‘Dit was leuk én grappig’, zegt Lou van vier jaar na de voorstelling. Met leuk bedoelt ze, denk ik, dat het fijn verrassend spannend was om naar te kijken, en met grappig dat ze hard heeft moeten lachen. Ze zat inderdaad vaak op het puntje van haar stoel, om dan recht te veren, te schateren, met haar hand op haar mond zich naar achteren op haar stoel te laten vallen, even te blijven liggen, om dan weer langzaam naar voren te schuiven en intens te kijken naar wat er op het podium gebeurt. Op het ritme van de voorstelling. (meer…)