Daphne was overduidelijk niet gediend van de avances van Apollo, maar hij gaf maar niet op. Eerdere potentiële minnaars had ze makkelijk kunnen afschudden, zo niet de zoon van oppergod Zeus. Deze ‘Harvey’ bleef haar belagen, vertelt Maureen Teeuwen en de vergelijking met de oppermachtige filmbaas Weinstein is uiteraard niet toevallig. (meer…)
Het jaar is 2371, en de sterfelijkheid is eindelijk overwonnen; een briljante arts heeft een chip uitgevonden die de dood tot een fenomeen uit het verleden heeft gemaakt. De meeste mensen hebben er eentje in hun bovenarm laten inbrengen (al heb je natuurlijk wappies die zich ertegen verzetten). (meer…)
Stel, je maakt een locatievoorstelling waarin je de geest van onze op hol geslagen mensheid tot inkeer probeert te roepen. En je situeert die op een begraafplaats. Best een gewaagd idee. Maar tijdens festival Karavaan pakt dit plan sterk uit, te meer daar de idyllische Natuurbegraafplaats in Koedijk – de eerste van Noord-Holland – ook nog Geestmerloo heet. What’s in a name. (meer…)
Voor een kort moment maakte ik zelf actief deel uit van de voorstelling Bambi van Toneelgroep Oostpool in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Benny Claessens, in zijn rol van het hertje Bambi, keerde zich tot de zaal en sprak: ‘Er zit een Max Arian van een of andere Theaterkrant in de zaal. Waar zit ie? Let nu goed op en schrijf precies op wat ik zeg: Dit gaat over het leven van de reetjes. Met twee e’s. Heb je dat begrepen?’ (meer…)
1966 is het jaar van Pet Sounds en Revolver, van In Cold Blood en het dagboek van Anaïs Nin, van The Good, The Bad and The Ugly en Blow Up. En van Peter Handkes Publikumsbeschimpfung. De elite werd in die dagen bestookt met rauwheid, want ze was ingeslapen in een burgerlijke sprookjeswereld, dichtgemetseld in een bastion van goed fatsoen. (meer…)
