Het Holland Festival richtte zich dit jaar nadrukkelijk op werk en gedachtegoed van kunstenaars uit Congo en Zuid-Afrika. Faustin Linyekula en William Kentridge waren adviseur en brachten naast eigen werk theatermakers uit hun umfeld mee. (meer…)
Ik had het Maurice Ravel gegund dat hij wist hoe een kunstenaar uit Zuid-Afrika zijn Bolero bijna honderd jaar na de compositie zou omarmen. Voor Gregory Maqoma is het bezwerende ritme van Ravels balletmuziek de basis voor een emotionele rite, een lied voor overleden zielen. Met dans van het Vuyani Dance Theatre, dat Maqoma in 1999 heeft opgericht, en de krachtige harmonieën van vier zangers is Cion; Requiem of Ravel’s Bolero een monument van de nieuwe artistieke kracht van het Zuid-Afrika van nu. Met dank aan William Kentridge, een van de kunstenaars die in het Holland Festival centraal staan. (meer…)
De Amerikaanse fotograaf Robert Mapplethorpe (1946-1989) was bijna obsessief bezig met hoe hij herinnerd zou worden. Met zijn oeuvre, door broer Edward in een documentaire bondig omgeschreven als ‘from flowers to fistfucking’, zocht hij zeer bewust de controverse op. Dat dertig jaar na zijn dood een overwegend welgesteld, wit publiek met een vrij hoge gemiddelde leeftijd zonder blikken of blozen zijn foto’s zou bewonderen op een prestigieus theaterfestival had hij toch niet kunnen bevroeden. (meer…)
Met Hans van Manen, William Forsythe en Juanjo Arqués plaatst Het Nationale Ballet drie generaties choreografen naast elkaar. Balletvernieuwers William Forsythe en Hans van Manen zetten met respectievelijk Pas/Parts 2018 en Kleines Requiem de indrukwekkende toon van de avond. Juanjo Arqués weet met de Nederlandse première van Ignite de grootsheid van zijn voorgangers nog niet te evenaren. (meer…)
Pas op: tienermeisjes zijn irrationeel en hysterisch! Regisseur Marco Layera werd gewaarschuwd voordat hij de getuigenissen hoorde van 100 Chileense meisjes van 13 tot 17 jaar. Maar dit is de generatie van Greta Thunberg en Emma Gonzalez: deze jonge vrouwen zien de wereld veel scherper dan de volwassenen die hen kleinhouden. De verhalen van al deze Chileense meisjes zijn gebundeld in Paisajes Paro no Colorear, een aanklacht tegen de repressie van ouders en een schreeuw om gehoord te worden. (meer…)
In zaal 2 van Frascati Theater klinkt een dreunend marsritme. Het geluid van de trommel en koebel van percussionist Huguette Tolinga lijkt niet bepaald rustgevend te werken op de drie dansers, die in verschillende hoeken van de dansvloer onbedaarlijk staan te beven. Met onregelmatige, schokkende bewegingen rijst en daalt hun borstkas, als een gejaagde ademhaling die maar niet tot rust kan komen. (meer…)
Een frêle, gehelmde vrouw in een van achteren dichtgeknoopt ziekenhuishemd stapt weifelend het podium op. Het ondoorzichtige zwarte gaas voor haar gelaat herinnert aan de chador die vrouwen in Iran verplicht zijn te dragen. Een treffend beeld: psychoanalytica Mitra Kadivar werd letterlijk van haar identiteit beroofd toen ze op dubieuze gronden werd opgenomen in een krankzinnigengesticht. (meer…)
Taal benoemt, verbindt, schept orde en taal laat onbenoemd, scheidt en zorgt voor miscommunicatie. In Roughhouse, te zien op het Holland Festival, van choreograaf/regisseur Richard Siegal is taal een virus dat het brein heeft geïnfecteerd. In het decor van een dolgedraaide tv-studio proberen dansers en acteurs zich al stoeiend met taal staande te houden. (meer…)
‘Ik ben een Afrikaanse danser. Ik verkoop exotische verhalen om te overleven.’ Het is een van de antwoorden die de Zuid-Afrikaanse danser en choreograaf Gregory Maqoma in Beautiful Me geeft op de vraag: wie ben ik? De voorstelling is een wonderschone, tegelijk grootse als bescheiden zoektocht naar die antwoorden. (meer…)
