‘Ik was een jaar of 16 toen ik Eugene O’Neills Long Day’s Journey into Night als hoorspel op de radio hoorde. Ik was verbijsterd: het was alsof ik naar mijn eigen leven luisterde. Die ouders, dat gezin, de ruzies, de ellende. Ja, dat stuk is een meesterwerk. Je kunt er het wezen van de mens in ontdekken. Tegelijk is het zo simpel: de aanwezigheid van vier mensen op het toneel is genoeg.’ (meer…)