Column Ongevraagde monoloog voor Margijn Bosch 14 oktober 2016
Soms ben ik bang dat we midden in de nacht op de snelweg tussen Antwerpen en Amsterdam terugrijdend na een voorstelling plotseling verdwenen zijn. Het ene moment rijden we er nog – Johnny Cash zachtjes door de luidsprekerboxen – en het volgende moment zijn we weg. Van de gps verdwenen. Met vrachtwagen en al opgelost. Dat een bijna onmerkbaar windstootje ergens bij de brug over de Maas bij Raamsdonkveer ons liefdevol en teder het niets inblaast. Omdat we ondanks de vrachtwagen, ondanks het decor in de vrachtwagen, de planken, de stoelen, de boeken en de schotten, de schragen en het servies, ondanks al die bagage, ondanks al dat gewicht, zo licht, zo broos geworden zijn dat we het niet meer trotseren, dat laatste vlaagje tegenwind. (meer…)
TM artikel
