voorstelling A Vue. Magie Performative is het publiek getuige van een serie alle verbeelding tartende acts. (meer…)
Indiase curry met platbrood. Broodje hamburger. Tonijnpasta. Oesterzwamkebab. Funky chicken wraps. Paella. Poffertjes. Als je nog geen honger had, dan heb je het wel nadat je het festivalhart van Noorderzon hebt doorkruist. Geuren en uithangborden verleiden je aan alle kanten tot een snelle hap. En in die context zette het Friese theatergezelschap Tryater vijf enorme, polyester snackbakjes (schaal 1:16!) neer, waarin fragmenten te beluisteren zijn van interviews waarin mensen reflecteren op hun eigen consumptiedrift. (meer…)
Vaste bezoekers van internationale theaterfestivals zullen blij zijn geweest met de terugkeer van het Back to Back Theatre in Nederland. Sinds de voorstelling Ganesh Versus the Third Reich uit 2009 is het internationale succes van het Australische gezelschap alleen maar groter geworden. (meer…)
52 Jokers van Little Annie is een radicale, compromisloze zoektocht naar de pijn die inherent is aan de liefde. Een theatrale vertolking van grillig hartzeer in een multimediaal samengebald Gesamtkunstwerk op het snijvlak van theater, concert en film – maar ook een weerbarstig en in zichzelf gekeerd werk, dat hier en daar verzuipt in willekeur. Een warrige rode lijn over een ontmoeting met een man bindt een boeket aan vaak weirde, soms mooie en af en toe huiveringwekkende beelden en scènes samen. (meer…)
Tijd is een raar ding. Ook al zit er dertig jaar tussen, twee gebeurtenissen kunnen alsnog op elkaar inhaken, met elkaar aan de haal gaan. Het is 2050: Manuel (59 jaar) wordt uitgenodigd in zijn geboortestad Buenos Aires, waar hij dertig jaar eerder een succesvolle documentaire opnam. (meer…)
Kunst is geen wedstrijd, maar een beetje gemoedelijke rivaliteit kan geen kwaad als het aan acrobaten Nilas Kronlid en Manel Rosés ligt. In Gregarious vertrekt het Zweeds-Spaanse duo Soon Circus Company vanuit onderlinge competitie: een wedstrijdje stilstaand rennen lijkt af te stevenen in een voor beiden onbevredigende remise, grenzen worden verlegd, net zo lang tot een van hen niet meer kan en voor dood neerzijgt op de grond. (meer…)
