Een vader die sterft, dat maakt natuurlijk duizend gevoelens los. Wat moet je daarmee? Zijn drie kinderen plus partner proberen er op zijn moment van sterven wijs uit te worden. Het vangen van emotie in woorden blijkt echter vooral voor eenzame – en naargeestig grappige – eilandjes te zorgen. (meer…)
‘’t Leven op zee is geen vertelsel – Door ’n duimsplankie zijn ze van de eeuwigheid gescheijen’: actrice Manja Topper van Dood Paard is Knier, dus niet Kniertje, in ‘het spel van de zee’ ofwel Op hoop van zegen (1900), het grootse sociaal-realistische toneelstuk van Herman Heijermans. Ze spreekt de woorden gelaten en ijzig uit, verweesd bijna. (meer…)
De lach heeft een imagoprobleem. Komedies leggen het af tegen tragedies in theater dat ertoe doet. Serieus, heeft er ooit een acteur een Louis d’Or gewonnen voor een komische rol? Enfin, vast wel, maar toch komen we er zo snel niet op als de twee grapjassen in het kleine zaaltje die vraag opwerpen. Wat wel meteen oppopt: de herinnering aan een stel hilarische voorstellingen die Kuno Bakker en Jorn Heijdenrijk eerder lieten zien hier in Frascati. En de notie dat je alvast blij bent dat dit duo het weer even opneemt voor die underdog: de lach. (meer…)
Toneelspeler, theatermaker en toneelschrijver Tomer Pawlicki wordt onderdeel van de artistieke kern van Dood Paard, naast Kuno Bakker en Manja Topper. Ze werkten in 2021 al samen in de voorstellingen STOKJESMAN en WOMEN IN TROY, as told by our mothers. (meer…)
Terwijl in Oekraïne de strijd opeens volop losbarstte, voorzag Portugees theatermaker Tiago Rodrigues Dood Paard van een tijdloze tekst over de oorlog vanuit feminien perspectief. Het leverde veelkleurig verteltheater op, een voorstelling als een gesprek bijna – dat de acteurs hier graag voortzetten. Ook Rodrigues laatzich horen. (meer…)
Voor de nieuwe voorstelling van Dood Paard gingen de makers bij hun moeders te rade. Hun interpretaties van Homerus’ Ilias leiden tot een verpletterend mooie voorstelling over oorlog, patriarchale onderdrukking en de manier waarop we verhalen vertellen. (meer…)
Zoals je een moedervlek op je schouder altijd bij je draagt, zo zou je geliefde moeten zijn: altijd bij je. Met deze vergelijking zet de voorstelling Looking For Habibi de liefde meteen op scherp. Natuurlijk ben je verliefd, wil je altijd bij de ander zijn. Maar bestaat dat wel, eeuwigdurende liefde, pas je wel een leven lang samen? (meer…)
Na in het prachtige De verse tijd (2018) een basis te hebben gelegd voor vriendschap, gaan theatermakers Mokhallad Rasem en Kuno Bakker door met hun zoektocht naar gedeelde grond: in Homemade bouwen ze aan een gezamenlijk thuis. Dat is nog niet zo evident, ook niet als je elkaar zo graag mag als ‘Moemoe’ en ‘Koekoe’. (meer…)
Theatermaker Kuno Bakker gaat vandaag niet op. In een glazen kas zou hij met Dood Paard de première van Honger spelen, maar als gevolg van de coronamaatregelen is de hele tournee geannuleerd. In plaats van recensies te publiceren, geeft Theaterkrant dagelijks het woord aan betrokkenen bij een voorstelling die op deze dag in première zou gaan. Bakker: ‘We kunnen elkaar niet ruiken of voelen, we kunnen geen inspiratie opdoen in ontmoetingen met anderen. Maar we blijven wel fantaseren over een avond vol verbeelding, urgentie en poëzie.’ (meer…)
In Afrika kun je, als je genoeg geld neertelt, op groot wild jagen. Die dieren worden dan eerst voor je in een afgesloten stuk land gelokt, zodat je ze alleen nog maar in het vizier hoeft te krijgen en de trekker overhalen. Dat lijkt me toch een beetje een anti-vorm van jagen. Want een echte jager wil toch een prooi die rent? (meer…)
