Nog voor de voorstelling Melencolia van Brigitta Muntendorf begint, illustreert deze ongewild de kwetsbaarheid van de virtuele wereld: de app waarmee wij als bezoekers zelf een pro- en epiloog zouden kunnen bouwen, blijkt niet te werken op Android-telefoons. (meer…)
In Hardkoor dagen loepzuivere koorstemmen, meedogenloze drumslagen en een zinderende lichtshow elkaar onverbiddelijk uit. Toch zijn het de openhartige teksten van Naomi Velissariou die het langst blijven nagalmen. Te midden van haar burn-out confronteert ze zichzelf en een systeem dat moederschap op alle mogelijke manieren in de weg zit. (meer…)
Soms kan een internationale voorstelling je voor problemen stellen. Bijvoorbeeld als je de taal niet verstaat, in letterlijke zin, of figuurlijk, als je als toeschouwer niet de ervaring hebt om de context of de subtekst van een voorstelling te lezen. Eu não sou só eu em mim van het Braziliaanse dansgezelschap Gruppo Cena 11, deed aanvankelijk heel vertrouwd aan. (meer…)
Is het een vloek of een geschenk, de artistieke begaafdheid? Dat is de vraag die de Russisch-Oekraïens-Amerikaanse choreograaf Alexei Ratmansky stelt in The Fairy’s Kiss (2017), deel van het tweeluik Stravinsky Sprookjes van Het Nationale Ballet. (meer…)
Ted Huffman en Philip Venables geven met The Faggots and Their Friends Between Revolutions nieuw leven aan een cultklassieker. Het levert een anarchistische avond queer joy op. (meer…)
Het is genoegzaam bekend dat op andere plekken in de wereld een meer fluïde opvatting heerst dan de opdeling van de mensheid in twee elkaar uitsluitende genders: in die alternatieve opvatting gaat het om twee polen waartussen een scala van genderidentiteiten mogelijk is. (meer…)
Veel seks helpt bij het ontladen van de spanning, als je internationaal humanitair werker bent. Het is een cliché, en regisseur Tiago Rodrigues laat het aan zijn publiek om er verder iets mee te doen. Zijn prachtige tekst en regie bij de Comédie de Genève, die dezer dagen op het Holland Festival staat, barst van dit soort details. (meer…)
In Depois do silencio vermengt Christiane Jatahy boekbewerking, lecture performance en muziek om in de exploitatie en onderdrukking van de inheemse en Afro-Braziliaanse bevolking te duiken. Jatahy en haar cast combineren op meesterlijke wijze de pijn, de liefde en de levenslust die de gemeenschappen kenmerken.
