Julidans

In de experimentele afdeling op Julidans is het werk van Daniel Linehan door de jaren heen een vast oriëntatiepunt geworden, te meer omdat zijn werk verder niet in Nederland getoond wordt. (meer…)

Er staat een danser, onder het blauwe bloed, bovenop een blauwe planeet die door het oneindige zwarte heelal zweeft. Hij lijkt een omgekeerde Atlas, moe van het gewicht van de wereld. Dit is het beeld dat op de achterwand te zien is. Het wordt live gefilmd door een drone. In werkelijkheid, en tegelijk zichtbaar, staat de danser (een geweldige Charlie Prince) op een cirkel van blauw vloerzeil op het toneel. En het heelal dat zijn wij, in de donkere zaal. #minaret, gisteravond te zien in het kader van Julidans, is een voorstelling die meerdere perspectieven biedt. (meer…)

Als een kruising tussen een raver en iemand die op het punt staat in een weerwolf te veranderen, zo ziet de Argentijnse danser Ícaro dos Passos Gaya eruit aan het begin van de danssolo Boca de Ferro. Hevig snuivend danst hij langs de toeschouwers, die in een kring langs de muren van het zaaltje staan. Met een bezeten blik in zijn ogen stampt hij hard op de grond, terwijl zijn armen beukende bewegingen maken die een technofeestje suggereren. Af en toe schurkt hij tegen iemand aan. (meer…)

Midden op het toneel staat een constructie van steigerbuizen, als het geraamte van een huis dat nog gebouwd moet worden. Op de vloer liggen donkergrijze rubberen tegels, hier daar gestapeld, want ook die vloer is niet af. Jefta van Dinthers The Quiet is een voorstelling over wording. Over wat het betekent iemand te worden, een vrouw te worden en over hoe dat worden ook altijd een reiken is naar het verleden. Zoals een boom twee kanten opgroeit, de stam richting de hemel, de wortels zich uitstrekkend in de aarde. (meer…)

De handen tasten in het luchtledige. Ze bevoelen een onzichtbaar voorwerp. De vingers gaan voorzichtig de structuur af en reiken achter de hoeken. Het is alsof je blind bent en de handen je iets proberen te laten zien. Choreograaf Thiago Granato zit met gesloten ogen aan de handen vast. Hij laat zich erdoor leiden en zo ontstaat een machtsspel waarbij de handen los van de rest van zijn lichaam lijken te opereren. (meer…)

Marijn Lems en Luc de Groen bespreken de voorstelling Kind van Peeping Tom, gezien op 4 juli in Internationaal Theater Amsterdam tijdens Julidans. (meer…)

Formeel en duister is het werk van de Grieks Berlijnse choreografe Kat Válastur doorgaans. Haar nieuwste voorstelling Rasp Your Soul is een sobere solo, waarin lichaam en stem vervloeien. Válastur onderzoekt hoe een digitale omgeving het analoge ‘zelf’ beïnvloedt. (meer…)

Een argeloos meisje fietst door een canyon, zo’n bergkloof in Noord-Amerika. Het is er spookachtig met roerloze dennenbomen en een boswachter, ranger, die zonder meer een jonge vrouw neerschiet die vraagt naar Camping Sloterdijk. (meer…)

Na Seconds en 30 komt Amos Ben-Tal opnieuw met een voorstelling over tijd. In Theater Bellevue ging 60 vooraf aan de opening van Julidans in première. Ben-Tal maakt geen middle of the road-dans, maar gaat heel doordacht en conceptueel te werk, met veel vakmanschap. Daarbij gaat hij met zijn gezelschap OFFprojects graag de grenzen van disciplines over, en dat wordt gewaardeerd: voor Howl, de voorstelling die hij met Spinvis maakte, kreeg hij bijvoorbeeld de Dioraphte Dansprijs. (meer…)

Alan Lucien Øyen geldt als een van de wonderboys van de hedendaagse dans. De Noor danste bij prominente gezelschappen (Carte Blanche, Amanda K. Miller), werd al snel choreograaf en was de eerste die na de dood van Pina Bausch in het verweesde heiligdom Tanztheater Wuppertal aan het werk mocht. Hij maakte Story, story, die met zijn eigen groep Winter guests. Die voorstelling opende Julidans 2019. (meer…)