Een drone metal murder ballad, noemen de makers van het collectief LENZ (Marit Hooijschuur, Erasmus Mackenna en Roel Pronk) hun voorstelling Katie Cruel zelf. De verhalende traditie van angelsaksische moordballades, waarin gruwelijke geweldsmisdrijven werden beschreven, is de inspiratiebron voor een drieluik dat begon met het prachtige Sheath and knife. (meer…)
Een kasteel is het zeker niet. Eerder een toneelgarage, behangen met voorstellingsposters en pluche gordijnen. De eigen ruimte waarin Theater Mooi Weer Christopher Hamptons toneelstuk Dangerous Liaisons (1985) speelt is een grappig huiskamertheater in de Rotterdamse wijk Delfshaven. Na een gezamenlijke maaltijd neemt het publiek plaats op een tribune van salonstoeltjes. (meer…)
De taal is kaal en koud. Kaal als het landschap rondom het dorp met één straat; koud als de regen, de mist die overal in kruipt. Op de lege scène staat een vrouw van weinig woorden, maar met wat ze zegt, transformeert het toneel voor je geestesoog in een desolate Schotse vlakte, een omgeving van wanhoop en woede, het decor van Sheath and Knife. (meer…)
‘Everytime we say goodbye, I die a little’, zingt Julia Diepstraten, een sigaret in de ene hand en verchroomde microfoon in de andere. Het jazznummer met morbide tekst over afscheid laat direct de twee lagen zien waarop deze enscenering van Alkestis zich bevindt. Enerzijds de sfeer van een rokerige jaren ‘20 jazzclub, anderzijds een klassieke oud-Grieks vertelling. (meer…)
Een reus van een boom heeft in het verleden een storm niet overleefd en vormt nu een natuurlijke brug over een sloot in het Amsterdamse Bos. Op de brugboom ligt een vrouw, gekleed in een wit gewaad met een meterslange sleep, waarmee als in een mini Christo-project de boom wordt ingepakt. (meer…)
Een jonge man en vrouw dansen met elkaar in de dwarrelende sneeuw. Een romantisch openingsbeeld, op het eerste gezicht. De té blije gezichten verraden al snel onoprechtheid en de songtekst ‘If you leave me now, you take away the biggest part of me’ wordt een dreigement. Wanneer de sneeuw op de grond valt, blijken de vlokjes niet wit, maar zwarte as. (meer…)
‘Wij zijn drek’, zeggen de zussen Solange en Claire, die als dienstmeiden voor een rijke Mevrouw werken. Ze lijden onder hun uitzichtloos en dienstbaar bestaan, maar leven op tijdens de momenten dat Mevrouw van huis is, en ze haar in een sinister rollenspel keer op keer – bijna – vermoorden. (meer…)
‘We moeten even praten, maar dan wel met z’n allen’, stond op alle zes miljard uitnodigingen. Het idee is zo gek nog niet. Er zijn tenslotte een hoop dingen die we als mensheid wel even moeten bespreken. Volgens vakkundige berekeningen past de gehele mensheid precies op Terschelling, dus vandaar dat voorzitter Tobias Nierop ons nu welkom heet op de allereerste Wereldvergadering. Dat moet haast wel uit de hand lopen. (meer…)
