De bühne wordt beschenen door een kiertje rood licht. ‘TRAVESTI’, spuugt het achterliggende scherm in koeienletters, dat aandoet als een wegreclame. Renata Carvalho – losse haren, pronte borsten, vleeskleurig slipje – dendert twee uur lang door haar persoonlijk politieke geschiedenis, en dat is geen makkelijke. (meer…)
‘Er zijn dingen die we liever niet zien, waarover we zwijgen, maar daarom is het juist goed om dat helemaal aan te gaan’, zegt een actrice in glitterjurk op hoge hakken. Aanminnig kijkt ze het publiek aan, dan opeens brutaal of ondeugend: ‘Het gaat om de vulva, de candy van de vrouw, haar vagina.’ (meer…)
Dansers hebben, vergeleken met gewone stervelingen, een veel lagere hartslag, maar Louise Lecavalier zal een hartslag hebben die te vergelijken moet zijn met die van de blauwe vinvis, die in duiktoestand een hartslag heeft van vier tot acht slagen per minuut. In Stations, haar nieuwste solo die zaterdag zijn Nederlandse première beleefde, behandelt zij vier van de aggregaattoestanden waarin het lichaam kan verkeren: vloeibaar, beheerst, meditatief en obsessief. (meer…)
In Bygones mengt het Canadese choreografenduo David Raymond en Tiffany Tregarthen dans, theater en illusionisme met als doel de spanning met het verleden tastbaar te maken. De vraag hoe we kunnen loslaten ligt ten grondslag aan deze beeldende voorstelling vol effecten. Maar echt tastbaar wordt dat onderwerp niet, het blijft het gissen naar de inhoud in de donkere en ondoorgrondelijke droomwereld die geschetst wordt. (meer…)
Hoe komen we bij elkaar? In partnerdansen of gewoon allemaal samen in de extase van een opzwepende beat. Dat laatste natuurlijk. In Reaching van choreograaf Michele Rizzo verplaatst het clubleven zich naar de museale wereld. Elf performers dansen met wezenloze blik het zweet uit hun lijf in Het Stedelijk Museum. Rizzo deed het al eens eerder, zij het met een andere componist. (meer…)
Tussen drie transparante vlakken in rood, geel en blauw (scenografie: Asli Çiçek) staan drie dansers, waaronder choreografe Femke Gyselinck zelf. Vanaf de zijkant lopen ze in hoog tempo op elkaar af, ieder vanuit een andere hoek, vervolgens langs elkaar. Muzikant en componist Liesa van der Aa, gewapend met elektrische viool en loopstation, begeleidt het geheel. Wat volgt is een dik uur abstract puzzelen. (meer…)
U kent ze misschien wel: glossy tijdschriften die vliegmaatschappijen in de rekjes aan de achterkant van de stoelen stoppen, naast de folder met de veiligheidsregels. Steevast staat er een artikel in over een van de wereldsteden die door de maatschappij in kwestie bediend wordt als (vakantie)bestemming. (meer…)
Op de bühne, compleet in duisternis gehuld, staat één enkele performer. Zijn naakte rug wordt fel uitgelicht. De wervelkom, een elastische, verplaatst zich in minuscule schokgolfjes van horizontaal naar verticaal, vervolgens terug. Hij symboliseert het topje van een ijsberg. Aan de oppervlakte is nauwelijks iets af te lezen, maar daaronder weet je dat het tekeergaat, heftig stroomt. (meer…)
