De Parade heeft er een speelstad bij: van 18 tot en met 27 juni start het rondreizend festival dit jaar voor het eerst in Eindhoven, in het plantsoen naast het Parktheater. Dat zou vorig jaar al gebeuren, maar ja, corona. (meer…)
Achteruit spelen, ook letterlijk, van het einde niet naar het begin van een voorstelling, maar naar het begin van het einde van een voorstelling. Het klinkt moeilijk, maar deze grotezaalproductie maakt theater in zijn achteruitgang helder en hilarisch. (meer…)
De premisse van De rattenvanger is helder: dit is een hoorzitting, en eentje met een belangrijk onderwerp ook. Hamelen heeft zich verzameld om eindelijk consequenties te verbinden aan die ene impactvolle gebeurtenis van twee jaar geleden: de kinderen die en masse uit de stad zijn vertrokken. (meer…)
In het begin was er niets. De in het wit gestoken performers van Club Gewalt staan in een smetteloos wit decor, met enkel zeven keyboards en zeven stoelen, eveneens wit. Wat begint met een adem, een ‘om’, een woord, ontspint zich tot een eindeloze lijst van dingen waarmee we omringd worden. ‘Vloer, broek, bril’. (meer…)
Een man en een vrouw lijsten alle voorwerpen op uit hun huis. De grote lenteschoonmaak, een aanstaande verhuis of een boedelscheiding? Hoe dan ook: naast de brokstukken van hun servies lijkt ook hun relatie toe aan een lijmbeurt. (meer…)
Voor een kort moment maakte ik zelf actief deel uit van de voorstelling Bambi van Toneelgroep Oostpool in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Benny Claessens, in zijn rol van het hertje Bambi, keerde zich tot de zaal en sprak: ‘Er zit een Max Arian van een of andere Theaterkrant in de zaal. Waar zit ie? Let nu goed op en schrijf precies op wat ik zeg: Dit gaat over het leven van de reetjes. Met twee e’s. Heb je dat begrepen?’ (meer…)
Net als een klassieke opera begint Headroom met een ouverture die het publiek in de juiste sferen brengt. In de absolute duisternis klinkt een door Indonesische gamelanmuziek geïnspireerde compositie met een steeds veranderend ritme. Deze … Lees verder