Voor Conversations Out Of Place liet de Kroatische Ivana Müller zich inspireren door de Conte Philosophique. Dit achttiende-eeuws literaire genre gebruikt het reisverhaal om in steeds andere situaties dezelfde (filosofische) vragen te stellen. Zo gaat Müller in haar licht absurdistische voorstelling op zoek naar het ecologische bestaansrecht van de mens. (meer…)
Zijn voet schuift razendsnel heen en weer over de vloer. Het is alsof riverdancer en choreograaf Colin Dunne een hardnekkige vlek probeert uit te poetsen. Hij krabt eens op zijn hoofd, wat eenzelfde geluid produceert. Zo ontstaat een jeuk die eindigt in een gekmakende krabdans, gestimuleerd door de wrijfgeluiden die de computer achter hem produceert. (meer…)
Het is altijd spannend wanneer een groot talent uit de hoegenaamd alternatieve of experimentele scene de stap maakt om te choreograferen voor een groot gezelschap. Processen die eerder met een kleine groep werden ontwikkeld, moeten nu gedeeld worden met veel meer mensen, niet alleen op de vloer, maar ook in het apparaat. Bij grote gezelschappen zijn allerlei dingen vaak al lang ‘gechoreografeerd’, in die zin dat ze esthetische en organisatorische gewoontes hebben, die hoe dan ook een stempel drukken op het werk. (meer…)
Er staat een danser, onder het blauwe bloed, bovenop een blauwe planeet die door het oneindige zwarte heelal zweeft. Hij lijkt een omgekeerde Atlas, moe van het gewicht van de wereld. Dit is het beeld dat op de achterwand te zien is. Het wordt live gefilmd door een drone. In werkelijkheid, en tegelijk zichtbaar, staat de danser (een geweldige Charlie Prince) op een cirkel van blauw vloerzeil op het toneel. En het heelal dat zijn wij, in de donkere zaal. #minaret, gisteravond te zien in het kader van Julidans, is een voorstelling die meerdere perspectieven biedt. (meer…)
Als een kruising tussen een raver en iemand die op het punt staat in een weerwolf te veranderen, zo ziet de Argentijnse danser Ícaro dos Passos Gaya eruit aan het begin van de danssolo Boca de Ferro. Hevig snuivend danst hij langs de toeschouwers, die in een kring langs de muren van het zaaltje staan. Met een bezeten blik in zijn ogen stampt hij hard op de grond, terwijl zijn armen beukende bewegingen maken die een technofeestje suggereren. Af en toe schurkt hij tegen iemand aan. (meer…)
Midden op het toneel staat een constructie van steigerbuizen, als het geraamte van een huis dat nog gebouwd moet worden. Op de vloer liggen donkergrijze rubberen tegels, hier daar gestapeld, want ook die vloer is niet af. Jefta van Dinthers The Quiet is een voorstelling over wording. Over wat het betekent iemand te worden, een vrouw te worden en over hoe dat worden ook altijd een reiken is naar het verleden. Zoals een boom twee kanten opgroeit, de stam richting de hemel, de wortels zich uitstrekkend in de aarde. (meer…)
De handen tasten in het luchtledige. Ze bevoelen een onzichtbaar voorwerp. De vingers gaan voorzichtig de structuur af en reiken achter de hoeken. Het is alsof je blind bent en de handen je iets proberen te laten zien. Choreograaf Thiago Granato zit met gesloten ogen aan de handen vast. Hij laat zich erdoor leiden en zo ontstaat een machtsspel waarbij de handen los van de rest van zijn lichaam lijken te opereren. (meer…)
