Na Kom Verder (de jaren in Friesland) en Reikhalzend Verlangen (Zaanse herinneringen) is nu deel 3 verschenen van de memoires van Freek de Jonge: De Zeeuwse Jaren. Dat smeuïg geschreven deel gaat over de jaren zestig en is voor de cabaretgeschiedenis vooral interessant vanwege de ontmoeting met Bram Vermeulen en het begin van Neerlands Hoop. (meer…)
Een Gesamtkunstwerk noemt harpiste Lavinia Meijer de reeks voorstellingen die ze maakt onder de noemt Untitled. Met het derde deel onderzoekt ze de naam die we aan het huidige tijdperk zullen geven. Bij het begin heet ze elke generatie welkom, vanaf de babyboomers tot Generatie Y, Z en zelfs Alpha, de allerjongsten, geboren tussen 2010 en nu. (meer…)
De zogenaamd linkse, progressieve cabaretiers houden de machtsverhoudingen in de samenleving meer in stand dan dat ze die opschudden. Dat concludeert theaterwetenschapper Dick Zijp in zijn proefschrift over de maatschappelijke positie van cabaretiers in Nederland vanaf de jaren zestig. Daar kunnen Youp van ’t Hek en Theo Maassen het dan mee doen. (meer…)
Een man worstelt fysiek met een rood-wit-blauwe vlag. Rood boven of onder? Of met de banen verticaal? Moet je hem als een jurk over je hoofd aantrekken? Maar dan struikel je, want het kreng is veel te lang. Bij welk land hoort deze vlag eigenlijk? (meer…)
‘Ik leef achteruit’, zegt Hans Croiset als hij eerder dit jaar met Freek de Jonge terugblikt op zijn 70-jarige carrière. ‘Ik herinner me de vreemdste dingen, de raarste details.’ Dit weekend is Croiset voor het laatst op het toneel te zien: als Hamm in Samuel Becketts Eindspel zwaait hij zondagavond af in Theater Rotterdam. (meer…)
Nederland kent honderden kleine tot zeer kleine theatertjes. Zaaltjes – vaak buiten de grote steden en verstopt in voormalige kerken, molens, oude scholen, buurthuizen of zelfs een oude pottenbakkerij – waar beginnende artiesten hun stem kunnen vinden, en gevestigde theatermakers nieuw materiaal uitproberen dat later te zien is op podia als Diligentia, De Kleine Komedie of Carré. (meer…)
Op 23 augustus 1984, vijf jaar na de breuk met Freek de Jonge, begon Bram Vermeulen een dagboek. Dat werd geen half werk. Tot aan zijn plotselinge dood op 4 september 2004 heeft hij in 67 boekjes meer dan 13.000 pagina’s met vulpen volgeschreven, aangevuld met foto’s, krantenknipsels en pentekeningen. Brams dochters Tamara en Katarina vroegen aan Just Enschedé, die elf jaar de manager was van Neerlands Hoop, om uit deze gigantische berg informatie een boek samen te stellen. (meer…)
Het is een even leuke als logische redenering: als de kappers en de sportscholen open mogen en de theaters en musea niet, dan verander je het theater of de concertzaal in een kapsalon en het museum in een sportschool. Welke burgemeester, die wekelijks coronademonstraties toestaat waarbij een mensenmassa op elkaar gepropt staat, zou nou bezwaar kunnen maken tegen zo’n vrolijke en veilige cultuuractie? (meer…)
Het cabaretseizoen begon afgelopen jaar midden in de zomervakantie, toen de anderhalvemeterzaal werd ingevoerd, en eindigde zo’n beetje in oktober, toen de zaalcapaciteit weer werd teruggeschroefd. Enkele cabaretiers bleven strijden tot december, maar toen de theaters uiteindelijk weer opengingen, hadden de meeste de blik alweer op het volgende seizoen. Viel er eigenlijk nog wat te lachen in 20-21? (meer…)
Voor veel mensen rust er een zwaar taboe op het n-woord. Freek de Jonge kreeg lange tijd vooral de zenuwen van het g-woord. Gezellig, hij moest er niets van hebben. Het moet schuren, bevragen, gevaarlijk zijn. Vooral gezellig cabaret was hem een gruwel. (meer…)
