In de buurt van het duinmeertje bij Hee komt tijdens Oerol elke avond de zon op tijdens Sunrise Experience: een meanderende wandelperformance die onverwacht in een beeldende catharsis uitmondt. Want wie maar lang genoeg verdwaald is, ziet uiteindelijk vanzelf de zon opkomen. (meer…)
In een hoek van de gigantische NDSM-loods in Amsterdam werken vier vrouwen aan een steeds hoger bouwwerk van stalen pijpen en houten planken. Het publiek zit er in een halve cirkel omheen en volgt het bewegingsspel. Het duo LIPS&KNOBEL brengt tijdens het Over het IJ Festival met Vrouwen die bouwen opnieuw een beeldvoorstelling die verrast en je blik verruimt. (meer…)
Waar eerdere voorstellingen van regisseur Sanne Nouws en haar team opvielen door de bonte werelden die ze opriepen (en niet alleen voor de jeugd), is Storm voor wie wakker is in zwart gedompeld. De nacht is dan ook het thema, de doorwaakte nacht wanneer het stil is in huis en buiten je raam, en je hoofd toch maar doorraast. (meer…)
Twee vrouwen – de een wat klein van stuk, de ander rijzig, de een Nederlands-, de ander Spaanstalig – slaan met veel genoegen een uitstalling van goedkoop porselein in duigen. Geruime tijd voordat het zover is, wordt het publiek voorbereid op wat er komen gaat. (meer…)
Het feestelijk ingepakte cadeau met immense strik smacht ernaar te worden opengescheurd. Maar wie van de twee jarigen mag het papier kraken? Er staat geen naam op. En aan de vierkante vorm kunnen ze niet zien of er een trompet in zit (zijn wens) of rolschaatsen (haar hebbeding). Dus maakt het tweetal net zo lang een ruziedans om het cadeau, met theatrale schijnbewegingen, tot het geschenk uit zichzelf begint te reageren. (meer…)
Noralie Jansen en Willeke de Boer spelen twee verpleegsters die elkaar hebben ontmoet als collega’s in verzorgingstehuis de Wegflat (aan de flatweg). Zij vertellen het publiek het verhaal van bejaarde bewoners Willem en Ella. De twee personages worden door Jansen en de Boer gespeeld met prachtige handpoppen. (meer…)
Het lijkt zo logisch: het Enschedese Theater Sonnevanck dat een kort verhaal van Willem Wilmink aanvult met liedjes van Wilmink en Harry Bannink, en omtovert tot een jeugdtheatervoorstelling. Wat kan daar nou misgaan? Nogal wat, blijkt in Het bangedierenbos. (meer…)
Het begint als een scène uit een film van Ingmar Bergman, Fanny en Alexander bijvoorbeeld: een jongeman sluipt weerspannig en naakt langs de muren van een huis; eerst draagt hij nog gekleurde gebreide sokken, daarna helemaal niets. Het is een humoristische mime-act. (meer…)
De superheld. Het Laagland ziet hem/haar als een archetype van deze tijd, en daar hebben regisseur Lennart Monaster en zijn team een punt. Ook al hebben we niet allemaal ineens bionische ogen, bicepsen als skippyballen of het vermogen om met een priemende wijsvinger de tijd te bevriezen, we vragen intussen wel steeds meer bovenmenselijks van onze lijven en hersens. (meer…)
