Met Franz Marijnen verliest Vlaanderen een van zijn belangrijkste theatermakers van de voorbije halve eeuw. Zijn barokke verbeelding en zijn aandacht voor de macht van de retoriek zijn ongetwijfeld gedeeltelijk te verklaren vanuit het beroep van zijn vader die advocaat was. Daarnaast was ook zijn katholieke opvoeding een bron van inspiratie én van kritiek. In zijn theaterwerk rekende Marijnen af met de burgerlijke en kerkelijke ideologie en zocht hij meer dan eens de donkere kant van het menselijke handelen op, in teksten van auteurs als Jean Genet, Pier Paolo Pasolini en Georges Bataille. Bij hen vond hij een gewelddadige maar bevrijdende erotiek als alternatief.